Όχι γιατί ο νεκρός είναι a priori δικαιωμένος. Όχι γιατί ο νεκρός απαιτεί σεβασμό. Αλλά γιατί οι άνθρωποι του, όποιος κι αν ήταν αυτός, έχουν κάθε δικαίωμα να πονούν τον δικό τους άνθρωπο. Κι αυτό τον ανθρώπινο πόνο της απώλειας τους, σεβόμαστε.
Ο Παύλος Μπακογιάννης υπήρξε θύμα. Δολοφονήθηκε από την 17Ν. Και δεχόμαστε ως αξίωμα ότι ΚΑΝΕΙΣ, ιδιώτης ή Κράτος, για κανένα λόγο, δεν έχει δικαίωμα να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή. Κανείς, ιδιώτης ή κράτος δεν καταδικάζει κανέναν σε θάνατο.
Και βάσει αυτών των παραμέτρων ακούμε και ανεχόμαστε σιωπηλοί, επί χρόνια, όλα τα ηρωικά και πένθιμα για τον νεκρό. Κι όσο ο νεκρός παραμένει ιδιωτική υπόθεση ανθρώπων και οικογενειών, το στόμα μας μένει ερμητικά κλειστό.
Όταν όμως παύει να είναι μια ιδιωτική υπόθεση και γίνεται… κρατική, λυπούμαι, αλλά τα όρια και της ευγένειας και της πολιτικής ορθότητας, τα μετακινεί κάποιος άλλος.
O Παύλος Μπακογιάννης ήταν το όχημα του απατεώνα Κοσκωτά για να αλώσει τράπεζες και media. Ο Υπάλληλος, ο «μπροστινός», ο αχυράνθρωπος του μεγαλοαπατεώνα, σύμφωνα με τον Εισαγγελέα Εφετών Ευθυμιάδη – όσον αφορά στην προέλευση του ιδρυτικού μετοχικού κεφαλαίου της Γραμμής ΑΕ- κατονομάζοντας ευθέως τον Παύλο Μπακογιάννη ως υπεύθυνο αποδοχής των προϊόντων εγκλήματος.
Μετά το σάλο που δημιουργήθηκε για το ιδιωτικό Κράτος που επιχειρεί να κτίσει η Φαμίλια Μητσοτάκη, η οικογένεια του εκλιπόντος έβγαλε ανακοίνωση ότι δεν επιθυμεί να μετονομαστεί ο σταθμός Ευαγγελισμός σε σταθμό «Παύλου Μπακογιάννη». Οι λόγοι που επικαλούνται οι συγγενείς, είναι ότι «η απόφαση έχει προκαλέσει συζητήσεις. Για ευνόητους λόγους δεν θέλουμε το όνομα του Παύλου Μπακογιάννη να μπει σε οποιαδήποτε αντιπαράθεση».
Πολύ αργά. Η πρόκληση από μεριάς του κ. Ταχιάου(?) – αιωνίου αποτυχόντος υποψήφιου και προσφάτως τοποθετηθέντα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στη θέση του Πρόεδρου της Αττικό Μετρό – απέναντι στο κοινό αίσθημα είναι εξόχως προκλητική. Και ακόμη χειρότερο καταντά χυδαία, όταν επιχειρεί να εξισώσει, τόσο πονηρά και ανοίκεια, τον Αλέκο Παναγούλη με τον… αμφιλεγόμενο Παύλο Μπακογιάννη.
Αν η οικογένεια Μητσοτάκη επιθυμεί να τιμήσει τη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη, αντί να χρησιμοποιεί τη δολοφονία του επί σειρά ετών, ας κάνει μια χορηγία σε ένα νοσοκομείο, σε ένα σχολείο, σε μια φυλακή, σε μια βιβλιοθήκη. Και τότε και εκεί δικαιούται να βάλει μια μαρμάρινη πλάκα «Παύλος Μπακογιάννης».
Αλλά με δικά τους χρήματα. Ούτε από τους συνήθεις… χορηγούς που έχουν συμβάσεις με το δημόσιο, ούτε από επιχειρηματίες που κάνουν δουλειές με το δημόσιο, πολύ δε περισσότερο από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα χρήματα των φορολογουμένων ή το… ΕΣΠΑ.
Ακόμη και η πιο φτωχή οικογένεια στον τόπο τούτο, τα κόλλυβα του ανθρώπου της, τα πληρώνει από την τσέπη της. Τα μνημόσυνα με ξένα κόλλυβα είναι τόσο φτηνιάρικα, τόσο ξετσίπωτα και θλιβερά απαξιώνοντας τη μνήμη του ανθρώπου που – υποτίθεται – θέλουν να τιμήσουν.
Ντροπή.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
