Ο Άδωνις ως δημόσιος κίνδυνος

Το πώς παραμένει ακόμη ο Άδωνις Γεωργιάδης σε κυβερνητικό πόστο θα είναι ένα παράδοξο για τους ιστορικούς του μέλλοντος και για κάθε εχέφρονα πολίτη, που σέβεται την πολιτεία του και την κοινωνία του. Δεν είναι δυνατό μετά την κυνική ομολογία του να τον κρατά ο πρωθυπουργός στην κρίσιμη θέση του υπουργού Ανάπτυξης. Δεν είναι δυνατό να λέει ότι σέβεται τους πιστούς αλλά αδιαφορεί παταγωδώς για την υγεία των ανθρώπων. Καθώς φαίνεται άλλη χάρη έχουν οι πιστοί και άλλη οι ζωντανοί, λες και οι πιστοί δεν προσβάλλονται από τον ιό ή λες και η υγεία των πολλών ωχριά μπροστά στη θρησκευτικότητα [«λατρευτικότητα»] του ελληνικού κράτους.

Ο πρωθυπουργός οφείλει, εάν θέλει να δείξει ότι είναι ένας σοβαρός ηγέτης, να τον πιάσει σήμερα [χθες] από το αυτί και να τον «ξεπροβοδίσει» από την κυβέρνηση, κλοτσηδόν μάλιστα. Είναι εντελώς απίθανο αυτό που ξεστόμισε για την κυβερνητική απόφαση να μην επιβληθεί καραντίνα στη Θεσσαλονίκη για να μη θιγεί το θρησκευτικό συναίσθημα, είναι αχαρακτήριστο και αποδεικνύει πόσο επικίνδυνη για μια χώρα είναι μια τέτοια κυβέρνηση, με τόσο αδιανόητα στελέχη. Και αφού το σύστημα είναι πρωθυπουργοκεντρικό, καλείται ο κ. Μητσοτάκης να πάρει τις αποφάσεις του όσο πιο σύντομα γίνεται για να μη γίνει και ο ίδιος ρεζίλι στην οικουμένη, που βασανίζεται εδώ και μήνες και παλεύει να στομώσει την ασυγκράτητη εξάπλωση του φονικού ιού.

Ο κύριος αυτός [Αδωνις] δεν είναι απλώς ένας γελωτοποιός των τηλεοπτικών παραθύρων – αποδεικνύεται ένας επικίνδυνος φανατικός, ένας δημόσιος κίνδυνος. Δεν γνωρίζω εάν και ο ίδιος είναι θρησκεύων ή θρησκόληπτος ή δεν ξέρω γω τι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πάψουν οι Ελληνες πολιτικοί να βλέπουν τους πιστούς σαν ψηφοφόρους τους και μόνο. Και ποιος είπε ότι η πίστη σώζει [από τον κορονοϊό]; Είναι σαν να ομολόγησε έγκλημα ο κύριος Γεωργιάδης και ας προσπαθεί τώρα να μας πει ότι άλλα εννοούσε, ότι τον παρεξηγήσαμε και άλλα φαιδρά. Και όπως κάθε ομολογία έχει τις συνέπειές της, τον αντίκτυπό της έστω.

Δεν περιμένει βέβαια κανείς τον προτροπάδην διωγμό του υπουργού Ανάπτυξης, ο οποίος, εκτός των «καταγωγικών» ψηφοφόρων του φαίνεται να διατηρεί άριστες σχέσεις με το ιερατείο αλλά και τους ίδιους τους πιστούς [ψηφοφόρους]. Μια αυστηρή σύσταση έστω; Μια, δημόσια, όμως επίπληξη; Κάτι τέλος πάντων που να σμικρύνει το μέγεθος του τεράστιου [και μάλλον ανυπέρβλητου] ολισθήματός του;

Καθώς είναι γνωστό, οι πολιτικοί όλου σχεδόν του φάσματος την τρέμουν την Εκκλησία και η τελευταία φέρεται σαν κράτος εν κράτει, επιβάλλοντας κάθε φορά τη «θέλησή» της, την ιδιοτροπία της, τις αποφάσεις της, που είναι κάτι σαν νόμος του κράτους – κάτι που φάνηκε για ακόμη μια φορά με τα Θεοφάνια, με τη λειτουργία στις εκκλησίες. Σιγά που θα τηρούσαν τη γενική απαγόρευση οι αντιπρόσωποι του θεού, σιγά το πρωθυπουργικό σθένος. Αυτό όμως είναι πάγιο πρόβλημα του ελληνικού κράτους – προέχει αυτή τη στιγμή η άμεση απομάκρυνση από την κυβέρνηση του γνωστού Αδωνη [Αδώνιδος, έστω].

Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr