Στο τέλος, ο Παζολίνι δίνει μια άφεση στην αστική τάξη και “αυτοκτονεί” την πιανίστρια.
Ζούμε μια κυβέρνηση Παζολινική, μα χωρίς τις σουρεαλιστικές εικόνες φρίκης. Τις απαγωγές των φτωχών ανηλίκων για να μετατραπούν σε παιχνίδια σεξ και θανάτου. Εξάλλου, η τωρινή εξουσία ενδιαφέρεται για άλλες σκλαβιές. Επενδυτικές. Μισθολογικές. Κεφαλαιοκρατικές. Με απολύσεις.
Αγκαλιά οι εξουσίες και ραγδαία αύξηση του αριθμού των δυνάμεων καταστολής, για να μην μπορεί κανένας να το σκάσει. Κι αστική τάξη; Ζει το φαντασιακό της. Εδώ πείστηκε ο μεροκαματιάρης ότι είναι μεσοαστός.
Κι ο θάνατος των ανθρώπων; Πότε αφορά τους ζωντανούς; Στα νοσοκομεία ξεκίνησε ήδη, η Μεσόγειος θα γεμίσει κορμιά κι όταν φτάσει στην πόρτα σου, αν πια είναι αργά, τι θα έχεις καταφέρει ως τότε;
Μια δικτατορία της αισθητικής. Η τάξη, η ασφάλεια, οι φρούδες ελπίδες είναι αισθητική.
Μόνο που η αστική τάξη, έλεγε ο Παζολίνι, αυτοκτόνησε. Ας δούμε τώρα τη μάχη που οφείλει να δώσει ο μεροκαματιάρης που νομίζει ότι συμμάχησε με τον εχθρό του.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
