Μανιφέστο φρεσκάδας από τον Κόρμπιν μέσα στη θαμπάδα του Brexit

Σε μια Ευρώπη που έχει στρίψει προς τα δεξιά, με το συντηρητικό και οπισθοδρομικό μπλοκ να θολώνει διαρκώς τις προοπτικές για καλύτερες μέρες στην ήπειρο, το πρόγραμμα Κόρμπιν έρχεται να δώσει φρεσκάδα και νεύρο στη βρετανική και στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή. Βασικοί πυλώνες του σχεδίου του είναι η εθνικοποίηση των υποδομών, η ενίσχυση των κοινωνικών παροχών και του κράτους πρόνοιας, η στήριξη της πράσινης οικονομίας, η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, η στήριξη του εθνικού συστήματος υγείας και η ενίσχυση των τοπικών αρχών με περισσότερες εξουσίες.

Όλα όσα προτείνουν οι Βρετανοί Εργατικοί, που από το 2015 έχουν κάνει την «αριστερή στροφή» μακριά από το νεοφιλελεύθερο δόγμα που στήριξαν περισσότερο ή λιγότερο οι Μπλερ, Γκόρντον και Μίλιμπαντ, φαίνονται πράγματι ριζοσπαστικά, αλλά στην ουσία αποτελούν τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές της σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του 1970 και του 1980. Εάν ο Κόρμπιν επανέρχεται σε αυτές τις θέσεις, είναι γιατί σήμερα οι ευρωπαϊκές κοινωνίες βρίσκονται εγκλωβισμένες σε πολιτικές ακραίας λιτότητας και καπιταλισμού-καζίνο, διψώντας για ένα βιώσιμο μοντέλο ανάπτυξης, για αξιοπρεπώς αμειβόμενες εργασίες και για ένα δημόσιο σύστημα περίθαλψης με ελεύθερη πρόσβαση και καλές υπηρεσίες.

Από τις αρχές του 2000 οι κυβερνήσεις Εργατικών και Τόρις απαξίωναν σταδιακά το δημόσιο σύστημα υγείας, αύξαναν τα δίδακτρα στα πανεπιστήμια, αλλά και την άμεση και έμμεση φορολογία, χτυπώντας τρεις κοινωνικές και εισοδηματικές κατηγορίες: τους νέους, τους φοιτητές και τους αυτοαπασχολούμενους. Οι τρεις αυτές κατηγορίες το 2017 στήριξαν μαζικά τους Εργατικούς στις εθνικές εκλογές, πίστεψαν στον Κόρμπιν και συνεχίζουν και σήμερα να αποτελούν το κρίσιμο εκλογικό σώμα που θα ψηφίσει τους Εργατικούς στις εκλογές της 12ης Δεκεμβρίου. Ο Κόρμπιν έχει καταφέρει να διαμορφώσει ένα πολύ μεγάλο δίκτυο στήριξης, που έχει ως πυλώνα του το κίνημα Momentum και του Another Europe is Possible, μέλη του οποίου έχουν οργώσει κυριολεκτικά κάθε περιφέρεια της Μεγάλης Βρετανίας για να παρουσιάσουν το πολιτικό πρόγραμμα και τις προτάσεις του κόμματος.

Στους κεντρικούς πυλώνες πολιτικής οι Εργατικοί έχουν ένα καθαρό και προοδευτικό πρόγραμμα, το οποίο θα λάβει ισχυρή στήριξη από ένα μεγάλο τμήμα της βρετανικής κοινωνίας. Εκεί που υπάρχει ωστόσο ζήτημα είναι στη θέση του Κόρμπιν για το Brexit και πώς θα κινηθεί σε περίπτωση νίκης στις εκλογές. Εκεί η θέση του συνοψίζεται σε δύο λέξεις: απόλυτος αυτοεγκλωβισμός.

Όλες οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν στήριξη της παραμονής στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και αμέσως στη δεύτερη θέση έρχονται όσοι θέλουν καλύτερη συμφωνία από αυτή που έφερε ο Μπόρις Τζόνσον. Ωστόσο ο Κόρμπιν έχει να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο εμπόδιο που βγαίνει από τις δημοσκοπήσεις: Για να καλύψει την απόσταση που χωρίζει το Εργατικό Κόμμα από τους Τόρις χρειάζεται να έχει καθαρή θέση για το Brexit στη βάση των σημερινών δεδομένων και συσχετισμών, όχι όπως ιδανικά ο ίδιος και το κόμμα του θα το ήθελαν, καθώς ένα μεγάλο μέρος των Βρετανών πολιτών δηλώνει ταλαιπωρημένο από την όλη διαδικασία, τα πισωγυρίσματα, τα αδιέξοδα των Τερέζα Μέι και Μπόρις Τζόνσον.

Την ίδια στιγμή, η κόπωση και η κοινωνική ένταση από τις τριετείς και πλέον διαπραγματεύσεις ωθεί την πλειοψηφία των ψηφοφόρων προς τους Τόρις ως τη λιγότερο κακή επιλογή σε σχέση με τα υπόλοιπα κόμματα, με το Κόμμα του Brexit (Brexit Party) του Φάρατζ, που στις ευρωεκλογές ήρθε πρώτο, να χάνει πάνω από 70% των ψήφων του προς τους Τόρις. Οι Εργατικοί δηλαδή δεν βγαίνουν κερδισμένοι από την επαμφοτερίζουσα στάση τους στο ζήτημα αυτό, κάτι που μπορεί να τους στοιχίσει στις εκλογές.

Τρεις εβδομάδες πριν τις βρετανικές εκλογές οι πολιτικές δυνάμεις ετοιμάζονται για μια ακόμη μεγάλη σύγκρουση, με το πολιτικό σύστημα της χώρας να βρίσκεται για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε τέτοιες συνθήκες αστάθειας και μεταβλητότητας. Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, ακόμα και μετά το πέρας το εκλογών, δεν είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει πολιτική ομαλότητα, ούτε ότι θα δοθεί τελική λύση στο Brexit. Η διαδικασία φαίνεται ακόμη μακρά, με τη διαγενεακή και ταξική σύγκρουση εντός της βρετανικής κοινωνίας να κορυφώνεται: Οι νέοι δεν θέλουν να ακούν για Brexit, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φαίνεται να τα έχουν χαμένα και η μεσαία τάξη παρότι θα ήθελε ένα Brexit κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της, δείχνει σταδιακά να χάνει τις αντιστάσεις της.

* Ο Δημήτρης Ραπίδης είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος, συντονιστής του Ευρωπαϊκού Προοδευτικού Φόρουμ, ιδρυτής του Bridging Europe.

Πηγή: ΕφΣυν

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr