Χρύσα Κατσαρίνη: Δεν θα ερχόταν ποτέ ένας χρυσαυγίτης στην παράστασή μου

Η Χρύσα Κατσαρίνη είναι από εκείνους τους λίγους συναρπαστικούς ανθρώπους που θα γνωρίσεις και από το πρώτο λεπτό θα σε έχουν καταγοητεύσει. Τη συναντήσαμε στο Μεταξουργείο για μια συνέντευξη με αφορμή τη νέα και πολυαναμενόμενη παράσταση με τίτλο Κουβέρτα η συζήτησή μας όμως ήταν αδύνατο να περιοριστεί μόνο στο νέο της special. 

Ένας καφές που τελικά κράτησε πολύ περισσότερο από το συνηθισμένο τελικά οδήγησε σε μια συνολική κουβέντα… μεγάλης διάρκειας, που ξεκίνησε από την Κουβέρτα (η οποία είναι συνεχώς sold out), πέρασε στο stand-up και τις αιτίες που κρατούσαν μέχρι τώρα τις γυναίκες μακριά από την κορυφή παγκοσμίως, συνέχισε με το τεράστιο θέμα της λογοκρισίας των κωμικών μέσω του cancel cutlure και των ομάδων που νιώθουν προσβεβλημένες χωρίς να αντιλαμβάνονται τη φύση της ίδιας της κωμωδίας.

Και από τον κίνδυνο να χαθεί η ελευθερία του λόγου, φτάσαμε στην επίδραση που είχε πάνω της το φεμινιστικό κίνημα, το σημαίνει για την ίδια η αίσθηση ότι «δεν είναι μόνη της», ενώ απαντάει ευθέως σε κάθε λογής ρατσιστές, σεξιστές και ομοφοβικούς που ούτως ή άλλως δεν θα έρχονταν ποτέ στην παράστασή της.

Και όπως ακριβώς στις συζητήσεις με φίλους που από τα βαριά περνάς στα ελαφριά χωρίς καν να το καταλάβεις, έτσι και με τη Χρύσα Κατσαρίνη καταλήξαμε μετά τον φεμινισμό να συζητάμε για τα όσα τραγελαφικά βίωσε όταν εμφανιζόταν σε πάνελ πρωινής εκπομπής, για τον τρόπο που η τηλεόραση «δολοφονεί» το χιούμορ και για το αν θα μπορούσε ποτέ να γίνει μια καλή κωμική εκπομπή στην τηλεόραση.

 

Μετά την ιδιαίτερα «πυκνή» σύνοψη της συζήτησής μας που δημοσιεύτηκε στο DocVille του Documento στο φύλλο της 7/11, ακολουθεί ολόκληρη η συζήτηση που κάναμε με τη Χρύσα Κατσαρίνη

Χρύσα, λέω να ξεκινήσουμε από τα τελευταία. Γιατί Κουβέρτα; Την αγάπησες όπως όλοι μας τον τελευταίο χρόνο ή είναι ένα security blanket που χρειάζεσαι στη δεύτερη παράστασή σου;

Πωπω δεν είχα σκεφτεί ποτέ αυτή την ερμηνεία. Παίζει να τη χρησιμοποιώ από δω και πέρα. Να λέω το security blanket. Η κουβέρτα ουσιαστικά είναι ένα κομμάτι, ουσιαστικά μια λύση της μαμάς μου όταν μπήκε ένας αρουραίος στο σπίτι μου. Είναι πολύ πιο επιφανειακό από αυτό που είχες στο μυαλό σου.

Όμως ναι, η κουβέρτα ήταν πάντα το πιο ασφαλές μέρος του κόσμου. Κάτω από την κουβέρτα. Ό,τι έχω βιώσει, στις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου έμπαινα κάτω από μια κουβέρτα σαν παιδάκι. Οπότε είναι όντως η προστασία μου.

Υπάρχει η κουβέρτα στη σκηνή;

Όχι. Λες να μοιράζω κουβερτούλες στο κοινό; Θα ‘ταν τέλειο!

Η πρώτη σου παράσταση το «Ό,τι πολυτιμότερο έχω», ήταν μεγάλη επιτυχία, εγώ την έχω δει ήδη τρεις φορές. Σε δυσκόλεψε το γράψιμο της δεύτερης; Γενικά χρησιμοποιείς παλιότερο υλικό που ξέρεις ότι δουλεύει, ή αν είσαι της σχολής «τα σκίζω όλα και ξαναγράφω κάτι καινούριο»;

Είμαι αναγκαστικά αυτής της σχολής γιατί πλέον το έχει 1,5 εκ. Ανθρωποι, οπότε δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω παλιά κείμενα. Είχα κάνει μια παράσταση στην Κύπρο πέρσι και είπα δύο-τρια από τα παλιά. Και από κάτω κάνανε lipsing. Λέγανε τα κείμενα μαζί μου. Οπότε ήταν λίγο περίεργο. Το θέμα είναι να υπάρχει έκπληξη για το κοινό. Αυτό ήταν το πρόβλημα. Ο τρόπος που χτίζεις την πρώτη παράσταση είναι πολύ διαφορετικός. Για την πρώτη δουλεύεις 5 χρόνια χτίζοντας το υλικό σου σιγά σιγά. Με πεντάλεπτα. Και κάποια στιγμή τα συνδέεις όλα και βγαίνει μια παράσταση. Στη δεύτερη δεν έχεις την πολυτέλεια του χρόνου. Πρέπει μέσα σε έναν χρόνο να βγάλεις παράσταση οπότε τη γράφεις μονοκοπανιά.

