Ο Αντώνης Μποσκοΐτης απαντά στο status της Αφροδίτης Μάνου

Αφροδίτη μου, καταρχάς θέλω να πιστεύω πως για inbox πήγαινες, μα κατά λάθος σου βγήκε status στο facebook σου. Δεν είμαστε φίλοι πια και ως εκ τούτου δεν μπορώ να σχολιάσω στον τοίχο σου. Ξύπνησες, βλέπεις, μιαν ωραία πρωΐα και μας διέγραψες όλους: Εμένα, τον Δημήτρη Μανιάτη, την Έλενα Ακρίτα, τη Ναταλί Χατζηαντωνίου κ.α. Δεν σου κρύβω πως είχα στενοχωρηθεί πολύ, μια και επρόκειτο να μπαίναμε στούντιο για να γράψουμε ένα ωραιότατο τραγούδι, αν θυμάσαι, σε δική μου καλλιτεχνική επιμέλεια. Κυρίως για το ότι σε θεωρούσα φίλη, λόγω και μιας καθημερινότητας που είχαμε. Η αλήθεια είναι πως σε υπερασπίστηκα πολύ, πάρα πολύ, όσο δεν φαντάζεσαι, όταν συναντούσα μουσικούς, συνάδελφους σου, οι οποίοι ένα πράγμα μου λέγανε: «Η Αφροδίτη είναι στα καλά της;» Έλα τώρα στη θέση μου που έπρεπε να απολογούμαι για σένα στα ξαφνικά…Τέλος πάντων, αυτό δεν κράτησε πολύ, μετά την εικόνα σου στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, κανείς δεν μου έθεσε ξανά τέτοιου είδους απορίες για την περίπτωση σου. Κι έτσι, μοιραία, ξεχαστήκαμε…Όπως το έλεγαν και οι φίλοι μας οι Κατσιμιχαίοι: «Είναι την απουσία σου που πάω να συνηθίσω»…

Σήμερα, κυριακάτικα, σε έτσουξε το κείμενο για τον Αρκά και προτίμησες να με διασύρεις στο facebook σου, παραδίδοντας με βορά στο ψεκασμένο κοινό, το οποίο σου έχει απομείνει. Λέω «Προτίμησες», καθώς θα μπορούσες να μου στείλεις ένα ιδιωτικό inbox και όχι να με «δίνεις» στεγνά. Μπράβο σου, καμάρι μου, σ’ ευχαριστώ πολύ! Ευχαριστώ εδώ τους συναδέλφους σου, Θέμη Καραμουρατίδη και Ερασμία Μάνου – αυτούς τους ευχαριστώ πραγματικά -, που μπήκαν και σου σχολίασαν, λέγοντας πράγματα αυτονόητα, που εσύ δεν θες να καταλάβεις. Δεν πειράζει…Πάμε τώρα να απαντήσω αναλυτικά στο status σου: 

Αχ Αντωνάκη/ Μια χαρά παιδί ήσουνα/ Με ήθος, με μυαλό, με κριτήριο, με ευαισθησία

Και παραμένω, θέλω να πιστεύω. Τώρα αν εσύ με θεωρείς αήθη, άμυαλο και αναίσθητο, δικό σου το πρόβλημα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. 

Τι σου κάνανε εκεί στο Ντοκουμέντο και γράφεις αυτές τις αρλουμποψεματάρες για τον Αρκά;

Δεν μου έκανε κανείς τίποτα, είμαι αυτός που είμαι, γράφω πάντα όπως γράφω κι αν ψάξεις, σε όλα τα μέσα που έχω εργαστεί, το ίδιο ύφος – πνεύμα – ιδεολογία – αισθητική έχω. Εκτός από καλές συνεντεύξεις, ξέρεις, σαν αυτή την τηλεοπτική που κάναμε και μαζί κάποτε, ασκώ και μια δημοσιογραφία μαχητική ενίοτε, δεν πουλάμε σάμαλι. Τον χαρακτηρισμό «αρλουμποψεματάρες», ότι πιο προσβλητικό τόλμησες να μου γράψεις δημόσια, σου τον επιστρέφω. Έτσι απλά. Πάρ’τον και κάν’τον ότι θες. Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ. 

