Ο λαός να αποφασίσει για τον ΣΥΡΙΖΑ

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η πόλωση μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός και ορίζεται από την καταψήφιση του 3^ου μνημονίου από το 1/3 περίπου της κοινοβουλευτικής ομάδας και από τα περί «προδοτών» και «ανταρτών-αποστατών». Αυτό δεν καταγράφει απλά μια ψυχική ρήξη, αλλά μια πολιτική, που εξελίσσεται σε κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, καθώς πρόκειται για το κυβερνών κόμμα.

Για όσους δεν κρύβονται πίσω από το δάκτυλό τους, αυτή η εξέλιξη ήταν νομοτελειακή από την 25^η Μαΐου 2014, όταν δηλαδή, την επομένη των ευρωεκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας. Αν ήταν ο Αντρέας, θα είχε κάνει στις 26 τη «νύχτα των μαχαιριών», για να πάρει 40%plus στις επόμενες εκλογές. Ο Τσίπρας δεν το έκανε, πρώτον, γιατί δεν το συνειδητοποίησε και δεύτερον, γιατί έχει ανδρωθεί στις δημοκρατικές διαδικασίες του κόμματος.

Η κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι νομοτελειακή, όπως άλλωστε και η υπέρβασή της. Και οι δύο πλευρές έκαναν την ίδια λάθος ανάλυση για την πολιτική κατάσταση στην Ευρώπη, έκαναν την ίδια λάθος ανάλυση για το πώς λειτουργεί το ευρωσύστημα και ως εκ τούτου εφάρμοσαν την λάθος τακτική, με αποτέλεσμα την στρατηγική ήττα και τη συνθηκολόγηση. Ο Τσίπρας ορθά και δημοκρατικά συνθηκολόγησε, αφού, ακόμα και το ΟΧΙ δεν τον εξουσιοδοτούσε σε ρήξη, δηλαδή, στην άτακτη χρεοκοπία. Παρενθετικά, είναι σκόπιμο να θυμίσουμε σε όσους σηκώνουν τη σημαία του ΟΧΙ και κρύβονται πίσω από τα ποσοστά ότι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 ήταν εγγεγραμμένοι 9.858.508, ψήφισαν 6.161.140 (62,50%) και έλαβαν: Σύνολο Αποχής/Λευκά/Άκυρα 4.054.714,  το ΟΧΙ 3.558.306 ψήφους και το ΝΑΙ 2.245.487 ψήφους.

Ο όλος ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται επίσης και με την  τραγική άγνοια των επιπτώσεων των capital control (μετανάστευση επιχειρήσεων, 17.000 νέοι άνεργοι κλπ). Η συνθηκολόγηση έπρεπε να έχει γίνει τον Απρίλιο…

Το δημοψήφισμα δεν έγινε απλώς για να ενισχυθεί η διαπραγματευτική ισχύς της κυβέρνησης, αλλά ήταν η μόνη διέξοδος για να μην πέσει η κυβέρνηση της αριστεράς, μετά την τραγική συνάντησή της με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Και η διάσωση της αριστερής εξουσίας πιστώνεται στον Τσίπρα που αποφάσισε το δημοψήφισμα και σήκωσε τον σταυρό του 3^ου μνημονίου.

Και τώρα, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ (πέραν του παραδοσιακού και φύση αντιπολιτευτικού 4%) αναρωτιούνται πού πάει η κατάσταση και πώς θα αντέξουν τα μέτρα. Ποιος και τι αντίμετρα μπορεί να πάρει; Αναρωτιούνται αν υπάρχουν περιθώρια και γι΄ άλλα λάθη, για μια εκτροπή, για μια καταστροφική ακυβερνησία …

Ψευτοδιλήμματα 

Οι 17 παραδέχονται πως «η ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πληγεί, όμως τη μελλοντική πορεία πρέπει να την καθορίσουμε από κοινού». Λάθος. Ο σεβαστός Μανώλης Γλέζος λέει να γίνει μια «πλατειά σύσκεψη» για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Η μόνη πλατειά σύσκεψη είναι οι κάλπες.  Και στο Iskra πολλοί αρθρογράφοι αναρωτιούνται τι κρύβεται πίσω από «το τρικ της πρότασης εμπιστοσύνης» ή «για ποιο λόγο» πρέπει να γίνει… Μα γιατί, δεν μπορεί ένα τμήμα του κυβερνώντος κόμματος να κάνει στη Βουλή αντιπολίτευση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι προφανές ότι οι 43 που καταψήφισαν ή ένιψαν τας χείρας τους δεν αντέχουν να ρίξουν την κυβέρνηση του Τσίπρα. Δεν αντέχουν ιστορικά, παρά τα ακραία συναισθήματα που κυριαρχούν. Ο τρόμος μπροστά στην ιστορική στιγμή καταγράφεται στα άρθρα του Iskra. Πάνε να κρυφτούν είτε πίσω από τη δεξιά, λέγοντας ότι η κυβέρνηση πήρε 222 ψήφους στο μνημόνιό της, άρα τι την θέλει την ψήφο εμπιστοσύνης, δικαιώνοντας έτσι τον Μεϊμαράκη που ισχυρίζεται πως «εμείς (η ΝΔ) κρατήσαμε την Ελλάδα στην ευρωζώνη». Άλλοι κρύβονται πίσω από το «υπερήφανο ΟΧΙ» για να μην κάνουν «δήλωση εμπιστοσύνης» στο 3^ο μνημόνιο (που όμως δεν ήταν εντολή grexit), άλλοι διαπιστώνουν ένδεια των ευρωλαγνικών επιχειρημάτων (ουάου, που είπε και ο Σαμαράς) ή πως η δημοκρατία είναι κλινικά νεκρή… Κάποιοι άλλοι επικαλούνται τον επαμφοτερίζοντα Guardian για να  διαπιστώσουν πως «είναι η οικονομία και όχι το νόμισμα, ηλίθιε»!… Μόνο που είναι το νόμισμα και όχι η οικονομία που έχει πια σημασία. Η Κίνα υποτίμησε το νόμισμά της για να κρατηθεί. Το νόμισμα παίζει καταλυτικό και πολυδιάστατο ρόλο. Πολλοί στο κόμμα αδυνατούν να καταλάβουν πως για την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, «το ευρώ είναι έδαφος». Συνεπώς, το πιθανότερο που μπορούν να κάνουν οι «ασυμβίβαστοι» δραχμιστές είναι να απόσχουν από την ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης.

Κάτι εξοργιστικό βέβαια για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που θα υποχρεωθούν να στηρίξουν κι εδώ την κυβέρνηση, αν θέλουν να αποφύγουν τις εκλογές. Αν, όμως, ισχύσει αυτό που λέει ο Βορίδης για τη ΝΔ, δηλαδή, να καταψηφίσει ή αποφασίσει -καλύτερα- αποχή τότε αλλάζει η αριθμητική. Η Χρυσή Αυγή και το ΚΚΕ μάλλον θα απόσχουν. Η κυβέρνηση, ίσως με τη βοήθεια των άλλων μικρών κομμάτων μπορεί να διασωθεί με 120 ψήφους και να κερδίσει χρόνο.  Μπορεί όμως και από ένα «ατύχημα» να πέσει, γι΄ αυτό και κυκλοφόρησαν τα σενάρια για τμήματα θερινών διακοπών στη Βουλή με σύνθεση που θα υπερψηφίζει τους εφαρμοστικούς νόμους…

Αν πάλι κάποιοι από τους «ασυμβίβαστους» συμβιβαστούν με την πραγματικότητα και ενισχύσουν τη γραμμή Τσίπρα και δώσουν μια ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ να πάει στο συνέδριο, πάλι για τους πολίτες και την οικονομία υπάρχει πρόβλημα. Διότι ακόμη και αν κερδίσει το συνέδριο ο Τσίπρας με άνεση, το πρόβλημα θα παραμείνει και θα περάσει στο πεζοδρόμιο, όπου οι «ασυμβίβαστοι» θα καλούν το λαό σε κινητοποιήσεις κατά του μνημονίου και το σκηνικό θα γίνεται όλο και πιο δραματικό για την ημιθανή οικονομία μας. Το συνέδριο άλλωστε, όσο πλατύ κι αν είναι, θα είναι ένα κομματικό συνέδριο των 30.000 μελών, όχι του 36% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει βέβαια και η δυνατότητα ενός άτυπου ανοιχτού δημοψηφίσματος εντός του ΣΥΡΙΖΑ (κάτι σαν την εκλογή του Τζορτζ), όπου θα μπορούσαν να ψηφίσουν φίλοι, ψηφοφόροι και περαστικοί, αλλά πάλι κι αυτό δεν είναι λύση.

