Ο νους δεν µπορεί –στην πραγµατικότητα δεν θέλει– να χωρέσει έναν κόσµο όπου ένας άνθρωπος την ίδια µέρα που καταδικάζεται για δύο βιασµούς και µάλιστα ανηλίκων να ελευθερώνεται και να µπορεί να γυρίσει στο σπίτι του και σε ό,τι έκανε µέχρι τότε.
Προσπαθώ να βρω τη λογική του νόµου που το επιτρέπει. Και χάνω συνεχώς. Κερδίζει το παράλογο που λέει: «Οσο είσαι ύποπτος για κάτι είσαι στη φυλακή και µόλις καταδικαστείς απελευθερώνεσαι». ∆εν ξέρω κάποιον –ρωτώντας και τους φίλους µου που αρκετοί δεν ανήκουν πολιτικά στην Αριστερά– που να έχει παιδιά και να µην έχει θυµώσει βαθιά µε αυτή την απόφαση. Και έπειτα έρχονται και τα λόγια του συνηγόρου υπεράσπισης, «ξεχνάω το όνοµά του», που είχε πει στην πρόεδρο µπροστά σε όλους ότι έχει χρόνια µπροστά της να δικάσει αρκεί να µην της συµβεί κάποιο ατύχηµα τύπου Τουλουπάκη.
Σε όλους η απειλή κάτω από αυτά τα λόγια φάνηκε ξεκάθαρη και απορώ που δεν έγινε τίποτε, σαν να έχουµε αποδεχτεί ότι ζούµε σε µια τέτοια µαφιόζικη κοινωνία και ντράπηκα και µ’ εµένα τον ίδιο. Φοβάµαι ότι ζώντας σε µια κοινωνία που δεν µπορούµε να εµπιστευτούµε τη δικαστική εξουσία θα οδηγηθούµε σε διάλυση και ενώνω τη φωνή µου µε όλους αυτούς που βλέπουν την αδικία να φουσκώνει µε απανωτές µάλιστα αποφυλακίσεις δολοφόνων, ενώ δεν τηρείται ο ίδιος κανόνας για όλους τους υπόλοιπους.
