Το κλειδί της ελληνικής κρίσης

Του Παναγιώτη Πασπαλιάρη

Αν όντως υπάρχει ένα κλειδί για την ελληνική κρίση, κάπου πρέπει να υπάρχει και το μπαούλο με τη χρυσή κλειδαριά. Από το 2009, όταν έγινε εμφανές στις αγορές ότι η ελληνική οικονομία ήταν η πιο επικίνδυνη φούσκα στην υφήλιο και ότι θα έχαναν τα λεφτά που στοιχημάτισαν σε αυτή, η Ευρώπη και το ΔΝΤ άρχισαν να πιέζουν σε δύο κατευθύνσεις: Πρώτον στον αποπληθωρισμό της οικονομίας που θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα και δεύτερον στο άνοιγμα του ελληνικού μπαούλου για την αποπληρωμή των δανειστών.

Το μπαούλο, με σχήμα και όψη πειρατική, δεν είναι άλλο από τις καταθέσεις των πλούσιων Ελλήνων στο εξωτερικό. Επανειλημμένα οι ξένοι διαπραγματευτές ζήτησαν την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, με πρώτη την κα Λαγκάρντ που έδωσε και την περίφημη λίστα (περίπου το 1/100 του μπαούλου) στον τραγικό υπουργό Παπακωνσταντίνου. Η λογική ήταν η φορολόγηση του μπαούλου, που θα απέφερε πάνω από 100 δις σε λίγα χρόνια και με τα οποία θα αποπληρώνονταν οι διεθνείς πιστωτές.

Ως πρόσθετο αποδεικτικό στοιχείο θα σημειώσουμε τον τραπεζικό πόλεμο. Οι Έλληνες τραπεζίτες «έχασαν» δισεκατομμύρια από τους προϋπολογισμούς των τραπεζών τους, δηλαδή από τις καταθέσεις των πελατών τους και το μέλλον του ελληνικού λαού που έχει επωμιστεί το βάρος της ανακεφαλαίωσης τους. Πειραιώς εναντίον Reuters, Βγενόπουλος εναντίον ξένου τύπου, Ψυχάρης (υπάλληλος των τραπεζών) εναντίον «αφελληνισμού» των ελληνικών τραπεζών. Με ξένες διοικήσεις τα τραπεζικά ιδρύματα είναι υποχρεωμένα να αναζητήσουν δικαστικά τα χαμένα δισεκατομμύρια. Και θα τα βρουν.

Η πιο σημαντική όψη, όμως, της Ελληνο-Συμμαχικής διένεξης παραμένει εντός της πολιτικής κονίστρας. Οι Έλληνες υπουργοί οικονομικών υπήρξαν υπερασπιστές του μπαούλου και αρνούνταν να παραδώσουν τα κλειδιά του. Οι σύμμαχοι τιμώρησαν την Ελλάδα, με στόχο ή να πάρουν τα κλειδιά με το ζόρι ή να οδηγήσουν τον λαό της στη βίαιη εκτόπιση της ελίτ. Ο Στουρνάρας και ο Σαμαράς τους έχουν πείσει ότι θα κάνουν παραχωρήσεις στο θέμα. Να δούμε μέχρι που θα μπήξουν το μαχαίρι. Το κλίμα πάντως έχει αλλάξει εν αναμονή εξελίξεων.

Αυτό που σταματούσε τους υπουργούς από το να παραδώσουν τα κλειδιά (τα USB που χάνονται από τσέπη σε τσέπη) είναι ότι αντιλαμβάνονταν τον εαυτό τους ως αρχιπειρατές της συμμορίας που κατέχει σήμερα το μπαούλο. Το λέει και η νεότερη ιστορία μας και οι λεπτομέρειες της λίστας Λαγκάρντ. Εκτός από την ιστορία με τον Παπακωνσταντίνου και τις ξαδέρφες, τους αφορολόγητους εφοπλιστές, τους επίορκους μεγαλοϋπαλλήλους του δημοσίου και τους συνεταίρους του δημοσίου, τύπου Μπόμπολα, το χρήμα είναι πολιτικό. Κρύβεται πίσω από νοικοκυρές και εταιρείες επενδύσεων. Τα μεγάλα ποσά έχουν αχυρανθρώπους ως μπροστινούς.

Δεν πιστεύω στις ασυναρτησίες της αντιπολίτευσης. Αν αποφασίσουμε να κάνουμε τσαμπουκά στην Ευρώπη θα πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτήν. Θα πέσουμε νομοτελειακά στην αγκαλιά της Κίνας ή της Ρωσίας. Άρα θα χρειαστεί και μια γεωπολιτική απαγκίστρωση από την Αμερική και το πολύ σε μια πενταετία «γαία πυρί μειχθήτω».

Πιστεύω όμως πως οι Έλληνες που επενδύουν στη δυτική πορεία της χώρας πρέπει να συνεννοηθούν, ώστε να απαλλαγούμε από τη συγκεκριμένη ελίτ. Δημοκρατικά να απαλλαγούμε. Δε χρειάζεται να χτυπήσουμε το χέρι μας στους Ευρωπαίους όπως ζητάει η γραφική αντιπολίτευση. Χρειάζεται να χτυπήσουμε το χέρι σε 10-20.000 Έλληνες πειρατές, στη νοοτροπία «δούλευε τους άλλους για να φας και κλέψε για να έχεις» και να πληρώσουμε με τα λεφτά αυτά μόνο τις νόμιμες υποχρεώσεις μας. Να είμαστε αξιοπρεπείς και να ξαναβρούμε τη θέση μας στην Ευρώπη. Αν το μπαούλο με τα χρυσαφικά είναι αυτό που θα μας σώσει, το κλειδί είναι η συνεννόηση όσων δεν τρέφονται από μίζες ή στον αντίποδα από μύθους και αυταπάτες.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr