Να μην τους αφήσουμε τα παιδιά!

Η Άννα, ετών 32, στις εκλογές του Μαΐου ψήφισε Μητσοτάκη. «Έχω έναν γνωστό που μου έταξε να με βάλει σε δουλειά», έλεγε και έριξε «ΝΔ δαγκωτό». Η Άννα, στις εκλογές του Ιουνίου ψήφισε «Νίκη». Έβγαλε την υποχρέωση με τον γαλάζιο Γκρούεζα, έδεσε τον «σαράντατακατο» γάιδαρό της η Δεξιά, ξε-αγχώθηκε κι αυτή και είπε να ψηφίσει «χαλαρά».

Η Νίκη, ετών 20, φέτος ψήφισε για πρώτη φορά με πολιτικό… επιχείρημα το «δεν πιστεύω λέξη από τον Αλέξη». «Γιατί το λες αυτό Νίκη;», τη ρώτησα. «Κάπου το άκουσα και μου άρεσε», μου απάντησε γελώντας. Δίχως άλλη εξήγηση. Γιατί έτσι. Παρεμπιπτόντως, η μαμά της Νίκης, η Ουρανία, ετών 48 – νηπιαγωγός στο επάγγελμα – ακόμη και σήμερα όταν καμιά φορά η συζήτηση πάει στην Ιστορία και στην Εθνική Αντίσταση, χαρακτηρίζει την Ευρυτανία (από όπου κατάγεται)… «ανταρτόπληκτη»! Προφανώς, η μαμά της Νίκης (όχι της Νίκης του ψεκασμένου Νατσιού), δεν έκανε ποτέ τον κόπο να μελετήσει έστω και τα – πολύ – βασικά της σύγχρονης Ιστορίας, ενώ της διαφεύγει βέβαια το γεγονός πως εάν κάποιοι δεν έχυναν το αίμα τους στα βουνά τα χρόνια της Αντίστασης, η ίδια ενδεχομένως να βάπτιζε την κόρη της Νίκη- Γκρουχίλντα και να μιλούσε απταίστως – και – γερμανικά.

Η Πηνελόπη, ετών 18, στις εκλογές του Ιουνίου δεν ψήφισε γιατί έλειπε στο εξωτερικό. Στις εκλογές του Μαΐου όμως ψήφισε ΝΔ. Αφού όμως πρώτα ρώτησε τον μπαμπά της, γιατί «δεν ξέρω εγώ από αυτά». Ο μπαμπάς ξέρει. Ψηφίζει ΝΔ. Οι παραπάνω ιστοριές-περιπτώσεις ψηφοφόρων είναι απολύτως πραγματικές. Κυρίως όμως, είναι και ενδεικτικές του ανατριχιαστικά απολιτίκ(;) τρόπου με τον οποίο σκέφτονται ήδη πολλοί νέοι/ες εκεί έξω για τα «πολιτικά πράγματα».

Διαβάζοντας τα επί μέρους στατιστικά που «γέννησε» η κάλπη, διαβάζω πως το 9,2% των νέων ηλικίας 17-34 ετών ψήφισαν τους Κασιδιαραίους Σπαρτιάτες. Αν μάλιστα, δίπλα σε αυτό αθροίσεις το 3,5% της Ελληνικής Λύσης, το 2,9% της Νίκης και το 5,2% του… «κινήματος της καρδούλας» της Ζωής, τότε φτιάχνεις μια κατάμαυρη «πίτα» της τάξης του 20,8% – ακριβώς στα δεξιά του Μητσοτάκη (27,7% πήρε η ΝΔ στους νέους). Συνολικά λοιπόν, το 48,5% του πιο δυναμικού κομματιού της ελληνικής κοινωνίας (και του εκλογικού σώματος), το «μέλλον της χώρας», η «νέα γενιά» ψηφίζει δεξιά- ακροδεξιά. Το ‘χουμε; Την ίδια στιγμή, η αποχή (δείγμα απαξίωσης της συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία) στις εκλογές του Ιουνίου χτύπησε «κόκκινο» και η συνθήκη αυτή κάνει ήδη την επελαύνουσα ακροδεξιά να τρίβει τα χέρια της. Μια ακροδεξιά που σε όλες της τις εκφάνσεις, αφού απέκτησε πια «πολιτική ορατότητα», απειλεί τώρα να κάνει το επόμενο κρίσιμο, συντριπτικό βήμα – αυτό της  κανονικοποίησής της. Κι αυτό το βήμα, μοιάζει να απέχει πια μόλις ένα… βήμα μακριά.

Όσο θα συμβαίνουν πράγματα και θαύματα εντός κι εκτός Βουλής λοιπόν, το επόμενο χρονικό διάστημα, αφενός ο Μητσοτάκης που δεν έχει πια κανέναν λόγο να βιάζεται, συγκρινόμενος όποτε τον βολεύει κατά περίπτωση με το ακροδεξιό τσίρκο στα δεξιά του, θα συστήνεται ως η «φωνή λογικής» και «κεντροδεξιάς μετριοπάθειας». Ενώ συγχρόνως θα επιχειρεί πάλι κατά συνθήκη να εργαλειοποιεί τον συνεχιζόμενο πόλεμο στις τάξεις του ευρύτερου κεντρο-αριστεροχωρίου, στοχεύοντας όμως τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Κάτι που στο μεταξύ για ευνόητους μικροκομματικούς λόγους, θα κάνουν με ένταση κυρίως το ΠΑΣΟΚ και δευτερευόντως το ΚΚΕ, το οποίο κέρδισε ό,τι (τόσο-όσο) προσδοκούσε στην κάλπη.Και ο κλήρος βέβαια, πέφτει ξανά στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Που τούτη τη φορά δεν καλείται να συμμαζέψει την χρεοκοπία της χώρας όπως έκανε το 2015, αλλά μια κατάσταση απόλυτης (και απειλητικής)… μικρομεσαιοποίησης του ευρύτερου χώρου των προοδευτικών-αριστερών (κομμουνιστικών και μη) δυνάμεων. Το ιστορικό χρέος που έχει πια ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ είναι πέρα από την αναγκαία ανασύνταξή του το επόμενο διάστημα, να δει σοβαρά «αυτό που έρχεται» και να βρει λύσεις ώστε να μπει φρένο στην επέλαση της ακροδεξιάς που ήδη δηλητηριάζει τη νέα γενιά.

Σε τέσσερα χρόνια από σήμερα, οι νέοι 17-34 ετών που ψήφισαν κατά 48,5% (ακρο)δεξιά θα έχουν μεγαλώσει, ενώ στο προσκήνιο, στην κάλπη, θα έχει έρθει η επόμενη «φουρνιά» παιδιών για τα οποία ουδείς μπορεί να δηλώνει βέβαιος πως θα σκέφτονται διαφορετικά – για μια σειρά από λόγους. Σε τέσσερα χρόνια θα ‘χει τρέξει μπόλικο νερό στο ακροδεξιό αυλάκι και το κρίσιμο στοίχημα είναι τι θα έχει πετύχει έως τότε η Αριστερά για να στείλει τους φασίστες από εκεί που ήρθαν – πίσω στις τρύπες τους. Κι αυτό δεν μπορεί βέβαια να το κάνει ούτε μια «σουπέ ολέ» Αριστερά, ούτε η μαγαζακική Αριστερά της διαφύλαξης μιας κάποιας ιδεολογικής παρθενίας και νεφελώδους καθαρότητας. Για την μπαγιάτικη «σοσιαλδημοκρατία», ούτε λόγος. Μια δύναμη από τα Αριστερά όμως όπως ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, που ξαναβάζει τα πράγματα κάτω, αντιλαμβάνεται και διορθώνει τα λάθη που έκανε, κατεβαίνει κάτω, στον κόσμο, ακούει τα προβλήματά του, προτείνει καθαρές λύσεις και αρχίζει να μιλά στην γλώσσα του, μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα ξανά ψηλά. Δίνοντας προοπτική και προσφέροντας όραμα και ελπίδα. Μπορεί στην βαλκάνια Ελλάδα του 2023 η έκφραση «η ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς» να ακούγεται, τουλάχιστον τη δεδομένη στιγμή, ως το «συντομότερο ανέκδοτο» στον κόσμο. Όταν σταματήσουν να γελάνε όμως – όσοι γελάνε – απέναντι στον ακροδεξιό εφιάλτη, τότε θα διαπιστώσουν πως η μάχη αφορά στον ευρύτερο χώρο, σε όλους, οι οποίοι εάν δεν διαβάσουν… χθες την ανάγκη άμεσης ανάγνωσης των συνθηκών που έχουν ήδη δημιουργηθεί στις ρίζες, στη βάση της κοινωνίας και του εκλογικού σώματος, τότε απλώς (σύντομα) θα κληθούν να μαζεύουν τα συντρίμμια τους – κι αυτό δεν μετριέται σε ποσοστά. Αποτυπώνεται στην Ιστορία, που έχει ξαναγράψει πως η ακροδεξιά δεν αστειεύεται.

Υ.Γ. «Ο φασισμός δεν είναι υπόθεση του παρελθόντος. Μια νέα έκφανση του ακροδεξιού φαινομένου ξετυλίγεται γύρω μας. Την έχουν ονομάσει μεταφασισμό. Αντλεί ιδέες και εργαλεία από το οπλοστάσιο του δεξιού εξτρεμισμού του Μεσοπολέμου, την δημαγωγία, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό. Αξιοποιεί ψηφιακά μέσα, διασπείρει fake news, δικτυώνεται. Σπέρνει το μίσος, πυροδοτεί συγκρούσεις, νομοθετεί τον νέο αυταρχισμό. Οι δημοκρατίες δοκιμάζονται. Ο φασισμός στοχεύει πάντα στην καρδιά και στο μυαλό όλων, αλλά περισσότερο στο μυαλό των νέων. Τους διδάσκει να υποτάσσουν τους αδύναμους και να υποτάσσονται στους ισχυρούς – να αποτελούν υλικά μιας πυραμίδας φόβου και ανελευθερίας», αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του εξαιρετικού βιβλίου «Άγρια ιστορία για μεγάλα παιδιά – Από τον φασισμό στον μεταφασισμό – η δημοκρατία απέναντι στην νέα ακροδεξιά», του Κωστή Παπαϊωάννου, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.  Διαβάστε το!

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr