Σε λίγες μέρες είναι προγραμματισμένο να διεξαχθεί το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.Κανονικά θα έπρεπε να είναι ένα κρίσιμο από κάθε άποψη συνέδριο: ιδεολογική, γιατί πρέπει το κόμμα να βρει ταυτότητα, φυσιογνωμία, βηματισμό. Πολιτική, γιατί οφείλει να επανατοποθετηθεί στον άξονα Δεξιά-Αριστερά και να εκπονήσει ένα σχέδιο για τη χώρα. Οργανωτική, γιατί είναι υποχρεωμένο, αν δεν θέλει να συνεχίσει να λιμοκτονεί, να επινοήσει τρόπους σύνδεσης με τους πολίτες.
Επιπλέον πρέπει να δρομολογήσει τις διαδικασίες για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, όπως ορίζει το καταστατικό του (με απευθείας εκλογή). Νιώθει κανείς ότι το σχήμα αυτό είναι σε πυρετό προετοιμασίας για όλα τα παραπάνω; Βλέπετε στα πρόσωπα των στελεχών την αγωνία για τη μοίρα του; Εντοπίσατε κάποια πρωτοβουλία από την πλευρά της ηγετικής ομάδας προκειμένου να ξεκινήσει επιτέλους ένας σοβαρός, οργανωμένος και ενδεχομένως λυτρωτικός διάλογος για το τι έφταιξε και το ΠΑΣΟΚ έχει καταντήσει ομοίωμα κόμματος, ένα θλιβερό παρακολούθημα της Δεξιάς το οποίο εισπράττει τη χλεύη των κοινωνικών στρωμάτων που κάποτε εκπροσωπούσε προνομιακά;
Τα συνέδρια των κομμάτων, ακόμη και των λιλιπούτειων όπως είναι σήμερα το ΠΑΣΟΚ, προκαλούν ένα κάποιο ενδιαφέρον. Στο ΠΑΣΟΚ δεν κινείται τίποτε. Νεκρά φύσις. Ουδείς ασχολείται: ούτε εγκύκλιος για το διαδικαστικό μέρος, ούτε κείμενα της ηγεσίας που θα καθορίζουν το πλαίσιο των συζητήσεων, ούτε ξεκαθάρισμα του μητρώου συνέδρων, ούτε διαξιφισμοί και αντιπαραθέσεις για το πώς επιβάλλεται να προχωρήσει.
Τι υπάρχει που να θυμίζει προσυνεδριακή ατμόσφαιρα; Μόνο κάποιες συνάξεις στις οποίες η συμμετοχή είναι απογοητευτική («τρεις και ο κούκος»). Την ίδια ώρα όμως έχουμε τις απανωτές συνεντεύξεις τού υπό αποχώρηση (;) επικεφαλής του, από τις οποίες απουσιάζουν παντελώς οι αναφορές στο επικείμενο (;) συνέδριο και η δέσμευσή του ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος, και τις τοποθετήσεις των στελεχών του που έναν καημό έχουν: πως θα επαληθευτούν οι εκτιμήσεις τους πώς δεν υπάρχει εναλλακτικός δρόμος πέραν αυτού του ολέθριου που βάδισαν αντάμα με τον πάλαι ποτέ προαιώνιο αντίπαλό τους, τη Δεξιά.
Αναμένοντας τη δικαίωση για τις επιλογές τους και ελπίζοντας να πραγματοποιηθεί και το άλλο όνειρό τους (η αριστερή παρένθεση), επιδίδονται στο γνωστό παιχνίδι της κινδυνολογίας, της καταστροφολογίας και της αντιαριστερής ρητορικής. Σιγά μην ασχοληθούν με τα του οίκου τους. Τι κι αν από μέγαρο τον μετέτρεψαν σε πλυσταριό…
Συντάκτης: Τάσος Παππάς
Πηγή: efsyn.gr
