Όταν ρώτησαν τον κ. Κ. ποιο ζώο εχτιμάει περισσότερο, εκείνος είπε τον ελέφαντα και αιτιολόγησε την προτίμησή του έτσι:
«Ο Ελέφαντας ενώνει την πονηριά με τη δύναμη.
Ετούτη δεν είναι η κουτοπονηριά που σου φτάνει για να ξεφύγεις από κάποιον που σε καταδιώκει ή για να εξασφαλίσεις το φαγητό σου περνώντας απαρατήρητος, μα είναι η πονηριά που επιστρατεύει η δύναμη για ένα μεγάλο εγχείρημα.
Απ΄όπου κι αν διαβεί τούτο το ζώο αφήνει πλατιά τ΄αχνάρια του. Κι είναι καλόκαρδο, σηκώνει χωρατά. Είναι καλός φίλος όπως είναι και καλός εχθρός. Είναι βαρύ και θεόρατο κι όμως τρέχει πολύ γρήγορα.
Με την προβοσκίδα του μπορεί και τροφοδοτεί ένα τεράστιο κορμί με τις πιο μικρές τροφές ακόμα και με καρύδια. Κουνάει τ΄αυτιά του: ακούει μονάχα ότι τον συμφέρει. Φτάνει σε βαθιά γεράματα. Του αρέσει η παρέα κι όχι μονάχα με ελέφαντες. Παντού τον αγαπάνε μα και τον φοβούνται. Ένα κάποιο κωμικό στοιχείο του δίνει τη δυνατότητα ακόμη και να τον σέβονται.
Το πετσί του είναι σκληρό, σπάει μαχαίρια, μα η ψυχή του ευαίσθητη. Μπορεί και θλίβεται. Μπορεί και θυμώνει. Του αρέσει να χορεύει. Πεθαίνει στην καρδιά της ζούγκλας. Αγαπάει τα παιδιά καθώς κι άλλα μικρά ζώα.
Είναι γκρίζος και τραβάει την προσοχή μόνο με τον όγκο του. Δεν τρώγεται. Είναι δουλευταράς. Του αρέσει να πίνει και νάρχεται στο κέφι. Κάνει κάτι και για την τέχνη: προσφέρει το ελεφαντόδοντο.
