Το ’να χέρι νίβει τ’ άλλο…

Εύλογη και υποχρεωτική η απόφαση περιορισμού των μετακινήσεων. Για ένα μέτρο όμως όχι απλώς έκτακτο αλλά «έσχατο», όπως αρμοδίως χαρακτηρίστηκε, ενδεχομένως χρειαζόταν μια κίνηση θεσμικά ισχυρότερη από την τηλεφωνική επαφή του πρωθυπουργού με τους αρχηγούς των κομμάτων και από το τηλεοπτικό διάγγελμά του. Μέτρο επαχθέστατο η περιστολή συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθεριών, προϋπέθετε τη σύγκληση του συμβουλίου αρχηγών, λ.χ., ή συνεδρίαση της Βουλής, έστω με την παρουσία των κομματικών ηγετών και λίγων βουλευτών.

Ο δημόσιος διάλογος για τέτοια ζητήματα, με τη νηφαλιότητα μάλιστα που έχει υπαγορεύσει η τεράστια απειλή που αντιμετωπίζουμε όλοι, δεν είναι αχρείαστη πολυτέλεια ή τυπολατρική εμμονή. Είναι αγαθό πολύτιμο και αναγκαίο. Και πειστήριο ωριμότητας. Η σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας των πολιτών, εικαζόμενη βάσει τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων μικρού βεληνεκούς, δεν διαθέτει επαρκή νομιμοποιητική ισχύ.

Οι μέρες της πανδημίας έδειξαν ότι, παρά τα θρυλούμενα, οι Ελληνες δεν είμαστε περισσότερο απείθαρχοι από τους Γερμανούς, τους Αγγλους ή τους Ολλανδούς, ούτε από τους άλλους λαούς της Μεσογείου. Οι ειδήσεις εξακολουθούν να μας πληροφορούν ότι αρκετοί  Κεντρο- ή Βορειοευρωπαίοι αδιαφορούν ακόμη απέναντι στους κινδύνους της «ανέμελης βόλτας» σε πάρκα, παραλίες, χιονοδρομικά κέντρα, ντισκοτέκ, γήπεδα κτλ.

Σε αρκετές χώρες τα γραφήματα των επιδημιολόγων, που δείχνουν ότι όποιος ασθενής ή φορέας του ιού επιζητεί την «πολλή συνάφεια» είναι πιθανό να διευκολύνει τη μόλυνση 406 ανθρώπων εντός μηνός, οδήγησαν στον μερικό ή καθολικό περιορισμό της κυκλοφορίας. Προφανώς, το μέτρο είναι αφόρητο για λαούς μαθημένους στη δημοκρατία και στην ελευθερία. Προφανώς, η προσωπική ευθύνη έχει καθοριστική σημασία. Εξίσου προφανές, όμως, θα έπρεπε να είναι ότι η ευθύνη της πολιτείας δεν εξαντλείται στα περιοριστικά μέτρα. Η καλή δουλειά γίνεται πάντα και με τα δύο χέρια: ατομική υπευθυνότητα – κρατική μέριμνα.

Στην Ευρώπη και στην Αμερική, τα εθνικά συστήματα υγείας αποδείχτηκαν υπονομευμένα από τις πρώτες μέρες του πολέμου. Αν το δικό μας ΕΣΥ συνεχίσει να μάχεται με τις γνωστές σοβαρότατες ελλείψεις γιατρών, υλικών, μηχανημάτων και κλινών, κι αν η πολιτεία χρυσοπληρώνει, τέτοιες ώρες, τις ΜΕΘ των ιδιωτικών νοσοκομείων αντί να αποφασίζει την επίταξή τους, το αυτοθυσιαστικό φρόνημα του υγειονομικού προσωπικού θα αποδειχθεί ανεπαρκές. Και το κρίμα θα είναι βαρύ.

Πηγή: Η Καθημερινή

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr