Ο Γιάννης Φελέκης μιλάει για το βράδυ που μπήκε το τανκ στο Πολυτεχνείο

«Τρεις νύχτες καίγανε οι φωτιές, την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες. Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα και τότε τον είδα. Λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκραυγές να τρέχει προς το θάνατο. “Αλέξανδρε” του φώναξα “Αλέξανδρε” κι ύστερα πιο σπαραχτικά “Αλέξανδρεεε”, πάλι και πάλι. Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από την άσφαλτο δε βρήκα παρά στάχτη. Σ’ όλους τους δρόμους οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο τους.”

Αυτό είναι το ποίημα του Γιώργου Σαράντη «Εδώ Πολυτεχνείο» από τον τόμο «Αντιφασιστικά ’67-’74», εκδ. Γραμμή, 1984. Κι αυτό το «πυροβολούσαν τον φόβο μας» μοιάζει τόσο επίκαιρο που κάνει το πέταγμα μας όλο και πιο δύσκολο. Μέσα σε μαύρους ουρανούς, φωνές, αστυνομία και συναγερμούς λάμπουν 49 Νοέμβρηδες, φωτίζει σχεδόν μισό αιώνα τον δρόμο που πρέπει να περπατήσουμε κι όχι να το βάλουμε στα πόδια.

Οι διεργασίες που έγιναν την εποχή εκείνη, άφησαν σπουδαίο έργο για τη Μεταπολίτευση όσο κι αν σκόπιμα και μικροπολιτικά προσπαθούν κάποιοι να της προσδώσουν μια εικόνα παρακμής και ξεπουλήματος. Η γενιά που δεν έζησε τη Χούντα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει ακόμη την τύχη να μπορεί να ακούει την ιστορία από εκείνες κι εκείνους που την έζησαν, που έβαλαν τα σώματα τους ασπίδα ελευθερίας για τις επόμενες κι επόμενους.

Ο Γιάννης Φελέκης, ιστορικό πρόσωπο του αντιδικτατορικού αγώνα παραχώρησε μια συνέντευξη για όσα έζησε ξεκαθαρίζοντας πως: «Τα πάντα σκεφτόμασταν. Ήμασταν αποφασισμένοι και προετοιμασμένοι ότι αυτό θα γίνει. Οφείλαμε να το περάσουμε». Ενώ σε σχέση με τα βασανιστήρια αναφέρει: «Όλοι βασανιζόντουσαν πολύ άγρια. Βιασμοί με γκλομπ, απειλές ότι θα σε πετάξουν απ’ τα μπαλκόνια μέχρι να σε πετάξουν και να σκοτωθείς. Μείναμε στην απομόνωση για δύο μήνες. Κάθε νύχτα βασανιστήρια, ανάκριση και ξύλο. Στην ΕΣΑ ήμουν όρθιος 24 ώρες το 24ωρο για δώδεκα ημέρες. Τη 13η έπεσα κάτω πτώμα. Μπήκε ο ΕΣΑτζης με ξανάστησε όρθιο και ξανά ξύλο».

Ο Γιάννης Φελέκης έμεινε τρεις ημέρες μέσα στο Πολυτεχνείο. Όταν πρωτοέφτασε όμως δεν τον άφηναν να μπει. «Ήταν οι θυρωροί στις πόρτες, δύσκολα έμπαινες. Τι να κάνω; Έτρεξα στο περίπτερο και πήρα καμιά δεκαριά μπλοκάκια, έγραφα “Κάτω η Χούντα” και “Συνελεύσεις σε όλες τις γειτονιές”. Έμπαινα στα λεωφορεία και τα μοίραζα. Τελικά, πήδηξα απ’ τα κάγκελα και μπήκα μέσα».

Το βράδυ που μπήκε το τανκ στο ιστορικό κτήριο, ο Γιάννης Φελέκης στεκόταν στην πύλη, στο δεύτερο μαρμάρινο κολωνάκι, προς τη Στουρνάρη. «Όταν αποφάσισε να μπει το τανκς, προχώρησε προς το κτήριο της Αρχιτεκτονικής και ακολουθούσαν οι λοκατζήδες και έσπρωχναν με την ξιφολόγχη τον κόσμο. Ακούστηκε μια κραυγή. Ήταν η Πέπη Ρηγοπούλου, ήταν κάτω απ’ τα κάγκελα της πόρτας».

Μια συνέντευξη για το αν υπήρξαν τελικά νεκροί στο Πολυτεχνείο, τα βασανιστήρια, τους βιασμούς, τις παραισθήσεις απ’ το ξύλο, τις συνελεύσεις των εργαζομένων στο Γκίνη, τα χειροποίητα τρικάκια, τη Mercedes του Πρύτανη που ούρλιαζε μέχρι να τελειώσουν οι μπαταρίες της.

Θα είναι πάντα τιμή μας που υπήρξαν οι άνθρωποι αυτοί. Τους χρωστάμε μια ανάσα ελευθερίας.