Ο Σωκράτης πήρε ξανά θέση για όλα όσα μας «πνίγουν» με μια συγνώμη και… ένα όνειρο (video)

Αν κάποιος πει ότι στις μέρες μας είναι παραπάνω από αναγκαία η αλληλεπίδραση των ανθρώπων με τις τέχνες και με τα ερεθίσματα που προκαλούν μέσω αυτών ή με αφορμή αυτές κάποιοι καλλιτέχνες, σίγουρα δεν θα πει κάτι που δεν ισχύει παράλληλα όμως θα προβληματίσει όποιον δεν θέλει να κρύβεται πίσω από αναθέσεις ευθυνών σε καιρούς, δαίμονες, εξιλαστήρια θύματα και κακές στιγμές.

Αυτές οι … «μέρες» έχουν γίνει μια ασταμάτητη επανάληψη -με κάθε τρόπο, κάθε καιρό και με όποια συνθήκη-  εγκλημάτων σε βάρος των πολλών.

Απέναντι σ` αυτό βεβαίως υπάρχει και μια άλλη επιλογή.

Αυτή της συνειδητής κατά κύριο λόγο αποστασιοποίησης κάποιων «καλλιτεχνών» που επί της ουσίας είναι διασκεδαστές, που εξυπηρετεί από την μια την «συντήρηση» των καλών σχέσεων τους με την «αυλή» -μικρή ή μεγάλη- κι από την άλλη με την αναπαραγωγή ενός κοινού που μόνο θα καταναλώνει το όποιο καλλιτεχνικό δρώμενο, θα συμμετέχει αλλά παράλληλα θα του εντυπώνεται μια βαθιά αντιδραστική συμπεριφορά της απόλυτης αδιαφορίας για οτιδήποτε κι αν συμβαίνει γύρω του κι ας μην το έχει βιώσει από τύχη μέχρι στιγμής.

Ο παραπάνω διαχωρισμός είναι και η βάση του υποκειμενικού κριτηρίου βάσει του οποίου ο ανεκδιήγητος Μπέος τις προάλλες δήλωσε ότι «εσάς σας αρέσει ο Ιωαννίδης, εμένα δεν μου αρέσει».

Η παραπάνω δήλωση θα μπορούσε να είναι και αδιάφορη, άλλωστε ούτε επιβάλλεται το τι θα αρέσει ,ούτε αντικειμενικό κριτήριο της καλλιτεχνικής αξίας του Ιωαννίδη είναι ο Μπέος ,ούτε οι καλλιτέχνες είναι ανεπίδεκτοι κριτικής… Το πρόβλημα όμως είναι πιο βαθύ κι αν για τον Μπέο και τον Ιωαννίδη ξεκινά από την στήριξη του δεύτερου στους αγώνες των κατοίκων για τα νερά στους Σταγιάτες και είναι πιο «προσωπικό», συνολικά το πρόβλημα της εξουσίας είναι κάθε καλλιτεχνική παρέμβαση που ασκεί κριτική και στέκεται αντίθετη στο καλόβολο γενικό σιωπητήριο.

Ο Σωκράτης Μάλαμας λοιπόν, το βράδυ της Τετάρτης στο θέατρο Βράχων επέλεξε τον γνώριμο δρόμο. Πήρε θέση για όσα σχεδόν καθημερινά βιώνουμε οι πολλοί, για την καταστροφή γύρω μας αλλά και για την πολιτική στάση των υπευθύνων για όλο αυτό.

Πολλές φορές, ανάμεσα στα τραγούδια, επανέλαβε ότι ερχόμαστε από ένα καλοκαίρι που καιγόμασταν από άκρη σε άκρη και μόλις τέλειωσαν οι φωτιές ξεκίνησαν οι πλημμύρες. Δεν το ανέφερε απλά, δεν στάθηκε στο γεγονός αλλά  άσκησε κριτική ειδικά στο παρακάτω βίντεο..

Για περίπου τέσσερα λεπτά, όσο διαρκεί ένα τραγούδι πάνω – κάτω, επέλεξε από το βήμα που του δίνει η τέχνη του, να μεταφέρει ένα βίωμα του και παράλληλα να μην είναι μόνο περιγραφικός. Με τρόπο χαρισματικό ευφυή και εύστοχο μας μετέφερε από ένα πλημμυρισμένο σπίτι  στην περιοχή των Τρικάλων και μέσω της κατά τμήματα ακόμα ανοιχτής Εθνικής Οδού, στις «πετυχημένες» παρεμβάσεις της Υπουργού Πολιτισμού και τελικά στο συμπέρασμα.

Από την μια ένα ολοένα και πιο κυνικό κράτος (χαρακτηριστικό του συστήματος) που απόλυτα ελεύθερο από τις όποιες κριτικές μέσω των υποτακτικών ΜΜΕ και των λοιπών πρόθυμων, αναθέτει τις δικές του ευθύνες στον οποιοδήποτε χωρίς καν να αισθάνεται την ανάγκη, για να συγκρατήσει την οργή, να ζητήσει συγγνώμη κι από την άλλη η «συγγνώμη» του  καθενός και της καθεμίας που ως πολιτικά όντα επιτρέπουμε, συντηρούμε κι ανεχόμαστε αυτή την συνθήκη…

Άλλωστε ο εχθρός μόνο να παλευτεί πρέπει και να πάψει να είναι ανεχτός ακόμα και μέσω της απάθειας και της λήθης που με κάθε τρόπο ως μέσο άμυνας καλλιεργεί…

Γι` αυτό από την συγκεκριμένη συναυλία αντί τραγουδιού, αυτό!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr