Κοίτα με, αντέχω

Το είπε ξεκάθαρα ο άνθρωπος. «Πρέπει να δούμε τον κόσμο κατάματα και να του πούμε όλη την αλήθεια…». Να πέσει πάνω μου η αλεπουδίσια ματιά του δολιχοκέφαλου, και μετά… ας πεθάνω! Δεν έχω άλλο νταλκά στο κεφάλι μου, τίποτα απολύτως δεν σκιάζει τα απέραντα καταπράσινα λιβάδια που πάνω τους ξαπλώνω την ήρεμη ζωή μου. Δεν έχω άλλες προσδοκίες απ’ το πέρασμά μου στο μάταιο τούτο κόσμο. Βασικά, γεννήθηκα για να τσοντάρω το εισόδημα του Γιωργάκη. Να ρίξω κι ένα μερεμέτι στη βίλα του Άκη. Να καλαφατίσω το εξοχικό του Κωστάκη. Να μου ρίξει και τη ματιά του ο Βαγγελάκης και να κλείσω ήσυχη τα μάτια μου. Πλήρης χρεών!

Και στην τελική, τι να την κάνω μια ματιά; Να τη βάλω στην κατσαρόλα ή να την καταθέσω στην τράπεζα να ‘χω να λαβαίνω ένα μικρό εισόδημα; Να τη βάλω στο συρτάρι μαζί με τα τετρακόσια εξήντα καθαρά, για ν’ αυγατίσουν και να γίνουν πεντακόσια ογδόντα; Να πληρώσω το ρεύμα, τα κοινόχρηστα ή έστω το νερό μου; Ούτε για φτύσιμο μια ματιά. Θα την περιφέρω ασκόπως και άνευ αποτελέσματος. Δεν έχει αξία η ματιά σας κύριοι. Ρίξτε κάτι άλλο, που θα πιάσει τόπο και θα σας κάνει λιγότερο μισητούς και ίσως πιο αποκαταστάσιμους στην ιστορία. Ρίξτε τους μισθούς σας. Ρίξτε τα έξοδα των υπουργείων σας. Ρίξτε τις προσωπικές σας δαπάνες. Ρίξτε στη φυλακή τους επιτήδειους συναδέρφους σας που ρήμαξαν τα δημόσια ταμεία. Ρίξτε τα νομοσχέδια που σας δίνουν άσυλο, για να είστε και μάγκες απέναντι στους ψηφοφόρους σας. Ρίξτε ευκαιρίες στους νέους, αξιοπρέπεια στα «περήφανα γηρατειά», ρίξτε μόρφωση στα παιδιά που ακόμα φωτοτυπούν φυλλάδες. Ρίξτε στη δημοσιότητα τους λογαριασμούς σας, τι αποκτήσατε και με ποιαν ακριβώς ιδιότητα. Ρίξτε τις συντάξεις σας στα όρια των συνταξιούχων του ΙΚΑ και πορευτείτε μ’ αυτά.

Δεν τη θέλω τη ματιά σας. Είναι σκουριασμένη και βρώμικη. Ήρθε ο καιρός να παροπλιστεί στην αχλή της ιστορίας. Μαζί με τα «τριάντα αργύρια» που εξαργύρωσαν την προδοσία σας. Πριν αλέκτωρ λαλήσει τριετία, μας σταυρώσατε πανηγυρικά. Με χειρουργική δεξιοτεχνία. Θρίαμβος! Συγχαρητήρια για τις οικονομικές και πολιτικές σας πανεπιστημιακές περγαμηνές!

Μπορώ και χωρίς τη ματιά σας. Κι αν μου αδειάσατε τις τσέπες, μου γεμίσατε πείσμα την ψυχή. Γνώση το κεφάλι μου. Καθαρότητα τη σκέψη μου. Μου φωτίσατε την άλλη πλευρά της οντότητάς μου, που ίσως τελικά έμελλε να την ανακαλύψω μέσα στα σκοτάδια που με καταδικάσατε να ζω. Ανακάμπτω. Βρίσκω ξαφνικά ένα ξεχασμένο χαμόγελο που δεν το φορούσα ως τώρα, και σκαρώνω πλάκες με τους φίλους. Μεταδίδεται. Ανταλλάζουμε αλληλεγγύη. Στήνουμε «επίσημα» γεύματα με πατάτες τηγανητές και χωριάτικη. Ανταμώνουμε. Συζητάμε. Κάνουμε πιο κοφτερό το μυαλό και πιο κριτική τη σκέψη μας. Πάμε βόλτες στα χωράφια, μαζεύουμε χόρτα, μυρίζουμε το χώμα. Γινόμαστε ολοένα και λιγότερο «οπαδοί» σας και περισσότερο άνθρωποι και πολίτες. Μαζί με την οικονομία, χρεοκόπησε κι ο μεγαλόστομος ορθολογισμός σας. Κι όσο η κάθε σας απόφαση θα βαραίνει τις πλάτες ενός νοικοκυριού, ενός άστεγου, ενός συνταξιούχου, ενός παιδιού δίχως μέλλον, να τη φοβάστε τη ματιά μας.