Μητσοτάκης ή Τσίπρας;

Ακούγοντας τους δύο πολιτικούς αρχηγούς, τον Κυριάκο Μητσοτάκη της ΝΔ και τον Αλέξη Τσίπρα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να συγκρούονται στις δημόσιες τοποθετήσεις τους, η πρώτη εντύπωση που σου αφήνουν είναι ότι μιλούν για διαφορετικά πράγματα.

«Συμφορά» αποκάλεσε ο Μητσοτάκης από τη ΔΕΘ την κυβέρνηση Τσίπρα 2015 – 2019, «Εφιάλτη» αποκαλεί ο Τσίπρας τον Μητσοτάκη για την Ελλάδα.

Τι συμβαίνει στ’ αλήθεια; Πως γίνεται οι δύο ηγέτες να συγκρούονται ποιος θα επικρατήσει πολιτικά στην ίδια χώρα και ο ένας να είναι «συμφορά» και ο άλλος «εφιάλτης»;

Αυτό που στ’ αλήθεια συμβαίνει είναι ότι μιλούν για τα ίδια πράγματα, για το μέλλον δηλαδή, για την προοπτική και για την τύχη της ίδιας χώρας, αλλά από εντελώς διαφορετική σκοπιά.

Βλέπουν δηλαδή την Ελλάδα και το μέλλον της με δύο απόλυτα αντιδιαμετρικές οπτικές.Ό,τι είναι για τον Μητσοτάκη «συμφορά», είναι για τον Τσίπρα πολιτική επιδίωξη.

Και ό,τι είναι για τον Τσίπρα «εφιάλτης», είναι για τον Μητσοτάκη η απόλυτη επιτυχία.

Αυτό συμβαίνει επειδή εκπροσωπούν δύο απόλυτα αντίθετες πολιτικές αντιλήψεις και υποστηρίζουν δύο απόλυτα αντίθετες οικονομικές και κοινωνικές κοσμοθεωρίες.

Ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Δύο κόσμους που συνυπάρχουν στην Ελλάδα, αλλά που είναι απολύτως ασύμβατοι και βρίσκονται απολύτως απέναντι.

Εκπροσωπούν δύο κόσμους που το συμφέρον του ενός, είναι η καταστροφή του άλλου και το αντίθετο.

Ο Μητσοτάκης και η Νεοφιλελεύθερη Δεξιά της οποίας ηγείται, εκπροσωπούν τη λεγόμενη άρχουσα τάξη. Μια οικονομική ολιγαρχία δηλαδή, που ελέγχει παραδοσιακά στην Ελλάδα το κράτος και την οικονομία.

Ο Τσίπρας αντίθετα και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ του οποίου ηγείται, εκπροσωπούν τα λαϊκά στρώματα, τη μεσαία και χαμηλή οικονομικά τάξη και τις αδύναμες κοινωνικές ομάδες που συνθλίβονται από τις ανισότητες και τη συγκέντρωση πλούτου υπέρ μιας ολιγαρχίας.
Η πολιτική επιδίωξη του Μητσοτάκη να ιδιωτικοποιήσει τη δημόσια περιουσία και τις δημόσιες δομές, να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και να συγκεντρώσει τον πλούτο από τους πολλούς στην άρχουσα τάξη, είναι ο χειρότερος εφιάλτης των εργαζομένων και όλων εκείνων που κατά δική του δήλωση «είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους».

Η πολιτική επιδίωξη του Μητσοτάκη να αφήσει ανεξέλεγκτη την αγορά, επιτρέποντας, επιβραβεύοντας και επιδοτώντας την κερδοσκοπία και την αισχροκέρδεια, είναι η αιτία που αναγόρευσε την Ελλάδα σε ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη, οδηγώντας τους πολίτες στον εφιάλτη της ενεργειακής φτώχειας.

Η επιδίωξη του Μητσοτάκη και της άρχουσας τάξης που εκπροσωπεί να ιδιωτικοποιήσουν την Υγεία για να προσποριστούν τα τεράστια κέρδη που θα έχει μια τέτοια εξέλιξη, είναι ο εφιάλτης των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων που θα αδυνατούν να πληρώνουν για να έχουν τις υπηρεσίες ενός ιδιωτικού συστήματος υγείας.

Η επιδίωξη του Μητσοτάκη και της ολιγαρχίας που εκπροσωπεί να αστυνομευτούν τα πανεπιστήμια προκειμένου να κατασταλούν οι αντιστάσεις για την ιδιωτικοποίηση της Παιδείας, άλλου ενός κερδοφόρου τομέα για τα ιδιωτικά συμφέροντα, είναι ο εφιάλτης της μεσαίας και χαμηλής τάξης που πλέον δεν θα μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους να μορφωθούν.

Η επιδίωξη του Μητσοτάκη και των λίγων μεγάλων επιχειρηματικών οικογενειών που εκπροσωπεί να ελέγξουν την επικοινωνία και να χειραγωγήσουν τα ΜΜΕ, να καταλύσουν την ελευθεροτυπία και να στραγγαλίσουν τον πλουραλισμό, προκειμένου να μπορέσουν να υλοποιήσουν το σχέδιο της υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας και της μεταφοράς του δημόσιου πλούτου από τους πολλούς στους λίγους χωρίς αντιστάσεις, είναι ο εφιάλτης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας που θα ζημιώσει οικονομικά και θα χάσει κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην ανάπτυξη.

Η επιδίωξη του Μητσοτάκη να παραμείνει στην εξουσία για να συνεχίσει να στηρίζει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, παρακολουθώντας παρανόμως τα τηλέφωνα των πολιτικών του αντιπάλων για να γνωρίζει τα μυστικά τους και να τους έχει στο χέρι, είναι ο εφιάλτης κάθε ελεύθερου και δημοκρατικού ανθρώπου που θέλει να σέβονται τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματά του.

Γι’ αυτό θριαμβολογούσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ, επιχαίροντας για την επιτυχία της πρωτιάς στους θανάτους ανά πληθυσμό από την πανδημία, όπως και της ακρίβειας και του πληθωρισμού και της ενεργειακής φτώχειας που μας περιμένει το χειμώνα. Γιατί όλα αυτά σημαίνουν κέρδη για τον δικό του κόσμο.

Και από την άλλη μεριά, η επιδίωξη του Τσίπρα και των λαϊκών στρωμάτων που εκπροσωπεί για ισότιμη πρόσβαση όλων στα αγαθά της ανάπτυξης και για μείωση των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, είναι πραγματική συμφορά για τα μεγάλα συμφέροντα που θα χάσουν την αποκλειστικότητα της άπληστης κερδοφορίας.

Η επιδίωξη του Τσίπρα και της μεσαίας και χαμηλής οικονομικά τάξης που εκπροσωπεί για δωρεάν δημόσια Υγεία, δωρεάν δημόσια Παιδεία, φτηνό ηλεκτρικό ρεύμα και φτηνή βενζίνη, δημόσια μαζικά μέσα μεταφοράς για όλους, είναι συμφορά για την οικονομική ολιγαρχία που θα χάσει προνομιακές πηγές κερδοφορίας.

Η επιδίωξη Τσίπρα για ένα νέο παραγωγικό μοντέλο και μια αυτοδύναμη οικονομική ανάπτυξη, που θα έχει ως βάση ένα φυσικό περιβάλλον που θα παραμείνει σε δημόσιο χαρακτήρα, προκειμένου να έχουν όλοι ισότιμη πρόσβαση στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, είναι μεγάλη συμφορά γι’ αυτούς που θα χάσουν τα… φιλέτα της δασικής γης, των ακτών και των σπάνιων οικοσυστημάτων που η κυβέρνηση Μητσοτάκη τους χαρίζει για να τα εκμεταλλευτούν, με σκοπό την κερδοφορία.

Και τέλος η επιδίωξη Τσίπρα και των προοδευτικών πολιτών που εκπροσωπεί για ένα κράτος δικαίου που θα προστατεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς και θα εγγυάται την ισονομία, την ισοπολιτεία, την ελευθεροτυπία, τον πλουραλισμό, τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες, είναι πραγματική συμφορά γι’ αυτούς που υπονομεύουν και καταλύουν τους θεσμούς για να μπορούν να διαπλέκονται, να παρανομούν, να κερδοσκοπούν και να αισχροκερδούν ανεμπόδιστα σε βάρος των πολλών, εκμεταλλευόμενοι το σκοτάδι της δημοκρατικής εκτροπής και του αυταρχισμού.

Γι’ αυτό και το δίλημμα των εκλογών, όπως το έθεσε ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, «Μητσοτάκης ή Τσίπρας», είναι ένα σκληρό ταξικά δίλημμα που θέτει εξ αρχής τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους δύο κόσμους.

Όποιος αισθάνεται πλησιέστερα στην άρχουσα τάξη και στην οικονομική ολιγαρχία, ψηφίζει τον εφιάλτη της Δημοκρατίας, της κοινωνικής προόδου, της ευημερίας και της οικονομικής ανάπτυξης για τους πολλούς, που είναι ο Μητσοτάκης.

Και όποιος από την άλλη μεριά αισθάνεται συγγενής με τον κόσμο της εργασίας και προέρχεται από τις μεσαίες και χαμηλές οικονομικές τάξεις, ας ψηφίσει τον Τσίπρα, που είναι όντως συμφορά για την οικονομική ολιγαρχία και θα φέρει δυστυχία στους κηφήνες της άρχουσας τάξης.

Υπάρχει βέβαια και το σύνδρομο των φτωχών που κλαίνε για τη βασίλισσα Ελισάβετ. Το σύνδρομο δηλαδή αυτών που ενώ ανήκουν στην εργατική τάξη, νομίζουν ότι θα αποκτήσουν προνόμια αν περάσουν απέναντι και στηρίξουν την ολιγαρχία. Είναι αυτοί στους οποίους απευθύνεται και τους οποίους υπολογίζει να παραπλανήσει ή και να δελεάσει ο Μητσοτάκης, για να κερδίσει τις εκλογές.
Γιατί αν περιμένει μόνο από τις ψήφους της ολιγαρχίας, ολίγες θα είναι και οι ψήφοι που θα δει στην κάλπη.

Αυτοί όμως είναι συγχρόνως και εφιάλτης και συμφορά. Πρώτα για τους ίδιους τους εαυτούς τους.

Γιατί όταν δεν ξέρεις από που έρχεσαι, δεν θα καταλάβεις ποτέ και που πηγαίνεις…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr