"Mommy" - Aπό 30 Απριλίου στους κινηματογράφους

Μια δυναμική χήρα αναγκάζεται να επωμιστεί μόνη της όλο το βάρος της ευθύνης του ταραχοποιού, υπερκινητικού και συχνά βίαιου 15χρονου γιου της. Καθώς οι δυο τους προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα ζώντας κάτω από την ίδια στέγη και παλεύοντας να ανταποκριθούν στις καθημερινές προκλήσεις και στις απρόβλεπτες ανάγκες του σπιτικού τους, που δοκιμάζουν διαρκώς τη σχέση τους, η Κάιλα, η παράξενη νεοφερμένη γειτόνισσα από το απέναντι σπίτι, προσφέρει καλοπροαίρετα τη βοήθειά της. Καθώς η παρουσία της στη ζωή τους γίνεται ολοένα και πιο έντονη, σταδιακά οι τρεις τους μοιάζουν να βρίσκουν μια νέα αίσθηση ισορροπίας, και μαζί ανακτούν τις ελπίδες τους για το μέλλον.

Το τρομερό παιδί του γαλλόφωνου σινεμά, ο Καναδός Ξαβιέ Ντολάν, έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο σε ηλικία μόλις 19 ετών και στα 25 του έχει ήδη σκηνοθετήσει πέντε μεγάλου μήκους ταινίες, που όλες τους έχουν συμμετάσχει στα σημαντικότερα φεστιβάλ του κόσμου, με την πιο πρόσφατη, το «Mommy», να αποσπά το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, και μάλιστα εξ ημισείας με τον αειθαλή Ζαν-Λικ Γκοντάρ.

Ένας πραγματικός άνθρωπος-ορχήστρα (ο ίδιος υπογράφει τη σκηνοθεσία, το σενάριο, την παραγωγή, το μοντάζ και τα κοστούμια σε όλες τις ταινίες του, ενώ ενίοτε πρωταγωνιστεί κιόλας!), ο Ντολάν έχει κερδίσει τον τίτλο του παιδιού-θαύματος από τους φανατικούς θαυμαστές του και του αλαζόνα από τους πεισματικούς εχθρούς του. Κανείς, όμως, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το εκρηκτικό ταλέντο ενός εξαιρετικά νέου δημιουργού που μοιάζει να ζει και να αναπνέει μέσα από το σινεμά και τους ήρωές του.

Μια απαστράπτουσα ιστορία θάρρους, αγάπης και φιλίας, το «Mommy» βουτάει άφοβα στο συναισθηματικό χάος μιας ανορθόδοξης οικογένειας, με επίκεντρο την επεισοδιακή σχέση μιας μητέρας με τον γιο της, για να μετουσιωθεί σε έναν αξέχαστο ύμνο στην αγριότητα της μητρική αγάπης. Με ουσιαστικά μοντέρνα γραφή και αισθητική, τρεις θυελλώδεις ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του, Ανν Ντορβάλ, Αντουάν-Ολιβιέ Πιλόν και Σουζάν Κλεμάν, και ένα φανταστικό ’90s σάουντρακ που μοιάζει να συνδιαλέγεται με τους ήρωες και το κοινό, το «Mommy» αποτελεί την πιο ώριμη ταινία του σκηνοθέτη της και ταυτόχρονα την πιο παθιασμένη και συναισθηματικά ανυψωτική στιγμή που μας χάρισε το σινεμά εδώ και καιρό. Ένα φιλμ αθυρόστομο και αυθεντικό, που κατορθώνει να είναι σπαραξικάρδιο και ξεκαρδιστικό από τη μια στιγμή στην άλλη – όπως ακριβώς και η ίδια η ζωή.

Βραβεία & Φεστιβάλ

– Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών

– Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας

– Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ της Στοκχόλμης

– Εννιά Καναδικά Βραβεία Κινηματογράφου: Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Φωτογραφίας, Μοντάζ, Σεναρίου, Α’ Ανδρικού Ρόλου, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου και Μακιγιάζ

– Συμμετοχή στα Φεστιβάλ Σίδνεϋ, Κάρλοβι Βάρι, Τορόντο, Σαν Σεμπαστιάν και Λονδίνου

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Από την πρώτη μου ταινία, έχω μιλήσει πολύ για την αγάπη.

Έχω μιλήσει για την εφηβεία, την απομόνωση και τη διεμφυλικότητα. Έχω μιλήσει για τον Τζάκσον Πόλοκ και τα ’90s, για την αποξένωση και την ομοφοβία. Για οικοτροφεία και για την πολύ γαλλο-καναδική λέξη «special», για το άρμεγμα των αγελάδων, για την αποκρυστάλλωση του Σταντάλ και το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Έχω μιλήσει σε μια αρκετά πνευματώδη σλάνγκ κι έχω μιλήσει και βρώμικα. Έχω μιλήσει στα αγγλικά, πότε πότε, κι έχω μιλήσει επιπόλαια περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε.

Γιατί αυτό συμβαίνει όταν «μιλάς» για πράγματα, υποθέτω, υπάρχει πάντα αυτό το σχεδόν αναπόφευκτο ρίσκο ότι μπορεί να λες μαλακίες. Και γι’ αυτό πάντοτε αποφάσιζα να μένω σε αυτά που ήξερα, ή σε ό,τι –λίγο ή πολύ– μου ήταν οικείο. Θέματα που νόμιζα ότι γνώριζα ενδελεχώς ή ικανοποιητικά επειδή γνώριζα τη δική μου διαφορετικότητα ή το προάστιο όπου είχα μεγαλώσει. Ή επειδή γνώριζα πόσο μεγάλος ήταν ο φόβος μου για τους άλλους, και ακόμα είναι. Γιατί γνώριζα τα ψέματα που λέμε στον εαυτό μας όταν ζούμε στα κρυφά, ή την άχρηστη αγάπη που πεισματικά προσφέρουμε σε ανθρώπους που μας κλέβουν τον χρόνο. Αυτά είναι τα πράγματα στα οποία έχω έρθει αρκετά κοντά ώστε να θέλω όντως να μιλήσω γι’ αυτά.

Αλλά αν έπρεπε να υπάρχει ένα, μόνο ένα θέμα για το οποίο γνωρίζω περισσότερα απ’ όσα για οποιοδήποτε άλλο, ένα που θα με ενέπνεε άνευ όρων, και που αγαπώ πάνω απ’ όλα, αυτό θα ήταν σίγουρα η μητέρα μου. Και όταν λέω η μητέρα μου, νομίζω ότι εννοώ Η ΜΗΤΕΡΑ γενικά, η φιγούρα που αντιπροσωπεύει.

Γιατί είναι αυτή στην οποία επιστρέφω πάντα. Είναι αυτή που θέλω να βλέπω να κερδίζει τη μάχη, αυτή για την οποία θέλω να εφευρίσκω προβλήματα έτσι ώστε να μπορεί να έχει τα εύσημα ότι τα έλυσε όλα, αυτή μέσω της οποίας θέτω ερωτήματα στον εαυτό μου, αυτή που θέλω να ακούω να φωνάζει δυνατά όταν δεν έχουμε πει τίποτα. Είναι αυτή που θέλω να έχει δίκιο όταν είχαμε άδικο, είναι αυτή που, ότι και να γίνει, θα έχει πάντα την τελευταία λέξη.

Πίσω στις μέρες του «Σκότωσα τη Μητέρα Μου», ένιωθα ότι ήθελα να τιμωρήσω τη μάνα μου. Μόνο πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε, και πιστεύω πως, μέσω του «Mommy», αναζητώ τώρα την εκδίκησή της. Μη ρωτάτε.

– Ξαβιέ Ντολάν, Μάιος 2014

Φιλμογραφία Ξαβιέ Ντολάν

2009 Σκότωσα τη Μητέρα μου (J’ai tué ma mère) – Συμμετοχή στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών – Υποψηφιότητα για Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας

2010 Φανταστικές Αγάπες (Les amours imaginaires) – Συμμετοχή στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών, Βραβείο Νεότητας – Υποψηφιότητα για Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας – Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σίδνεϋ

2012 Λόρενς για Πάντα (Laurence Anyways) – Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στο Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών, Queer Φοίνικας – Υποψηφιότητα για Σεζάρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας – Καλύτερη Καναδική Ταινία στο Φεστιβάλ του Τορόντο

2013 Tom at the Farm (Tom à la ferme) – Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βενετίας

2014 Mommy