Ο πολιτευτής της Ν.Δ. που μίλησε για εκτύπωση χρήματος έχει πει κι άλλα: "Πολύ καλά κάνει η Αργεντινή και δεν πληρώνει" και "χρέη που δ

Ο οικονομικός αναλυτής του capital.gr και υποψήφιος βουλευτής της Ν.Δ. στη Β’ Αθηνών, Γιώργος Καισάριος δεν είχε περιοριστεί στην αρθρογραφία του να μιλά μόνο για το ότι η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί να τυπώσει χρήμα.

Την 1^η Αυγούστου 2014 είχε δημοσιεύσει άρθρο με τίτλο «Πολύ καλά κάνει η Αργεντινή και δεν πληρώνει»,  ερχόμενος σε αντίθεση με την επίσημη ρητορική της Ν.Δ.

Διαβάστε (κι εδώ) το σχετικό άρθρο:

«Πολύς ντόρος και φασαρία γίνεται με το ότι η Αργεντινή δεν θα πληρώσει 1,5 δισ. δολάρια σε ομολογιούχους, που δεν δέχτηκαν να συμπεριληφθούν στις συμφωνίες προηγούμενων ετών, όταν έκανε στάση πληρωμών η εν λόγω χώρα.

 

Κατ΄ αρχάς γιατί όλοι λένε ότι η Αργεντινή χρεοκόπησε;; Η χώρα είναι χρεοκοπημένη εδώ και πολλά χρόνια, δεν χρεοκόπησε ξαφνικά.

 

Δεύτερον, το εν λόγω θέμα δεν έχει να κάνει με την ικανότητα της Αργεντινής να πληρώσει, αλλά με την θέληση της να μην πληρώσει. Αντιθέτως, η ελληνική χρεοκοπία ήταν καθαρά θέμα αδυναμίας πληρωμής και όχι θέμα θέλησης πληρωμής.

 

Και αν δεν πληρώσει η Αργεντινή τι θα γίνει;; Απολύτως τίποτα όπως και δεν έγινε τίποτα με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, το οποίο ήταν πολλαπλάσιο της Αργεντινής.

 

Η μήπως θα αλλάξει κάτι για τους κατοίκους της εν λόγω χώρας;; Απολύτως τίποτα δεν θα αλλάξει είτε πληρώσει η Αργεντινή είτε όχι. Η χώρα είναι ένα μπάχαλο εδώ και πολλά χρόνια (σαν την Ελλάδα) και δεν θα αλλάξει η εικόνα της ή, η πιστοληπτική της ικανότητα αν πληρώσει ή όχι.

 

Και άσχετα τα περί χρεοκοπίας της χώρας κτλ, μην ξεχνάμε ότι πολύ πρόσφατα η Αργεντινή πήρε δάνειο 1 δισ. δολάρια από την Goldman Sachs (με 6,5% τόκο), με απώτερο σκοπό μια γραμμή πίστωσης της τάξεως των 5 δισ. δολαρίων στο μέλλον, με σκοπό να μεγαλώσει η Αργεντινή τα συναλλαγματικά της αποθέματα.

 

Όπως έχω τονίσει σε παλιότερο άρθρο, τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας έχουν μειωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια (27 δισ. δολάρια τον Μάρτιο φέτος) και η χώρα χρειάζεται να αμυνθεί έναντι πιθανότητας αυτά να μειωθούν περαιτέρω.

 

Η αλήθεια είναι όμως ότι η Αργεντινή καλά κάνει και δεν πληρώνει (ακόμα και αν μπορεί). Σύμφωνα με τους Financial Times, αν πληρώσει αυτούς του ομολογιούχους η Αργεντινή, τότε θα παραβιάσει το λεγόμενο RUFO (Rights Upon Future Offers) clause.

 

Εν ολίγοις, δεν επιτρέπεται στην Αργεντινή (σύμφωνα τους όρους της τελευταίας αναδιάρθρωσης) να πληρώσει οποιονδήποτε πιστωτή παραπάνω από αυτά που πήραν οι ομολογιούχοι της συμφωνίας του 2005 (70% κούρεμα δηλαδή). Σε περίπτωση δηλαδή που η Αργεντινή πληρώσει αυτά τα 1,5 δισ. δολάρια, υπάρχει περίπτωση να ζητήσουν ανάλογη μεταχείριση και οι ‘κουρεμένοι’ (70% τονίζω) λοιποί πιστωτές.

 

Ο όρος αυτός λήγει στο τέλος του χρόνου και μου κάνει πραγματικά εντύπωση γιατί οι πιστωτές επιμένουν στην πληρωμή τώρα, και δεν περιμένουν να λήξει ο όρος και να πληρωθούν στο τέλος του χρόνου. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι η Αργεντινή θα πλήρωνε ευχαρίστως (όπως έχουμε κάνει και εμείς) αυτό το ποσό για να μην έχει νομικά προβλήματα.

 

Και ο μοναδικός λόγος που αμερικανικό δικαστήριο αποφάσισε υπέρ αυτής της κατηγορία των πιστωτών, είναι διότι αυτή η σειρά ομολόγων είναι σε αμερικανικό δίκαιο. Όποτε αναγκαστικά το δικαστήριο έχει βγάλει απόφαση υπέρ των hedge funds. Σε διαφορετική περίπτωση η υπόθεση αυτή δεν θα είχε φτάσει ποτέ σε αμερικανικό δικαστήριο.

 

Ή νομίζει κανείς ότι ακόμα και αν πλήρωνε η Αργεντινή, ξαφνικά όλες οι τράπεζες και οι ομολογιούχοι του κόσμου θα έκαναν ουρά για να δανείσουν τη χώρα; Η ικανότητα δανεισμού δεν εξαρτάται από το αν έχεις κάνει στάση πληρωμών στο παρελθόν (βλέπε Ελλάδα), αλλά από την ικανότητα να πληρώσεις στο μέλλον.

 

Είναι η μελλοντική ικανότητα αποπληρωμής ο λόγος που αδυνατεί η χώρα να βρει δανεικά με ένα καλό επιτόκιο και όχι ότι στο παρελθόν έχει κηρύξει στάση πληρωμής; Επίσης σημαντικό είναι ότι η κυβέρνηση της χώρας δεν είναι ό,τι πιο φιλικό υπάρχει προς ξένους δανειστές και προς την αγορά στο σύνολο. Η αντιμετώπιση της αγοράς από την πρόεδρο της χώρας, δεν διαφέρει και πολύ από ορισμένους δικούς μας πολιτικούς, αν πότε έρθουν στην εξουσία.

 

Εν ολίγοις αγαπητέ αναγνώστη, η Αργεντινή καλά κάνει και δεν πληρώνει τα 1,5 δισ. δολάρια στους ομολογιούχους αυτούς. Επίσης, η πιστωτική πράξη αυτή είναι μη γεγονός, τόσο για τις αγορές όσο και για την Αργεντινή την ίδια».

Την Τρίτη, 30 Σεπτεμβρίου 2014 ο κ. Καισάριος αρθρογραφούσε με τίτλο «Ας μην ελπίζουν ορισμένοι στην πλήρη κατάρρευση» με το οποίο στην ουσία ανάφερε πως έχουμε ήδη πτωχεύσει και πως χρέη που δεν μπορεί να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν.

Διαβάστε (κι εδώ) το άρθρο:

«Εδώ και πολύ καιρό συναντώ ανθρώπους που μου λένε “καλύτερα να πτωχεύσουμε και να καταρρεύσουμε με σκοπό να ξεκινήσουμε από την αρχή”. Το ερώτημα που εγώ έχω είναι, κατανοούν όλοι αυτοί που το λένε αυτό τι σημαίνει κατάρρευση;

 

Κατ΄ αρχάς αν σκοπός της λεγόμενης “κατάρρευσης” είναι απλά να μην πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε, τότε δεν έχει νόημα. Ο λόγος είναι απλός; Έτσι και αλλιώς δεν θα πληρώσουμε αυτά που χρωστάμε διότι δεν μπορούμε. Τα έχουμε ξαναπεί ας μην το παλεύουμε άλλο. Χρέη που δεν μπορεί να πληρωθούν δεν θα πληρωθούν.

 

Με εξαίρεση λοιπόν να γίνει κάτι και να μπορούμε να πληρώσουμε, δεν θα πληρώσουμε. Μακάρι να μπορούσαμε να πληρώσουμε -διότι θα σημαίνει ότι πάμε καλά- αλλά προς το παρόν δεν φαίνεται αυτή η πιθανότητα.

 

Το δεύτερο θέμα είναι, αντιλαμβάνονται όλοι αυτοί που τα λένε όλα αυτά τι σημαίνει η πλήρης κατάρρευση της οικονομίας και της χώρας;; Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει να καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα; Ξεχάστε το ότι το ATM δεν θα βγάζει λεφτά, αυτό είναι το λιγότερο.

 

Το ότι θα καταρρεύσει το σύστημα πληρωμών της χώρας μπορεί κανείς να το φανταστεί; Μπορεί κανείς να φανταστεί μια χώρα χωρίς κεντρικό σύστημα πληρωμών;

 

Εμ το άλλο, ορισμένοι νομίζουν ότι αν ξαφνικά πάμε μέσα σε μια νύχτα στη δραχμή θα μας λυθούν τα προβλήματα. Αντιλαμβάνεται κανείς τι σημαίνει αυτό;; Σημαίνει ότι μέσα σε μια νύχτα θα δούμε μια υποτίμηση της τάξεως του 50 – 70 %. Σημαίνει ότι δεν θα έχουμε λεφτά να αγοράσουμε βασικά αγαθά που δεν παράγουμε.