Μαθητεία στην ήττα

Οι εκλογές, είτε είναι εσωκομματικές είτε εθνικές και αυτοδιοικητικές, εμπεριέχουν στοιχεία οπαδισμού και έξαρσης συναισθημάτων.

Οι εσωκομματικές εκλογές στον Σύριζα δεν αποτελούν εξαίρεση, αν και μέσα στο καλοκαίρι τα πράγματα ήταν σχεδόν υποτονικά, καθώς η Έφη Αχτσιόγλου είχε τις περισσότερες πιθανότητες να είναι η νέα πρόεδρος του κόμματος. Η Έφη Αχτσιόγλου, όπως και κάθε φαβορί, είχε αρχίσει να προετοιμάζει τις επόμενες κινήσεις της και η Ομπρέλα έπαψε να ανησυχεί ελέω ιδεολογικού purgatorium.

Έφυγε ο Αλέξης Τσίπρας από το προσκήνιο και το κόμμα έμπαινε σε μια ρότα ιδεολογικής και «συντροφικής» καθαρότητας. Αυτά μέχρι τη στιγμή που ένας κεραυνός ιστορικής αναγκαιότητας έπεσε και πάλι στην Κουμουνδούρου. Όπως τότε που η ανάγκη έφερε τον Σύριζα στην κυβέρνηση, έτσι και τώρα η ανάγκη άλωσε τα σχέδια όσων πίστεψαν πως το κόμμα βρίσκεται σε μια κανονικότητα.

Επίσης, όπως τότε δεν έγινε κατανοητή εκείνη η ανάγκη, έτσι και σήμερα ο αμετανόητος Σύριζα δεν κατανοεί πως δεν είναι ο Κασσελάκης που ενδεχομένως θα πάρει το κόμμα αλλά η ανάγκη της κοινωνίας. Η πρώτη βροντή μπορεί να έπεσε στο συνέδριο, όμως ο κεραυνός της ανάγκης του κόσμου φάνηκε πως δεν υπακούει στα υποτονικά μαγειρέματα των κομματικών μηχανισμών.

Ο Σύριζα δεν είναι ούτε ΝΔ ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε φυσικά ΚΚΕ. Ο Σύριζα ΠΣ δεν διαμορφώθηκε μέσα από την ψυχρή λογική του συμφέροντος και της ιδεολογίας, αλλά της ανάγκης του κόσμου που αναζητούσε μια ελπίδα να ξεφύγει από την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια που τα μνημόνια προκάλεσαν.

Ο Σύριζα είναι μια ιστορική αναγκαιότητα που διαμορφώθηκε μέσα από το θερμό κλίμα της αγανάκτησης και της τιμωρίας. Η πολιτική αιθρία, στην οποία παραδοσιακά στελέχη του Σύριζα θεωρούσαν πως βρίσκονται, φάνηκε στις εθνικές εκλογές. Αγνοώντας, λοιπόν, τα θεμελιώδη συστατικά της γιγάντωσης, ο Σύριζα έπεσε στο 17%. Ποιος θέλει ένα κόμμα «σωτήρα» να συνδιαλέγεται και να φλερτάρει με το παραδοσιακά διεφθαρμένο και διαπλεκόμενο σύστημα; Όμως, ο κεραυνός δεν είχε πέσει ακόμη. Έπεσε λίγες εβδομάδες πριν τις εσωκομματικές εκλογές. Ο κόσμος (ξανά)τιμώρησε εκείνους που δεν τον δικαίωσαν.

Ο Στέφανος Κασσελάκης ούτε πολιτεύεται με παραδοσιακό τρόπο ούτε έχει παραδοσιακό πολιτικό λόγο ούτε φυσικά είναι παραδοσιακός συριζαίος. Όμως, από τον παραδοσιακό Σύριζα καταλογίζεται σε αυτόν έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας.

Βέβαια, αυτό έχει μικρή σημασία για τον κόσμο, αφού και όσοι ευαγγελίζονταν μια πολιτική και κοινωνική αναγέννηση μέσα από τις πολιτικές θεωρίες και τις υπερφίαλες διακηρύξεις τους, δεν τον δικαίωσαν. Αλλά και γενικότερα, έχει πολιτική οξυδέρκεια και πολιτικό λόγο ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης; Ή μήπως το ΚΚΕ θα ανέβαζε τα ποσοστά του, αν δεν έκανε επικοινωνιακή εκστρατεία ο Δημήτρης Κουτσούμπας;

Η αλήθεια είναι πως διάγουμε έναν πολιτικό βίο μετριότητας που η μικροπρέπεια και το χυδαίο ατομικό συμφέρον δεν είναι στα ράφια και στους τόμους της θεωρίας. Βρίσκεται παντού εκεί έξω και έχει κατακλύσει τη δημόσια σφαίρα. Η μόνη ελπίδα που βλέπει ο κόσμος είναι η βαθιά κατανόηση της ανάγκης από κάποιον που δείχνει να ενδιαφέρεται. Ποιος νοιάζεται για την κοινωνία; Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος και η Έφη Αχτσιόγλου μαζί με την Ομπρέλα και τις άλλες τάσεις του Σύριζα έδειξαν πως προτεραιότητα έχει ο κλειστός κομματικός πυρήνας και όχι οι ανάγκες του κόσμου.

Ας δούμε, όμως, λίγο το «φαινόμενο» Κασσελάκη.

Ο Κασσελάκης είναι ο Σύριζα του 2012 και του 2015. Είναι σημείο των καιρών και ουδεμία σχέση έχει με τις παραδοσιακές δομές που δημιούργησαν το πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Δεν ξέρουμε αν είναι ο καλύτερος ή ο νικητής, σίγουρα όμως ξέρουμε τους χειρότερους και τους αδιάφορους για τις ανάγκες της κοινωνίας. Όπως το 2015 ο Σύριζα δεν θάμπωσε την κοινωνία με την πολιτική του οξυδέρκεια και τις συμπαγείς θεωρητικές και ιδεολογικές του γνώσεις, έτσι και ο Κασσελάκης δεν θαμπώνει την κοινωνία με τις υπερφίαλες κριτικές περί μεταπολιτικής. Είναι μια αναγκαιότητα και τίποτα άλλο.

Ο κόσμος δεν είδε την εμφάνιση του Κασσελάκη ως το αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη, αλλά ως το αντίπαλο δέος στο παλαιοπολιτικό, αραχνιασμένο και ταυτόχρονα διεφθαρμένο γνωστό σε όλους σύστημα. Αντί λοιπόν ο Σύριζα να τον δει ως ευκαιρία ανανέωσης και αναβάθμισης της πολιτικής του εικόνας, το είδε με καχυποψία και μικρότητα. Τον είδε με τα μάτια της μαθητείας του στην ήττα.

Από την άλλη, η μέχρι τώρα στάση της Έφης Αχτσιόγλου (υποθέτω πως είναι αποτέλεσμα πιέσεων και μόνο), δείχνει να μειώνει το πολιτικό της προφίλ. Από το βράδυ της Κυριακής κιόλας έχασε την ψυχραιμία της και δημιούργησε μια ατμόσφαιρα εχθρική και πολεμική μέσα στον Σύριζα οξύνοντας τα πνεύματα και μειώνοντας την αξιοπρέπειά της. Ο Κασσελάκης και όσοι τον ψήφισαν βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια εχθρική ρητορική, που δεν τους αξίζει.

Η Έφη Αχτσιόγλου συμπεριφέρεται όχι ως υποψήφια πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και εν δυνάμει πρωθυπουργός, αλλά σαν κακομαθημένο παιδί που θέλουν να του πάρουν το παιχνίδι του. Τέτοιες πρακτικές, όμως, είναι προσβολή προς τον κόσμο που την στήριξε και την στηρίζει. Ακόμη και η πρόταση για debate ήταν μια εχθρική πράξη και μια πράξη μικροψυχίας που δεν ταιριάζει σε ηγέτη. Ένα τέτοιο debate θα είχε περισσότερο προσωπικά χαρακτηριστικά παρά πολιτικά. Θα ήταν ένα debate… αριστερόμετρο. Δηλαδή ποιες θεμελιώδεις διαφορές θα παρουσίαζαν δύο υποψήφιοι του ίδιου κόμματος, της ίδιας ιδεολογίας και υπηρέτες του ίδιου καταστατικού; Προς τι, λοιπόν, η εχθρότητα και ο αλληλοσπαραγμός;

Το κόμμα έχει πιο ουσιαστικά προβλήματα από τις μικρότητες και τις απερισκεψίες που δημιουργεί η έλλειψη ψυχραιμίας και αυτοκριτικής. Το κόμμα πρέπει να ακολουθήσει τη νέα εποχή και να κερδίσει τον κόσμο. Ο κόσμος δεν θα κερδηθεί από τα πάνελς των τηλεοπτικών εκπομπών και των αδικημένων δημοσιογράφων αλλά στον δρόμο. Στον δρόμο όχι του ακτιβισμού και των ώριμων συνθηκών, αλλά της δικαίωσης ενός κόσμου που ατύχησε να ζει σε ένα κράτος που του λεηλατεί διαχρονικά τη ζωή.

Αν εκλεγεί ο Κασσελάκης, δεν χρειάζεται να παραιτηθούν βουλευτές για να του δοθεί μια θέση σε μια παρακμιακή βουλή. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντιδημοκρατικό και ανήθικο. Σε πολιτειακό αξίωμα πρέπει να σε τοποθετεί η κοινωνία και ο κόσμος και όχι τα μέλη ενός κόμματος και οι μηχανισμοί του.

Ο Κασσελάκης ως πρόεδρος για τέσσερα χρόνια πρέπει να περιοδεύει σε ολόκληρη την χώρα, από το τριεθνές μέχρι τη Γαύδο και από την Κέρκυρα μέχρι το Καστελλόριζο και να συνομιλεί με τον κόσμο. Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος έφτιαξε τον Σύριζα ΠΣ και όχι όσοι μαθήτευσαν στην ήττα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr