Ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην πολιτική μετατόπιση του ΚΙΝΑΛ και της ΝΔ

Το μεν ΚΙΝΑΛ συνεχίζει να ακολουθεί μια στρατηγική που επέφερε την εκλογική κατάρρευση των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατιας σε ευρωπαικό επίπεδο και ονομάστηκε “πασοκification”, η δε Νέα Δημοκρατία ενσωματώνει ακροδεξιες και επικίνδυνες θέσεις για να αποφύγει τον διεμβολισμό της από τα δεξιά. Καμμία από τις δύο αυτές συνθήκες δεν αποτελούν ελληνική ιδιαιτερότητα, υπάρχουν ωστόσο και δεδομένα που εμφανίζονται στον ελληνικό πολιτικό σχηματισμό και μοιάζουν μοναδικά σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Η λεγόμενη νέα δεξιά του Ζεεχόφερ, του Σαλβίνι, της Λεπέν, του Κουρτς , του Όρμπαν και πολλών ακόμα, είναι μια δεξιά ακραία νεοφιλελεύθερη, λαϊκιστική και ξενοφοβική, που αδιαμφισβήτητα μετατοπίζει δεξιότερα μεγάλο κομμάτι  των ευρωπαϊκών συντηρητικών δυνάμεων που προσπαθούν να παραμείνουν πολιτικά κυρίαρχες στη χώρα τους. Οι νέες αυτές δυνάμεις δεν πρέπει να ειδωθούν μόνο από τη σκοπιά της δικής τους ανόδου αλλά και από αυτή της αναδιάταξης και της πίεσης που προκαλούν παράλληλα στις συγγενικές τους πολιτικές δυνάμεις.

Η Νέα Δημοκρατία παίρνει τα χαρακτηριστικά και τη φυσιογνωμία της νέας αυτής δεξιάς, τόσο σε επίπεδο πολιτικού λόγου και ύφους όσο και σε επίπεδο προσώπων.

Έχει υιοθετήσει μια ακραία αντιμεταναστευτική ατζέντα, επενδύει στα ζητήματα ασφάλειας με αντιδραστικό και επικίνδυνο τρόπο, ενώ παράλληλα αφήνει κορυφαία στελέχη της να χρησιμοποιούν ακραίο λόγο γεμάτο ατόφιο αντικομμουνισμό.

Η ανάγνωση που θέλει τον Κυριάκο Μητσοτάκη απλά να ανέχεται αυτή την κατάσταση λόγω εσωκομματικών ισορροπιών είναι μια ελλιπέστατη ανάγνωση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί σε προσωπικό επίπεδο να μην είναι ακροδεξιός, αλλά όπως και ο ίδιος δήλωσε στη Βουλή, ότι ο Όρμπαν πήρε 49%. Η ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας λοιπόν υπάρχει και παίζει το δικό της παιχνίδι όχι μόνο γιατί πιέζει εσωκομματικά αλλά και γιατί παράλληλα εξυπηρετεί στρατηγικά την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα ήθελε επ’ ουδενί να δει ένα καινούργιο ΛΑΟΣ, ως αποτέλεσμα των διεργασιών που γίνονται στον χώρο της ακροδεξίας, με αφορμή και το Μακεδονικό αλλά και την πιθανή καταδίκη και απαγόρευση της Χρυσής Αυγής.

Το ΚΙΝΑΛ από την άλλη μοιάζει να μην σκέφτεται τον δικό του διακριτό πολιτικό ρόλο την επόμενη μέρα, ως μια δύναμη της σοσιαλδημοκρατίας που έχει συνειδητοποιήσει τα πολιτικά επίδικα της εποχής. Αντίθετα μοιάζει ένα κόμμα που απλά έχει επιλέξει να διασώσει πολιτικά και προσωπικά κάποια κορυφαία στελέχη του. Τι θέλω να πω; Σε ποιον βαθμό εξυπηρετεί την κοινωνική βάση ενός κόμματος της “σοσιαλδημοκρατίας” το κλείσιμο του ματιού στη πιο νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία που υπήρξε ποτέ; Φυσικά σε κανέναν. Εύλογα λοιπόν θα συμπεράνει κανείς ότι το ΚΙΝΑΛ ενδιαφέρεται μόνο να συγκαλύψει πρόσωπα και καταστάσεις, να διασώσει στελέχη του επενδύοντας σε μια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ που στο τέλος της θα το βρει πολιτικά εξαφανισμένο. Αυτός είναι ο λόγος που με μια ιστορικών διαστάσεων “κωλοτούμπα” καταψήφισε την απλή αναλογική, αρνείται οποιαδήποτε προγραμματική συζήτηση ακόμα και σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, φτάνοντας στο σημείο να προσδοκά την πτώση της κυβέρνησης με αφορμή το Μακεδονικό.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Φώφη Γεννηματά επέλεξε να περιθωριοποιηθεί εντός του Ευρωπαικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Αυτές είναι επιλογές που απομακρύνουν το ΚΙΝΑΛ από κάθε έννοια προόδου και απαντούν στο ερώτημα “Γιατί η σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα δεν ακολουθεί τα μέχρι τώρα επιτυχημένα βήματα των αντίστοιχων δυνάμεων σε Ισπανία και Πορτογαλία;”. Μα ακριβώς γιατί δεν υπάρχει σοσιλαδημοκρατία στην Ελλάδα.

Η ελληνική ιδιαιτερότητα ωστόσο συνίσταται στο γεγονός ότι στην διακυβέρνηση της χώρας βρίσκεται η Αριστερά ως εκλογικά κυρίαρχος πόλος. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα, πέρα από το σοσιαλδημοκρατικό, ούτε το κομμουνιστικό κόμμα είναι σαν το ισπανικό ή το πορτογαλικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν προσπαθεί να συγκροτήσει προοδευτικό μέτωπο όντας η μόνη πολιτική δύναμη αυτή τη στιγμή, που είναι πεπεισμένη για την αναγκαιότητα του και διατεθειμένη να το δημιουργήσει. Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί αντιφάσεις, όπως για παράδειγμα την υπουργοποίηση της Παπακώστα και της συνέχιση της κυβερνητικής συμμαχίας με τον Πάνο Καμμένο. Η αντικειμενική πραγματικότητα άλλωστε δεν διαμορφώνεται μόνο από έναν αλλά από όλους, ακόμα και από τους αδρανείς.

Είμαι σίγουρος πως ακόμα και αν ο ίδιος ο Μπούλμαν που με τις απανωτές εκκλήσεις του προς το ΚΙΝΑΛ και το ΠΟΤΑΜΙ  να συμπορευθούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για να δημιουργηθεί προοδευτικό μέτωπο απέναντι στον Μητσοτάκη, ρωτιόταν σε ένα προσωπικό τετ α τετ για τον Πάνο Καμμένο, θα απαντούσε πως δυστυχώς για την ώρα είναι η μόνη επιλογή ώστε να υπάρχει προοδευτική κυβέρνηση στην Ελλάδα.  Μπορεί να ακούγεται και αυτό κάπως αντιφατικό, αλλά δυστυχώς έτσι έχουν τα πράγματα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr