Κενός πεποιθήσεων, οπορτουνιστής χωρίς μέτρο

Εφαρμόζουν πολιτικές που είναι στον αντίποδα αυτών που είχαν ανακοινώσει, κάνουν κυβιστήσεις, ταπεινωτικούς συμβιβασμούς και επικαλούνται για να δικαιολογήσουν τις απότομες στροφές τους την άποψη ότι η πολιτική είναι η τέχνη της ισορροπίας μεταξύ αρχών και περιστάσεων. Με τη διαφορά πως με τον τρόπο που λειτουργούν φαίνεται να πιστεύουν ότι οι περιστάσεις είναι αυτές που κυριαρχούν επί των αρχών. Δεν αποκηρύσσουν τις αρχές για να μην υποχρεωθούν να απολογηθούν, αλλά λένε ότι θα τις υλοποιήσουν όταν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

Δεν θα παραδεχτούν ότι διέπραξαν λάθη. Δεν θα ομολογήσουν ότι αστόχησαν επειδή δεν στάθμισαν σωστά τα γεγονότα. Δεν θα κάνουν αυτοκριτική. Δεν θα ζητήσουν συγγνώμη απ’ αυτούς που εξαπάτησαν. Θα κατασκευάσουν αποδιοπομπαίους τράγους. Θα παρουσιάσουν τις αναδιπλώσεις τους ως ευφυείς ελιγμούς. Θα συμβουλεύονται μόνον όσους συμφωνούν μαζί τους. Θα στήνουν μηχανισμούς για να τους προστατεύουν από φανταστικούς εχθρούς. Θα απομακρύνουν εκείνους που τους λένε δυσάρεστα πράγματα. Θα προτιμούν τους κόλακες. Πρόκειται για επαγγελματίες οπορτουνιστές. Για κυνικούς πολιτικούς που δεν έχουν πεποιθήσεις, παρά μόνο εκλογικούς στόχους. Τέτοια περίπτωση ήταν, σύμφωνα με τον Γιάννη Λούλη, ο Τόνι Μπλερ (αντλώ την περιγραφή από το βιβλίο του «Η τοξική εποχή μας», «Καστανιώτης»). Τέτοια περίπτωση πολιτικού νομίζω πως είναι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Μέχρι να εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας με τη βοήθεια του Αντώνη Σαμαρά και της ακροδεξιάς πτέρυγας του κόμματός του, ήταν ένα στέλεχος που οι εκτιμήσεις εκείνων που παρακολουθούσαν τη διαδρομή του τον τοποθετούσαν στο καθαρόαιμο φιλελεύθερο ρεύμα. Με ευρύχωρες απόψεις στα λεγόμενα εθνικά θέματα, φανατικός αντίπαλος της πελατειακής νοοτροπίας, επιθετικός απέναντι στο κρατικοδίαιτο και παρασιτικό κομμάτι της επιχειρηματικής τάξης, ανοικτός στα θέματα των δικαιωμάτων, οπαδός των συναινέσεων, εχθρός των πολωτικών λογικών, με ανανεωτικές αντιλήψεις για το κόμμα. Διοικεί τη Νέα Δημοκρατία από το 2016, είναι πρωθυπουργός από το 2019 και ζητάει από τους πολίτες να του δώσουν δεύτερη εντολή γιατί, όπως είπε, οι πρωθυπουργοί χρειάζονται δύο θητείες για να ολοκληρώσουν το έργο τους.

Ο Μητσοτάκης πριν γίνει αρχηγός, με βάση την εικόνα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος για τον εαυτό του, θα υπέγραφε τη Συμφωνία των Πρεσπών με χέρια και με πόδια. Ο Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακολούθησε τη γραμμή των εθνικιστών του κόμματός του, ντύθηκε μακεδονομάχος, επέτρεψε στα στελέχη του να μιλάνε για προδοτική συμφωνία, δεν επανέφερε στην τάξη τους αξιωματούχους της Ν.Δ. που έταζαν Ειδικά Δικαστήρια στον Τσίπρα και τον Κοτζιά και κατηγόρησε τον τότε πρωθυπουργό ότι πούλησε τη Μακεδονία για να πάρει τις συντάξεις. Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός δεν αποκήρυξε τη Συμφωνία των Πρεσπών, ούτε αποπειράθηκε να τη βελτιώσει, αντιθέτως συναντήθηκε με τους… ακατονόμαστους, στηρίζει τις προσπάθειές τους να ενταχθούν στην Ε.Ε., καλεί τους Ευρωπαίους να αποσύρουν τις ενστάσεις τους και ζητά επιμόνως από τους γείτονες να σεβαστούν τη συμφωνία. Ωστόσο, δεν φέρνει στη Βουλή προς ψήφιση τα μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία γιατί φοβάται τον Σαμαρά και έχει τρομάξει από το κλίμα που έχει δημιουργηθεί στη Βόρεια Ελλάδα. Εχουμε να κάνουμε με έναν πολιτικό χωρίς πεποιθήσεις, με έναν οπορτουνιστή πλήρους απασχόλησης.

Ο Μητσοτάκης ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ως πρωθυπουργός σε αναμονή διακήρυττε ότι το οικονομικό μοντέλο πρέπει να αλλάξει. Οι πελατειακές πρακτικές πρέπει να καταργηθούν. Οι διορισμοί φίλων και κολλητών πρέπει να σταματήσουν. Η αξιοκρατία, η διαφάνεια και η λογοδοσία πρέπει να είναι ο κανόνας. Η υγιής επιχειρηματικότητα πρέπει να στηριχτεί. Η διαφθορά πρέπει να παταχθεί. Ο Μητσοτάκης ως πρωθυπουργός έκανε απευθείας αναθέσεις ύψους επτά δισεκατομμυρίων ευρώ, διόρισε κολλητούς και κουμπάρους στον δημόσιο τομέα με παχυλές αμοιβές, τριπλασίασε τους μετακλητούς, έφτιαξε ένα πολυπληθές πρωθυπουργικό γραφείο, ευνόησε σκανδαλωδώς φίλους του επιχειρηματίες, ανέχεται υπουργούς που μοιράζουν δουλειές και θέσεις σε κομματάρχες τους, κλείνει τα μάτια σε παράνομες πρακτικές συνεργατών του, έστησε μια σκευωρία για να στείλει φυλακή πολιτικούς αντιπάλους του και έχτισε ένα παρακρατικό σύστημα για να θεραπεύσει το σύνδρομο ανασφάλειας που τον κατατρύχει.

Κάνει για να πετύχει τους εκλογικούς στόχους του ό,τι έλεγε πως δεν πρέπει να γίνει. Φαίνεται πως συμφωνεί με την αποδιδόμενη στον Μιτεράν φράση ότι «οι δεσμεύσεις ισχύουν γι’ αυτούς που τις πιστεύουν, όχι γι’ αυτούς που τις εξαγγέλλουν». Με λίγα λόγια, είναι κενός πεποιθήσεων, οπορτουνιστής πλήρους απασχόλησης.

Ανάγωγα

---

Πολύ αυστηροί είμαστε με τον πρωθυπουργό που αποχώρησε από τη Βουλή. Αυτό που έκανε δεν ήταν άτακτη φυγή, όπως λένε διάφοροι εμπαθείς, ήταν «νικηφόρα υποχώρηση». Αμέ.

Πηγή: Efsyn

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr