-Τθι γλυκό μωράκι. Είναι κοριθάκι;
-Ναι κοριτσάκι είναι. Εσένα πώς σε λένε;
-Δημήτριο Μπουμπούνα…
Πριν προλάβει καλά καλά ο μικρός να ολοκληρώσει εκείνο που πήγαινε να πει, έσπευσε η μητέρα του και τον διέκοψε: “Τι έχουμε πει Δημήτρη; Αυτά τα λέμε μόνο στο σπίτι μας”.
“Ξέρετε” μου είπε κάπως απολογητικά “Δεν είναι αυτό το επίθετό του, αλλά καμιά φορά, επειδή δεν τα καταφέρνει στα μαθηματικά τον λέμε μπουμπούνα χαριτολογώντας”.
Είναι φορές, που υψώνουμε το κεφάλι μας πολύ ψηλά. Θαμπωνόμαστε από τα άστρα, μας εκπλήσσουν τα μη ανθρώπινα, γοητευόμαστε από τις υπεράνθρωπες ικανότητες και εν τέλει καταλήγουμε απάνθρωποι. Αναζητούμε το αψεγάδιαστο, το απαστράπτον, το μόνιμα γοητευτικό. Το βλέμμα σαγηνεύεται από το φανταχτερό αστέρι και δεν καταδέχεται να περάσει, έστω φευγαλέα, από το αληθινό παιδί το οποίο μπορεί και ευχαριστιέται αληθινά τη ζεστασιά μιας σκάφης γεμάτης τροφή για ζώα. Εκείνο το παιδί που γελά με την καρδιά του αδιαφορώντας για τα πεσμένα του δόντια, που γιορτάζει τα Χριστούγεννα κι ας δυσκολεύεται στις πράξεις των μαθηματικών, που απολαμβάνει τη συναναστροφή ακόμα κι αν το “αλυσοδένουνε” με επίθετα που δεν είναι δικά του.
Ίσως, μια μέρα κατορθώσουμε να χωρέσουμε στα κάλαντα που ψάλουν τα παιδιά και δυο λόγια του Ναζίμ Χικμέτ: «Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω! Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον ’μποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε». *
Ίσως, μια μέρα ο Δημήτρης να πει: «Μη με σκοτεινιάζετε άλλο μέσα στα τόσα φώτα σας».
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
