Ο Στάθης Μαντζώρος στο koutipandoras.gr: "Στο σύμπαν του Ντοστογιέφσκι η καλοσύνη οδηγεί τον ήρωα στην καταστροφή…"

Με αφορμή την παράσταση στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, ο ηθοποιός Στάθης Μαντζώρος μας τοποθετεί στην ατμόσφαιρα και το πνεύμα του έργου και μας μιλάει για το θέατρο σήμερα, την έμπνευση, την εποχή του διαδικτύου και του θεάματος. 

Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη

Τι σας γοητεύει περισσότερο στο έργο του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Ο Ηλίθιος»;

Η προσπάθεια του Ντοστογιέφσκι να αποδόσει την εικόνα ενός πραγματικά καλού και θετικού ανθρώπου. Σύμφωνα με τον Ντοστογιέφσκι ο ιδανικός άνθρωπος δεν φέρει το καλό, αλλά μάλλον η καλοσύνη του αντιστρέφεται και χειραγωγείται οδηγώντας στην καταστροφή του ίδιου και του ιδανικού του. Ο κόσμος που εισέρχεται ο πρίγκιπας Μίσκιν είναι ένας κόσμος διεφθαρμένος που λατρεύει το χρήμα. Η αποτυχία να σώσει εκείνους για τους οποίους ενδιαφέρεται περισσότερο, τον οδηγεί στην παραφροσύνη…

Με ποιον τρόπο πιστεύετε ότι το έργο καθρεφτίζει την εικόνα μιας κοινωνίας; Ποια είναι η αξία του στο σήμερα;

Τα γεγονότα στο έργο του Ντοστογιέφσκι διαδραματίζονται σε μια κοινωνία από ανθρώπους που θυσιάζουν την προσωπική τους αλήθεια στο βωμό της κοινωνικής ευπρέπειας. Όλοι λένε ψέματα, όλοι παριστάνουν κάτι για να χτίσουν σχέσεις που τους εγκλωβίζουν ακόμα πιο βαθιά στον βούρκο. Ο Μίσκιν επειδή δεν έχει καμία προσδοκία από κανέναν τους δέχεται ακριβώς για αυτό που είναι. Μπορεί απλώς να ακούσει βαθιά και ουσιαστικά χωρίς να πλάθει ψεύτικα είδωλα. Πιστεύω ότι η κοινωνία μας σήμερα βιώνει κάτι ανάλογο και συμπεριφορές σαν του Μίσκιν που έχουν το απαραίτητο θάρρος να είναι ο εαυτός τους με αληθινούς ανθρώπους γύρω τους και όχι μαριονέτες,είναι παράδειγμα προς μίμηση για εμάς και για τις γενιές που έρχονται.

Τι είναι αυτό που σας δίνει έμπνευση σε ένα δύσκολο κοινωνικό πλαίσιο όπως το σημερινό;

Έμπνευση για μένα αποτελεί ολόκληρη η διαδρομή μέχρι την επίτευξη μιας παράστασης.Στόχος μου είναι η επίτευξη της σκηνικής αλήθειας και απλότητας.Για την σκηνική αλήθεια είναι απαραίτητη η έμπνευση και συμμετέχοντας σε έργα σαν αυτό μόνο έμπνευση γεννά ξανά και ξανά….

Βλέπουμε μία άνθιση του θεάτρου την εποχή της κρίσης με πολλές παραστάσεις και παραγωγές. Είναι ένας τρόπος αντίστασης σε μία βιωμένη πραγματικότητα ή μία διαδικασία κορεσμού;

Καμία προσπάθεια δεν πρέπει να απαξιώνεται. Η ελευθερία της έκφρασης είναι αναμφισβήτητα πολύτιμο αγαθό και πρωταρχικός παράγοντας του όποιου δημιουργικού επιτεύγματος. Ωστόσο, θεωρώ ότι η αιτία και ο απώτερος σκοπός οποιασδήποτε πράξης και καλλιτεχνικής απόπειρας,είναι αυτά που καθορίζουν την ποιότητα του αποτελέσματος και αντικατοπτρίζουν το βαθύτερο κίνητρο του δημιουργού.

Πιστεύετε ότι το θέαμα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε την τέχνη;

Η γρήγορη και εύκολη πληροφόρηση του Διαδικτύου στερείται προσωπικής εμπειρίας, επί της ουσίας είναι εικονική, εξού και το “θέαμα”. Μοιραία, το κριτήριο του θεατή διαμορφώνεται αντιστοίχως και οι εκπρόσωποι της τέχνης αναγκάζονται να προσαρμοστούν για λόγους επιβίωσης.

Πόσο σας γοητεύει η διαδικασία της μεταμόρφωσης πάνω στη σκηνή και πως προσεγγίζετε τον κάθε διαφορετικό ρόλο;

Η διαδικασία της μεταμόρφωσης είναι απολύτως γοητευτική. Αποτελεί αφορμή να ξεχάσεις τον εαυτό σου, δίνοντας χώρο και χρόνο στην γνωριμία σου με ένα ιδεατό πρόσωπο. Το σημείο συνάντησης μπορεί να εκπλήξει ακόμα κι εσένα τον ίδιο. Κάθε νέος ρόλος και ένα νέο πρόσωπο με τις δικές του προκλήσεις. Με ευλάβεια και παρατήρηση στο τι κάνει, γιατί το κάνει, τι λένε οι άλλοι για αυτόν και με αρκετή δόση φαντασίας όπου χρειάζεται, δίνεις μορφή και χρώμα στο χαρακτήρα του.

Ποια φράση της παράστασης σας συγκινεί περισσότερο και θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό σας;

“Δεν είμαι κακός, αναστατωμένος είμαι με τη συμφορά που με βρήκε”. Δανείζομαι φράση του ρόλου μου, καθώς αναγνωρίζω και συγκινούμαι ιδιαιτέρως με την προσπάθειά του να δικαιολογήσει μέσα του, όλα αυτά που δεν τολμά να κάνει.

Info:

Μετάφραση-διασκευή: Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης

Σκηνοθεσία: Νίκος Διαμαντής

Σκηνικά-κοστούμια: Λίλη Πεζανού

Μουσική: Μίνως Μάτσας

Κίνηση: Γιάννης Γιαπλές

Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ειρήνη Μαργαρίτη

Παίζουν

Πέτρος Φιλιππίδης: Πρίγκιψ Λέων Νικολάγιεβιτς Μίσκιν

Γιάννης Στάνκογλου: Παρφιόν Σεμιόνοβιτς Ραγκόζιν

Μαρία Κίτσου: Ναστάζια Φιλίπποβνα Μπαράσκοβα

Λένα Παπαληγούρα: Αγλαΐα Ιβάνοβνα Επάντσινα

Γιώργος Κωνσταντίνου: Ιβάν Φιοντόροβιτς Επάντσιν

Γιώτα Φεστα: Λιζαβέτα Προκόφιεβνα Επάντσινα

Ιωάννης Παπαζήσης: Ιππόλυτος Τερέντιεβ

Στάθης Ματζώρος: Γαβριλα Αρνταλιόνοβιτς Ιβόλγκιν

Γιώργος Δεπάστας: Λουκιάν Τιμοφέγιεβιτς (Λέμπεντεβ )

Χάρης Χιώτης: Κόλια Αρνταλιόνοβιτς Ιβόλγκιν

Συμμετέχει η χορωδία Libro Coro.

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή: 20.00

Σάββατο: 17.00 & 21.00

Κυριακή: 19.00

Τιμές εισιτηρίων:

Διακεκριμένη: 30 €

Α’ Ζώνη: 25 € / Φοιτητικό-Ανέργων: 20 €

B’ Ζώνη: 20 € / Φοιτητικό-Ανέργων: 15 €

Γ’ Ζώνη: 15 € / Φοιτητικό-Ανέργων: 10 €

Δημοτικό Θέατρο Πειραιά

Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς

Tηλ. 210 4143310