H ταινία «Μαξιλάρι» του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ, θα προβληθεί στον κινηματογράφο ΑΛΚΥΟΝΙΣ new star art cinema 8-11 Οκτωβρίου στις 23:00. Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Κωνσταντίνος Κακογιάννης εξετάζει την επίκληση στην ιδεολογία ως ένα βολικό «μαξιλάρι» απέναντι σε όσα μας κάνουν να ασφυκτιούμε, ανεξάρτητα από τη δυνατότητα ή τη βαθύτερη επιθυμία αποφυγής τους.
Tο «Μαξιλάρι» είναι η ιστορία μιας παρέας έξι ατόμων – τριών αντρών και τριών γυναικών- -που συναντιούνται μετά από καιρό σε μια παραλία και ο καθένας πια φέρει μια διαφορετική αντίληψη και στάση απέναντι στα πράγματα. Με τις αντικρουόμενες οπτικές τους για τη ζωή και για το πώς πρέπει να την αντιμετωπίσουν, η συνάντηση τους θα καταλήξει σε μια συζήτηση για την πορεία του κόσμου μας, χωρίς την λύτρωση μιας κάποιας λύσης.
Στην ταινία, βασισμένη σε ένα θεατρικό που ο ίδιος σκηνοθέτης είχε ανεβάσει στη Γερμανία, πρωταγωνιστούν οι Ρηνιώ Κυριαζή, Κλεοπάτρα Μάρκου, Μυρτώ Στράμπη, Πανάγος Ιωακείμ, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, Άρης Τσαμπαλίκας και Τάκης Μόσχος.
Λίγα λόγια για την ταινία:
Τρεις φίλοι, κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ, μακριά από τον πολιτισμό. Θέλουν να ξεχάσουν, να περάσουν καλά, να ονειρευτούν. Ο καθένας κουβαλάει και το μαξιλάρι του. Μιλάνε για τον κομφορμισμό, τον πολιτισμό, την πολιτική, την βία, τον άνθρωπο. Ψάχνουν απαντήσεις: ποιοι είμαστε, τι κάνουμε… ως άτομα, ως ομάδα. Η άφιξη τριών φιλενάδων περιπλέκει τα πράγματα, και οδηγεί σε συναισθηματικές εντάσεις. Μεταξύ παιχνιδιού, απόλαυσης και μελαγχολίας, προσπαθούν να είναι δημιουργικοί, αδυνατώντας όμως να βρουν κοινούς τόπους.
Μπορείς να το μοιραστείς; Μπορείς να θυσιάσεις το μαξιλάρι σου; Ένας καθρέφτης της παρακμιακής μας φύσης την στιγμή που, ζαλισμένοι από τα μαξιλάρια μας, περιμένουμε κάτι να συμβεί.
Σημείωμα του σκηνοθέτη:
“Σε εποχές κρίσης, πλασματικής ή μη, όπου το κάλεσμα για πράξη μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί, ίσως το πιο ριζοσπαστικό πράγμα είναι να μην κάνεις τίποτα και να κάτσεις να σκεφτείς. Οι πρωταγωνιστές του Μαξιλαριού αποφασίζουν να κάνουν “δύο βήματα πίσω” από τον κόσμο και να πάρουν αποφάσεις ενώ αναμένουν κάποιο Συμβάν. Προσπαθούν να απομακρυνθούν από τις επιταγές της υπερ-κατανάλωσης, αλλά ο καθένας τους κουβαλάει και το μαξιλάρι του -ένα σύμβολο τεμπελιάς, αλλά και αναστοχασμού. Όσο προβληματική, γεμάτη ανισότητα, αίμα και βία και αν είναι η ιστορία, ο πολιτισμός και η γλώσσα μας, δεν έχει νόημα να πετάξουμε τα πάντα. (Τίποτα δεν είναι ιερό, τίποτα δεν είναι για τα σκουπίδια).
Έχει έρθει η ώρα να δημιουργήσουμε τα δικά μας τέρατα. Μέσα από τις αντιφάσεις και το μεταφυσικό μας κενό. Έχει έρθει ώρα να αντεπιτεθούμε, να αγωνιστούμε για να επανακτήσουμε κάποιες λέξεις, και ίσως αργότερα να επανα-προσδιορίσουμε ιδέες για έναν κόσμο με λιγότερη ανισότητα, εκμετάλλευση και αδικία.
Το Μαξιλάρι διηγείται την ιστορία μιας απόπειρας γεφύρωσης ετεροτήτων, αγάπης και έρωτα, χιούμορ και μελαγχολίας, ύπνου και παιχνιδιού, μια γεφύρωση του ουρανού με την θάλασσα.
Το τέρας Μαξιλάρι πραγματοποιήθηκε γιατί είμαι πλούσιος σε φίλους, με ελάχιστα χρήματα και πολύ ιδεαλισμό. Με έναν ασκητικό και συλλογικό τρόπο.
Ο κόσμος μου είναι η γλώσσα που μοιράζομαι, ελπίζω να βρούμε κοινό έδαφος”.