Ο μονόδρομος των εκλογών

Για τη χώρα, αν και οι εκλογές αποτελούν τρελή πολυτέλεια, δεν υπάρχει άλλη λύση για να προχωρήσουν τα πράγματα και για να μην εκτραπεί η κατάσταση, καθώς η διάσπαση του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη. Βεβαίως, το εγχείρημα δεν είναι απλό. Ο κίνδυνος να βγάλουν οι κάλπες «κατάσταση ακυβερνησίας» είναι υπαρκτός, δεδομένου ότι το 4% τους θα το πάρουν οι «ασυμβίβαστοι» και ο Τσίπρας θα πρέπει να το αναπληρώσει από αλλού. 

Για τους πολίτες το ερώτημα είναι ένα διπλό: ποιος μπορεί να εφαρμόσει -επιτέλους- δημιουργικά το μνημόνιο για να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα και ποιος τον Νοέμβριο θα διαπραγματευτεί πιο έξυπνα την αναδιάρθρωση του χρέους της χώρας;

Προφανώς δεν μπορεί να είναι η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι, αν και ο Μεϊμαράκης «γράφει» πολύ καλά, η Φώφη που ξεκίνησε με σούζα, πρέπει να ανακαλύψει το μέτρο και ο Θοδωράκης έχει να επιδείξει μόνο μερικά εξαιρετικά στελέχη. Και δεν μπορούν όλοι αυτοί, γιατί απλά είναι τόσο μεγάλη η καταστροφή που προκάλεσαν (εκτός Ποταμιού) στον τόπο, που δεν μπορεί να ξεχαστεί τόσο γρήγορα, παρά την στρατηγική της εξίσωσης με τα capital control του ΣΥΡΙΖΑ και τα 50 δισ. ευρώ και βάλε που πήγαν στον βρόντο.

Ο μόνος που διαθέτει πολιτικό κεφάλαιο ακόμα είναι ο Τσίπρας, με τον Τσακαλώτο, τον Μάρδα, τον Σταθάκη, τον Σπίρτζη και τόσους άλλους,  αλλά χωρίς τους δραχμιστές, τη Ζωή, αλλά και κάποιους κοντά του που αποπνέουν την αλαζονεία της εξουσίας, είτε είναι αυθεντικοί συριζαίοι ή πασοκογενείς. Ο Τσίπρας, όποτε πάει σε εκλογές, πρέπει να πάει με ανανεωμένη ομάδα, με επιτυχημένα στελέχη από την κοινωνία και την αγορά (και από την επιστημονική εμιγκράτσια) και με νέα θεωρία.

Παρενθετικά, υπάρχει και η επικείμενη πρόταση μομφής κατά της Προέδρου της Βουλής από το Ποτάμι. Τις υπογραφές, μάλλον τις έχει συγκεντρώσει. Αν προλάβει τον Τσίπρα (εμπιστοσύνη) και προηγηθεί, τότε, έχουμε δύο τινά: 1) την καταψηφίζει και τμήμα των προεδρικών, οπότε στην ψηφοφορία για την εμπιστοσύνη οι δραχμιστές θα είναι μετωπικά κατά, 2) αν καταψηφίσουν τη Ζωή μόνο οι άλλοι, ο Τσίπρας θα φανεί αδύναμος και αναποφάσιστος… Μπάχαλο.

Το σίγουρο είναι πως η μάχη της αριστεράς πρέπει να δοθεί μέσα από την διακυβέρνηση της χώρας και την επίτευξη μιας ταχείας και βιώσιμης ανάπτυξης. Η μάχη της αριστεράς πρέπει να δοθεί μέσα  από τις συμφωνίες και το νέο μνημόνιο. Η μάχη της αριστεράς πρέπει να δοθεί μέσα στο eurogroup και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Οι επαναστάσεις γίνονται πια στα εργαστήρια και στα γραφεία…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr