του Γιάννη Συμεωνίδη
Σε αυτό το πλαίσιο είναι λογικό να ακμάζουν ο ιστορικός δογματισμός από τη μία πλευρά κι ο ιστορικός αναθεωρητισμός από την άλλη.Ο στόχος όλων, πάντως, είναι κοινός, ανεξαρτήτως της οπτικής γωνίας από την οποία αντικρίζουν τα πράγματα: η δικαίωση της δικής τους κοσμοαντίληψης είτε με την ηρωοποίηση της δικής τους θέσης είτε με τη δαιμονοποίηση της αντίθετης…
Η θεωρία τού κομμουνισμού με την αντίστοιχη του ναζισμού απέχουν τόσο όσο η Αθήνα από το Πεκίνο. Ο μεν πρώτος μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη ανάμεσα σε ισότιμους πολίτες ο δε δεύτερος για φυλετική υπεροχή. Κατανοώ, επομένως, την αδυναμία των μουτζαχεντίν τού νεοφιλελευθερισμού να στηρίξουν με γερά επιχειρήματα την ιδεοληψία τους, η οποία τους οδηγεί στην ανάγκη απαξίωσης του ιδεολογικού αντιπάλου, αλίμονο όμως αν ασπαστούμε την θεωρία των δύο άκρων προκειμένου να αθωώσουμε εκείνους που θεωρούν πως οι κοινωνίες των ανθρώπων πρέπει να ορίζονται από το νόμο τής ζούγκλας με τον οποίο ο ισχυρότερος έχει το δικαίωμα να επιβληθεί στον πιο αδύναμο με κάθε τρόπο και μέσο…
Όσοι, συνεπώς, διοργανώνουν συνέδρια ταύτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμό και οι θιασώτες τους θα πρόσφεραν καλύτερες υπηρεσίες στην ιστορική αλήθεια αν αντί για τον όρο “κομμουνισμός” μιλούσαν για σταλινισμό σε διάφορες εκδοχές του, τον οποίο κι ο γράφων δεν έχει θέμα να ταυτίσει με το ναζισμό. Όπως, άλλωστε, ο γράφων ταυτίζει με το ναζισμό κι εκείνες τις αποχρώσεις τού καπιταλισμού, όπως τις αποικιοκρατικές ή νεοαποικιοκρατικές, οι οποίες διαχωρίζουν τους ανθρώπους αναλόγως του χρώματος του δέρματός τους, της καταγωγής τους ή του ιδεολογικού ή σεξουαλικού προσανατολισμού τους. Η Νότια Αφρική τού απαρτχάιντ, για παράδειγμα, η Σαουδική Αραβία τού νόμου τής σαρία, η Βραζιλία της πραξικοπηματικώ τω τρόπω ανατροπής προέδρου ή ακόμα και οι ΗΠΑ της θανατικής ποινής και της εν ψυχρώ εκτέλεσης μαύρων από αστυνομικά όργανα δεν ήταν ή είναι κομμουνιστικές χώρες, έτσι δεν είναι;…
Δεν συγκαταλέγομαι σε εκείνους που μετριάζουν τα εγκλήματα του υπαρκτού σοσιαλισμού μιλώντας για τη μηδενική ανεργία στις χώρες όπου επικράτησε ή για το ότι όλοι είχαν μια στέγη κι ένα πιάτο φαγητό, τα οποία όντως ίσχυαν. Ακόμα κι αν το κλουβί που σε έχουν κλειδωμένο είναι χρυσό αυτό δεν κάνει τη ζωή μέσα σε αυτό πιο υποφερτή. Η καταπάτηση στοιχειωδών ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μέσα σε ένα περιβάλλον αμοιβαίας καχυποψίας και φόβου κάτω από το μακρύ χέρι τού Κόμματος παραπέμπει σε ολοκληρωτισμό κι όχι σε αταξικές κοινωνίες όπου ο καθένας ανταμείβεται με βάση το μόχθο του…
Όσοι, ωστόσο, ταυτίζουν τη μαρξιστική θεωρία με τη φασιστική υποβαθμίζουν ακόμα και τα επιτεύγματα εντός τού καπιταλιστικού συστήματος, όπως το κοινωνικό κράτος δικαίου των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών, τα οποία βεβαίως και δεν θα είχαν υπάρξει αν οι κατατρεγμένοι πολίτες στη Δύση δεν αλληθώριζαν με ελπίδα προς το Μόσκοβο. Ούτε πρέπει, εξάλλου, να λησμονούμε ποτέ πως αν η Σοβιετική Ένωση δεν θυσίαζε εκατομμύρια από τα παιδιά της στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι αρκετά πιθανό ο Χίτλερ να μην είχε αυτοκτονήσει τον Απρίλιο του 1945, αλλά να κυβερνούσε τον κόσμο μέχρι τα βαθιά του γεράματα…
Πηγή: http://tripioevro.blogspot.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
