Του Θανάση Καρτερού
Μπορεί να ήταν τρεις κι ο Άρης προχθές στο Σύνταγμα και να ήθελες φακό για να τους βρεις στα σκοτεινά. Μπορεί τα πλακάτ που κρατούσαν να ήταν μίζερα, άτεχνα και χωρίς καμιά φαντασία – θεμιτό, μια και είναι καινούργιοι όλοι τους στην πρακτική των συλλαλητηρίων. Μπορεί η Παιδεία να εξακολουθεί τον ολισθηρό δρόμο της, αδιαφορώντας για την αγανάκτησή τους. Μπορεί πολλά. Αλλά εκείνο που δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει είναι η ποιότητα, η αισθητική τελειότητα και τελικά το ήθος που πλημμύρισε μέσα στη νύχτα την ιστορική πλατεία.
Πρώτα – πρώτα, σπάνια το Σύνταγμα έχει δει τέτοια συλλογή, τέτοια ανθοδέσμη ανεπίληπτων προσώπων. Ο Θάνος Τζήμερος αγκαλιά με την Αλεξία Μπακογιάννη. Ο του ΠΑΣΟΚ Μανιάτης αγκαλιά με τον πρώην ΔΗΜ.ΑΡ. Παπαδόπουλο. Ο Βερέμης αγκαλιά με τον Άδωνι. Ο Πορτοσάλτε αγκαλιά με την αντικειμενική δημοσιογραφία. Και οι πρόσβαρες φιγούρες του Φορτσάκη, της Ντόρας, του Κυριάκου -οικογενειακώς το πήραν αυτοί, της Διαμαντοπούλου, που έδωσαν το αγωνιστικό έναυσμα πριν λίγες μέρες στο Μαρούσι, να φωτίζουν την αγωνιστική συνέχεια του Συντάγματος.
Ύστερα είναι τα συνθήματά τους. Που και περιέκλειαν το βαθύτερο νόημα της αριστείας, αλλά και ανεδείκνυαν το βαθύτερο νόημα της αλητείας. Με κορυφαία τη συμπύκνωση του παιδευτικού παντός σε τέσσερις μόνο λέξεις, που ασφαλώς θα έχουν κάνει τον υπουργό Παιδείας ράκος: Όχι Μπαλτάς στην Παιδεία. Όπου η λέξη Μπαλτάς παράγει στην εκπαιδευτική κοινότητα συνειρμούς χοντροκομμένους και αντιαισθητικούς. Σε αντίθεση με τις λέξεις Βερέμης, Φορτσάκης, Αννούλα και πρωτίστως Άδωνις, που παράγουν συνειρμούς πολιτικώς δαντελένιους και εκπαιδευτικώς κοντυλένιους.
Τούτων δοθέντων, η προχθεσινή συγκέντρωση για την Παιδεία αποτελεί ήδη μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Οι άνθρωποι που δημιούργησαν το παρελθόν και το παρόν των σχολείων και των πανεπιστημίων εξακολουθούν να είναι παρόντες. Οι άνθρωποι που έφεραν την Παιδεία εδώ που είναι διεκδικούν πάλι τον ηγετικό τους ρόλο. Αν τους πάρεις έναν-έναν, καταλαβαίνεις καλά και πού κι από πού το πάνε. Έχουν την ιστορία τους όλοι, βλέπετε. Έχουν τη διαδρομή τους. Κι έχουν χίλια δίκια τέτοιοι άνθρωποι, με τέτοια ιστορία και διαδρομή, να βδελύττονται τον Μπαλτά της Παιδείας.
Με αγωνία αναμένεται η επόμενη κίνησή τους. Οι καιροί ου μενετοί. Η Παιδεία το απαιτεί. Δειλά – δειλά όμως, μια απορία: Οι κατσαρόλες πού είναι;
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