Να τον έχεις άχτι για την επιλογή του, με γεια σου με χαρά σου.

Μα ακριβώς αυτό δεν θες να καταλάβεις. Δεν με νοιάζει αν ένας γελοιογράφος είναι δεξιός, πόσο μάλλον «αντισυριζαίος», επίσης με γεια του με χαρά του. Με νοιάζει και με παρανοιάζει, όμως, όταν ασκεί σαφέστατη προπαγάνδα, είναι – δεν είναι αυτός, διότι – άκου με που σου λέω – παίζει σοβαρά να μην κρύβεται ο Αρκάς πίσω από τα κείμενα, με τα οποία εσύ σπας κέφι.

Πού τον είδες τον Ζακ Κωστόπουλο στη συγκεκριμένη γελοιογραφία που μιλάει εμφανώς για τα σπασμένα μαγαζιά σε όλη την Αθήνα από τους ανεγκέφαλους δήθεν αναρχικούς της σφαλιάρας;

Τον είδα, τον είδα, όχι γιατί το ήθελα εγώ. Ο Αρκάς το ήθελε και πέτυχε το σκοπό του, και ντόρο να κάνει, και προπαγάνδα να κάνει, και ατολμία να επιδείξει προσπαθώντας να τα «μαζέψει». Δεν ξέρω, αν είδες by the way, το καλύτερο το έγραψε ο Μανιάτης στον δικό του τοίχο: «αρκά, μας τα έκανες τούμπανο αδελφέ, σύνελθε». Για τα υπόλοιπα, ξέρεις πως δεν ανήκω στους υποστηρικτές των μπαχαλάκηδων, αν και μεταχειρίζεσαι την κοινή φρασεολογία των ακροδεξιο-φιλελέδων για να πεις την άποψη σου. Παμ’ παρακάτω…

Όλη τη Βουκουρεστίου σπάσανε μέρα-μεσημέρι τις προάλλες, πού το θυμήθηκες το κοσμηματοπωλείο να το συσχετίσεις;

Δεν το ξέχασα ποτέ το κοσμηματοπωλείο και δεν θα το ξεχάσω, ακόμη και δικαιοσύνη να αποδοθεί. Δεν το ξέχασαν επίσης ούτε όσοι συμφωνούν μαζί μου, ούτε ο Αρκάς, ούτε οι φαν του. Μόνο εσύ, ως φαίνεται, το ξέχασες και μου προξενεί αλγεινή εντύπωση…

Άλλα σού φταίνε Αντωνάκη μου και ξεσπάς αλλού. Οι πομπές του συριζα και το κουρέλιασμα όσων πίστευες.

Ναι, τι να σου πω, τώρα με ρούμπωσες. Εδώ με έκανες να γελάσω, δεν μπορώ να πω, τό’χα ανάγκη…

Σε γνώρισα, σε είδα, είσαι τίμιος άνθρωπος εσύ.

Α, νά’σαι καλά, ευχαριστώ πολύ.

Μην κάνεις τέτοια πράγματα…

Εντάξει, την επόμενη φορά θα σου στέλνω τα κείμενα μου και θα τα δημοσιεύω, μόνο αν τα εγκρίνεις. Συμφωνία; Άσε μας, βρε Αφροδίτη, Κυριακάτικα…Την επόμενη να προτιμήσεις το inbox. Ειδάλλως θα μου χαρίζεις κι άλλα κλικ, πιο πολλά ακόμη. Τέλος, χαίρομαι που παρακολουθείς τόσο το Documento/ Το Κουτί της Πανδώρας, όσο και τα δικά μου άρθρα. Άντε, πάει τρεις το μεσημέρι, καλή όρεξη! 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr