Του Κώστα Βαξεβάνη
Μπορεί από τα κότερα του ΔΟΛιου παλαιού αφεντικού να ξέπεσε στις βόλτες με τα φουσκωτά και τον Άδωνη, μπορεί η χρόνια έκθεση στον ήλιο της διαπλοκής να ξεφλούδισε το λούστρο του, μπορεί να ξεχείλωσε όπως ο επαναλαμβανόμενος και στοχευμένος του σαρκασμός προς τους αδύναμους και τους αριστερούς, αλλά σε ένα πράγμα παραμένει ολόιδιος. Είναι πρόθυμος.
Το πόσο πρόθυμος είναι το είχαν εκφράσει δύο άνθρωποι που τον γνώριζαν καλά. Ο ένας είναι ο Σταύρος Ψυχάρης, ο οποίος στη συνάντηση που είχε με τον Τσίπρα παρούσης της περιβόητης γάτας Ιμαλαίων, φέρεται να του είχε πει πως ο Πρετεντέρης είναι πρόθυμος να κάνει ό,τι του πει. Για την ακρίβεια διατύπωσε την προθυμία του με τη φράση «θέλεις να φέρω τώρα εδώ τον Πρετεντέρη να κάνει μια τούμπα;» Ο δεύτερος ήταν ο Βασίλης Ραφαηλίδης ο οποίος είχε πει το γνωστό «ο Πρετεντέρης έχει μια απίθανη προσαρμοστικότητα. Προσαρμόζεται ακόμα και μέσα στα σκατά».
Παραμένει πρόθυμος λοιπόν ο Ιωάννης Πρετεντέρης. Ξεπεσμένος πλέον, σηματοδοτεί με το όνομά του μια εποχή που είχε μπόλικα από τα σκατά που περιγράφει ο Ραφαηλίδης να επιπλέουν σαν θαλαμηγοί γύρω του αλλά το ίδιο πρόθυμος.
Εγκατέλειψε πλέον την αστική του ευγένεια και τον καθωσπρεπισμό του για να αντιμετωπίσει την βάρβαρη εισβολή των μπολσεβίκων εκεί όπου παλιά έπινε τα καφεδάκια του και έβγαζε το παντεσπάνι του. Εκεί που κάποτε ο Πρετεντέρης έθετε με δηλητηριώδη ειρωνεία τα «μήπως», τα «αν» και τα «διότι» της λεπτής πολιτικής του ατζέντας, σήμερα φτύνει και πέρδεται σαν νταλικέρης.
Ξέχασε και το πιάνο και τα γαλλικά του και τη συγκρότηση του παλαιού συγκροτήματος και ανακάλυψε τον αγοραίο ρατσισμό. Ποιος θα περίμενε πριν από μερικά χρόνια, πως το αρυτίδωτο μέτωπο του Πρετεντέρη θα συνοφρυωνόταν για να εκστομίσει όσα εκστόμισε για τον Νίκο Φίλη. Αν δηλαδή θα περνούσε από το άνοιγμα του σπηλαίου της Ταϊλάνδης. Και πως θα τα ‘λεγε όλα αυτά την ώρα που τα μάτια του κόσμου ήταν στραμμένα στην διάσωση των παιδιών.
Προσέξτε μια λεπτομέρεια. Ο Πρετεντέρης έχει ως εργοδότες τον Θέμο Αναστασιάδη και τον Βαγγέλη Μαρινάκη για τους οποίους στο φαντασιακό του καταφέρνει και τους περνά και από την τρύπα του σπηλαίου της Ταϊλάνδης και από το μάτι της βελόνας. Γιατί ο Πρετεντέρης δεν είναι ρατσιστής, είναι απλά δούλος. Υπηρετεί τις ανάγκες που υπάρχουν και δεν είναι άλλες από το να απαξιωθεί, να γελοιοποιηθεί, να ενοχοποιηθεί όποιος μπαίνει εμπόδιο στα αφεντικά και θυμίζει και τις υποδικίες τους και την ποιότητά τους.
Ξεχειλίζει από τέτοια προθυμία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ο οποίος συχνά πυκνά ανακαλύπτει και λειτουργία παρακράτους σε μια συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων μεταξύ των οποίων (αλίμονο) και η αφεντιά μου. Συνεπικουρείται φυσικά από διάφορους συναδέλφους του καταθέτες της Ελβετίας (ο ένας φέρεται να έχει 2,5 εκατομμύρια μετρητά και άλλα τόσα σε ασφαλιστικά συμβόλαια) και κοτεροφόρους της δημοσιογραφίας. Όταν εκτός από την εξουσία κινδυνεύεις να χάσεις και όλα αυτά, διακατέχεσαι από προθυμία μεγάλη να δεις όχι μόνο παρακράτος αλλά και τον δράκο που είναι έτοιμος να σε φάει. Χώρια που βλέπεις τον Μαρινάκη και τον Θέμο συλφίδες.