Ο Γιάννης Αγγελάκας «ξαναενοχλεί»: «Κρίμα που δεν κατάφερε ο πρωθυπουργός να έρθει στην ΔΕΘ»

«Τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες τους προτιμούν να πιπιλίζουν το δυστοπικό δίλημμα νεοφιλελευθερισμός ή νεοφασισμός», έγραψε ο Γιάννης Αγγελάκας, λίγες μέρες μετά τη συγκλονιστική ανάρτηση για τη δολοφονία του 36χρονου Αντώνη στον Πειραιά.

Η ανάρτηση του Γιάννη Αγγελάκα

Συγνώμη που ξαναενοχλώ, αλλά αυτές οι φωτογραφίες με συγκλονίζουν.

Περιγράφουν καλύτερα από χίλιους τόμους πολιτικών αναλύσεων το που βρίσκεται σήμερα η Ελλαδίτσα μας. Μετά από πολλές- πολλές τετραετίες πετυχημένων και σωτήριων κυβερνήσεων σε βάζει να αναρωτηθείς: Που πηγαίνει άραγε η φαγάνα; να μας μιλήσει για τα μεγάλα οικονομικά επιτεύγματα της κυβέρνησης του.

Η κουβέντα πάντως για μια ανθρώπινη, πραγματική δημοκρατία δεν λέει ακόμα να ξεκινήσει, η λογική δεν είναι της μόδας. Τα ΜΜΕ και οι ιδιοκτήτες τους προτιμούν να πιπιλίζουν το δυστοπικό δίλλημα νεοφιλελευθερισμός ή νεοφασισμός.

Η ανάρτηση του Γιάννη Αγγελάκα για τη δολοφονία του Αντώνη

«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα.

Σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του αγαπημένου μου συγγραφέα-ποιητή και υπέροχου άνθρωπου Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, από το βιβλίο του: Της στιγμής (εκδόσεις Πανοπτικόν, σελ. 46-47, α΄έκδοση 1991)

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Κάποτε ἡ κραυγή «ἄνθρωπος στή θάλασσα!» ὑποχρέωνε τήν κοινότητα ἐνός καραβιοῦ νά ἐπιστρατεύσει ὅλες τίς ὑλικές καί ἠθικές δυνάμεις της γιά νά σώσει αὐτόν πού βρισκόταν σέ κίνδυνο. Ἡ ἐπιστράτευση τῆς κοινότητας ἦταν ὁλοκληρωτική, ἐσωτερική, ἐνστικτώδης, δηλαδή ἀνάλογη σέ δύναμη καί ὁμόλογη σέ ποιότητα πρός τά φυσικά στοιχεῖα πού ἀπειλοῦσαν τό κινδυνεῦον μέλος της. Γιατί ἀλίμονο στό σκάφος ἐκεῖνο πού θά μποροῦσε νά ἀδιαφορήσει σέ μιά τέτοια κραυγή. Θά ἦταν ἕνα σκάφος καταδικασμένο καί τό ἴδιο σέ χαμό, ἕνα σκάφος καταραμένο, ἄρρωστο, ταμένο τοῦ Διαόλου.

Τί συμβαίνει, λοιπόν, στό δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ὁλόφωτο πλέει τό καράβι μας στά κύματα τῶν πνιγμένων πού κανείς δέν τούς ἄκουσε ποτέ. Μά ἄν δέν ξυπνήσουμε στήν ὥρα μας, θά ξυπνήσουμε αὔριο πεθαμένοι – σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σέ τοῦτο τό ἄσκοπο πλεούμενο. Μέ ὅλους τούς νόμους καί τούς προφῆτες νά σαπίζουνε στό ἀμπάρι. Μέ τήν παντιέρα κουρέλι καί τή χολέρα νά κόβει βόλτες ἐκεῖ πού ἠχοῦσαν κάποτε τραγούδια. Γιατί παρατήσαμε τό τιμόνι στήν Ἀδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε ἀπό ἀνία τό ἐρημικό πουλί πού κάθησε κάποτε στήν πρύμη μας».