Στη βάση των αντιλήψεων που επικρατούν βρίσκεται το ατομικο-ιατρικό μοντέλο της αναπηρίας. Σύμφωνα με αυτό, το «πρόβλημα» το έχει το ίδιο το άτομο με τις βλάβες και μέσω της διάγνωσης και της θεραπείας επιχειρεί να μας «διορθώσει». Η «κανονικότητα» ορίζεται με ιατρικές γνωματεύσεις και η ζωή του ανάπηρου ανθρώπου θεωρείται δυσβάσταχτη λόγω των βλαβών του.
Στον αντίποδα βρίσκεται το κοινωνικό μοντέλο –ως συλλογικότητα ενστερνιζόμαστε– το οποίο ορίζει ότι οι βλάβες στα σώματα των αναπήρων δεν είναι υπεύθυνες για τους περιορισμούς που υφίστανται. Η αναπηρία πηγάζει από την καταπίεση που προέρχεται από την κοινωνική οργάνωση, την ελλιπή προσβασιμότητα του δομημένου περιβάλλοντος, τις κοινωνικές αντιλήψεις και τα στερεότυπα όπως και τις θεσμικές παρεμβάσεις της πολιτείας.
Η αναπηρία είναι αποτέλεσμα της μη προσαρμογής της πολιτείας και της κοινωνίας στις ανάγκες και στα δικαιώματα των ανάπηρων ανθρώπων.
Αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε τα αυτονόητα
Καθώς οι ευθύνες εντοπίζονται στο κράτος, στην πολιτεία, την κοινωνία αλλά και στα ίδια τα ανάπηρα άτομα τα μέτωπα είναι πολλά.
Στο επίκεντρο όλων των αγώνων μας είναι η χειραφέτηση των ίδιων των αναπήρων. Μέσω της επαφής με το κοινωνικό μοντέλο της αναπηρίας οι ανάπηροι συνειδητοποιούμε όχι μόνο τις πρακτικές ελλείψεις αλλά και τις αντιλήψεις που επηρεάζουν και καταπιέζουν καθημερινά τη ζωή μας και έτσι αντιστεκόμαστε και διεκδικούμε τα αυτονόητα.
Ως συλλογικότητα δίνουμε μάχες που αφορούν όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Κυρίαρχη μέριμνα αποτελεί η απελευθέρωση των συναναπήρων μας από τη βαναυσότητα της ιδρυματικής ζωής.
Ο αγώνας μας είναι κοινός για όλους τους ανθρώπους που υφίστανται καταπίεση. Εκτός από την ομάδα των ανάπηρων, αγωνιζόμαστε για αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ, ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ.
Απανθρωποποίηση, εγκλεισμός και περιορισμοί
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε συνδέονται με την απαξιωτική εικόνα στην κοινωνία, τον μισαναπηρισμό, τις θεσμοθετημένες πρακτικές, την ελλιπή νομοθεσία και τη μη εφαρμογή της υπάρχουσας.
Με τις διαχρονικές πολιτικές που ασκούνται έχουν επιβληθεί περιορισμοί στην παροχή των βασικών εργαλείων αξιοπρέπειας των αναπήρων (βοηθήματα, προθετικά μέλη, αμαξίδια κ.λπ.) ενώ προάγεται η αντίληψη ότι οι ανάπηρες/οι είναι ανίκανες/οι και αποτελούν βάρος ψυχολογικό και οικονομικό για την οικογένεια. Δεν είναι τυχαίος ο εγκλεισμός των παιδιών με βλάβη σε ιδρύματα, όπου κατά κύριο λόγο στερούνται την ανάπτυξη που θα μπορούσαν να έχουν και ζουν σε συνθήκες απανθρωποποίησης.
Οι ανάπηρες/οι που δεν καταλήγουν στα ιδρύματα ζουν χωρίς το δικαίωμα στην αυτόνομη και ανεξάρτητη διαβίωση γιατί δεν τους παρέχονται τα εργαλεία αξιοπρέπειας, οι προσωπικοί βοηθοί και προσβάσιμο περιβάλλον. Αποτέλεσμα είναι να ζουν συχνά και εκεί έγκλειστες/οι, σε εξάρτηση από την οικογένεια για να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.
Στην Ελλάδα μόλις το 10% των ανάπηρων παιδιών λαμβάνει εκπαίδευση σε μεγάλο ποσοστό σε ειδικά σχολεία, ενώ η σύγχρονη αντίληψη απαιτεί τη συνεκπαίδευση.
Τα ποσοστά ανεργίας των αναπήρων είναι πολύ μεγάλα εξαιτίας της έλλειψης προσβασιμότητας στο δομημένο περιβάλλον αλλά και των προκαταλήψεων. Ετσι το βιοτικό επίπεδο των αναπήρων παραμένει σταθερά πολύ χαμηλό και με την κρίση κατέληξε σε περαιτέρω υποβάθμιση και φτωχοποίηση.
Επαθλο η ίδια η ζωή για τα στοιχήματα που βάζουμε
Μια από τις πρώτες δράσεις μας το 2011 ήταν η τριήμερη κατάληψη του ΙΚΑ, για την εγκύκλιο 37 που επέβαλε τις μνημονικές οριζόντιες περικοπές στα εργαλεία αξιοπρέπειας των αναπήρων με κινητικές βλάβες. Αποτέλεσμα της κατάληψης ήταν η απόσυρση της εγκυκλίου και η διαβούλευση.
Ακολούθησε η συμβολική κατάθεση των εργαλείων αξιοπρέπειας των αναπήρων (τεχνητά μέλη, αμαξίδια και λευκά μπαστούνια) στο Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη για τις περικοπές στα βοηθήματα και τα προθετικά μέλη.
Αναπτύξαμε δράση για την καταγραφή των αναγκών των ανάπηρων προσφύγων και αξιώσαμε την ανθρώπινη αντιμετώπιση και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους, ενώ συστρατευτήκαμε στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης, στην αντιφασιστική πορεία στον φράχτη του Εβρου και στον αγώνα για να καταρριφτούν τα τείχη που αποκλείουν τους ανθρώπους.
Στις 4 Νοεμβρίου 2015 πραγματοποιήσαμε τετραήμερη κατάληψη του παραρτήματος ΑμεΑ Λεχαινών όπου βρίσκονταν έγκλειστες/οι με κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους συνανάπηρές/οί μας. Εκεί εφαρμόζονταν τακτικές καθήλωσης με ιμάντες, χορηγούνταν υπερβολικές δόσεις ψυχοφαρμάκων και επικρατούσαν άθλιες συνθήκες. Με καταγγελίες στην εισαγγελία, ενεργοποίηση της διεθνούς κοινότητας και πιέσεις στο υπουργείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης αγωνιστήκαμε να ξεκινήσει η διαδικασία αποϊδρυματοποίησης στη χώρα μας. Απέχουμε πολύ ακόμα όμως και από το οριστικό κλείσιμο του ιδρύματος που ανακοινώθηκε το 2017 και από την καθολική αποϊδρυματοποίηση.
Με την παρουσία του μέλους μας Αντώνη Ρέλλα στη δίκη της Χρυσής Αυγής ως μάρτυρα της πολιτικής αγωγής προσκομίσαμε επιπλέον αποδείξεις ότι αποτελεί εγκληματική οργάνωση με βάση την ιδεολογία της για την αναπηρία. Η Χρυσή Αυγή έχει εκφράσει επανειλημμένα θεωρίες περί ευγονικής και στείρωσης των ανθρώπων με βλάβες, ακόμη και θανάτωσής τους. Η ιδεολογία αυτή προέρχεται από τη ναζιστική Γερμανία όπου αναπτύχθηκε το πρόγραμμα Τ4 για τους «Ανάξιους για ζωή» που κατέληξε στην εξόντωση 275.000 ανάπηρων.
Οι συνθήκες σήμερα στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη για τις/τους ανάπηρες/ους δεν βελτιώνονται, αλλά χειροτερεύουν και ο αγώνας για το σπάσιμο των στερεοτύπων και τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας είναι συνεχής.
Αγώνας για τη βελτίωση της ζωής των αναπήρων με την ένταξη των μαθητών με βλάβες στη γενική εκπαίδευση, την ολιστική διαβίωση όλων των ανθρώπων με βλάβες στη χώρα μας, την προσβασιμότητα στο δομημένο περιβάλλον και το περιεχόμενο, την ασφαλή και βιώσιμη αποϊδρυματοποίηση όλων των παιδιών και ενηλίκων με βλάβες και κυρίως για την εμπέδωση της ανάγκης για υποδομή πρόληψης του ιδρυματισμού.
Το μεγαλύτερο στοίχημα για εμάς είναι οι ανάπηρες/οι να αφυπνιστούμε και να χειραφετηθούμε… με έπαθλο την ίδια μας τη ζωή.
INFO