Εγώ ηχογραφώ σκέψεις στο κινητό. Οτιδήποτε. Αν έχω μια ιδέα την ηχογραφώ και μετά τη δουλεύω. Οπότε πάντα έχω υλικό, αλλά ήταν και πρωτογενείς ιδέες που χτίστηκαν. Με δυσκόλεψε πάρα πολύ γιατί πήγε πάρα πολύ καλά η πρώτη. Άρα η δεύτερη είναι πάρα πολύ τρομακτικό πράγμα. Λες ωραία, και τώρα τι κάνουμε;

Πόσος χρόνος μεσολάβησε ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη;

Ήταν μέσα στην καραντίνα, οπότε… 4 χρόνια; (γέλια) Δε ξέρω. Στη φάση της καραντίνας ήταν πολύ ρευστό πράγμα. Μέσα στην καραντίνα είχα βαθιά κατάθλιψη, αλλά ξεκίνησα να το γράφω το καλοκαίρι της πρώτης καραντίνας.

Έχει παίξει ρόλο η καραντίνα; Σου έδωσε ερεθίσματα;

Όχι. Πιο πολύ με πείσμωσε. Δεν έχω ακουμπήσει τίποτα από καραντίνα και κορονοϊό κυρίως γιατί δεν θέλω με κάποιο τρόπο να τα αποτυπώσω στο χαρτί ή να μπουν σε κείμενό μου. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι μια εμπειρία ζωής. Πολλοί σκέφτηκαν να κάνουν βιντεοσκόπηση με ανθρώπους με μάσκες γιατί είναι κάτι που θα μείνει για πάντα. Εγώ δεν το θέλω. Δεν θέλω να υπάρχει πουθενά. Αν μπορούσα να το σβήσω και να προχωρήσω θα το κάνω. Νομίζω ότι και ο κόσμος έχει μπουχτίσει να ακούει για κορονοϊό, για εμβόλια. Οπότε προσπαθώ αυτή τη μία ώρα και ένα τέταρτο που θα έρθει να με δει να μην έχει τίποτα από αυτά στο μυαλό του.

Έλεγες πριν ότι πιάνεις διάφορα κομμάτια της ζωής σου. Εχει όντως προσωπικό στοιχείο η παράσταση όπως και η πρώτη;

Επειδή είμαι storyteller, λέω ιστορίες από τη ζωή μου και όταν φεύγεις από την παράσταση με γνωρίζεις λίγο καλύτερα. Σε κάθε παράσταση με γνωρίζεις παραπάνω. Δε ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Αν θα έπρεπε να είμαι πιο ουδέτερη. Να πιάνω πιο observational κείμενα που δε σου στοιχίζουν και πολύ ψυχολογικά. ΟΚ, παρατηρείς το νερό στο τραπέζι και το σχολιάζεις. Όμως είναι αλλιώς να μεταφέρεις μια δική σου ιστορία και να προσπαθείς να την κάνεις αστεία.

Πρέπει να είσαι ετοιμη πρώτα απ’ όλα εσύ…

Πρέπει να είσαι έτοιμη εσύ να διαχειριστείς ένα δύσκολο θέμα. Ντάξει, δεν είναι όλες οι ιστορίες δύσκολες, έχω ιστορίες που είναι πάρα πολύ αστείας από μόνες τους. Ήταν έτοιμες σχεδόν. Αλλά είναι κάποιες άλλες που έπρεπε να γίνουν αστείες για να ξορκίσω αυτή την άσχημη εμπειρία από τη ζωή μου και να τη μετουσιώσω σε γέλιο.

Πάμε σε κάτι άλλο: Γυναίκες και stand-up. Για μένα εσύ και η Κατερίνα η Βρανά έχετε καταφέρει να χτίσετε ένα κοινό και μαζικό και πολύ πιστό σε εσάς. Η συντριπιτκή πλειοψηφία των συναδέλφων σας είναι άντρες. Και στην Αμερική ακόμη που είναι η μαμά του stand up, πάλι μέχρι πολύ πρόσφατα, η κορυφή ήταν άντρες και λίγες γυναίκες έμπαιναν σε αυτό.

Πλέον έχουν αρχίσει να ασχολούνται με το stand up πάρα πολλές κοπέλες. Μπορεί να μην έχουν special ακόμα, αλλά έχουν αρκετό υλικό για να φτάσουν εκεί. Οι κοπέλες που ξεκινάνε τώρα σε open mics κλπ, το οποίο είναι πάρα πολύ αισιόδοξο και τις χαίρομαι πολύ γιατί είναι πάρα πολύ δυναμικές. Δεν είναι όπως ήμουν εγώ όταν ξεκίνησα στη Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησα κάνοντας special, το οποίο είναι ανορθόδοξος τρόπος να ξεκινήσεις, γιατί δεν έχεις καλά κείμενα ακόμα. Πρέπει να έχεις ένα πεντάλεπτο και να το επεκτείνεις. Εγώ ξεκίνησα με μία ώρα. Όταν ξεκίνησα ήμουν πάρα πολύ φοβισμένη, μαζεμένη, δεν διεκδικούσα πράγματα που έπρεπε. Ακόμη και τώρα δεν είμαι τόσο δυναμική όσο θα έπρεπε. Αλλά αυτές οι κοπέλες είναι. Και τις χαίρομαι.

Η ερώτησή μου βασικά είναι γιατί δυσκολεύονται να φτάσουν στην κορυφή ενώ δεν το βλέπεις αυτό σε άλλους τομείς του θεάματος. Δεν το βλέπεις στις ηθοποιούς ή τις τραγουδίστριες. Εκεί είναι μοιρασμένο. Είναι ότι δεν μπορούμε να δεχτούμε από μια γυναίκα να είναι αστεία.

Πλέον αρχίζει και αλλάζει αυτό. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι έχω το δικό μου κοινό που με ακολουθεί, αλλα αισθάνομαι ότι έχει αρχίσει να αλλάζει. Βέβαια είναι κατάλοιπα βαθιά ριζωμένα μέσα μας. Αυτή η ιδεολογία γενικά. Δηλαδή θυμάμαι να έχω πάει σε ένα σπίτι φίλων και είχε έρθει μια κυρία με τα δύο παιδάκια της, ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι. Και ξεκίνησε το κοριτσάκι να μου λέει μια αστεία ιστορία μόλις έμαθε ότι είμαι κωμικός. Και μου λέει «θέλω να σου πω ένα αστείο» και λέω «αγάπη μου ναι πες μου!», και τη σταματάει η μαμά της και λέει «άσε να το πει ο αδελφός σου που το λέει καλύτερα» και εξοργίστηκα. ΕΞΟΡΓΙΣΤΗΚΑ. Δεν είπα τίποτα μπροστά στο παιδί, αλλά την έπιασα μετά τη μαμά και της είπα «μην το ξανακάνεις αυτό. Κατακρεουργείς οποιαδήποτε δημιουργικότητά της. Ασ’ τη να το πει!». Εγώ το μόνο που έκανα εκείνη την ώρα ήταν να πω ότι θέλω να το ακούσω από τη Μαρία. Και μου το είπε εκείνη, αλλά το είπε διστακτικά γιατί «ο αδελφός της το λέει καλύτερα» στο μυαλό της. Δεν είχε την ίδια όρεξη να το πει.

Αυτό που λέω πάντα είναι ότι όταν βλέπεις ένα κοριτσάκι λες «τι όμορφη που είσαι!». Στα αγοράκια δεν το κάνουμε. Λέμε «τι δυνατός, τι έξυπνος, τι ωραία ζωγραφίζεις». Μαθαίνουμε στα κορίτσια να βασίζονται στην εξωτερική τους εμφάνιση. Δεν τις βοηθάμε να χτίσουν μια προσωπικότητα που είναι πολύ πιο ισχυρή. Όλοι είναι εν δυνάμει κωμικοί!

Εγώ αυτό που βλέπω και αυτό που εννοώ με την ερώτησή μου είναι ότι οι άντρες ίσως δυσκολεύονται να δεχτούν ένα αστείο για το σεξ από μια γυναίκα. Μήπως είναι δηλαδή πρόβλημα του κοινού το ότι δεν μπορεί να δεχτεί με τον ίδιο τρόπο το χιούμορ από μια γυναίκα και από έναν άντρα.

Εξαρτάται. Αν γίνει χυδαίο, τότε δε θα είναι αστείο ούτε από τον άντρα, ούτε από τη γυναίκα, απλά, ίσως το δεχτείς πιο εύκολα από τον άντρα. Αν έχεις μια σωστή προσέγγιση σε ό,τι αφορά το σεξ, δεν θα έχεις πρόβλημα. Αλλά θεωρώ ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να δεχτείς ένα πείραγμα από μια γυναίκα, ή ένα κείμενο για το σεξ, από μια γυναίκα, απ’ ό,τι από έναν άντρα. Χαίρουν άμεσης αποδοχής τα κείμενα των αντρών. Αλλά αρχίζει και αλλάζει. Το βλέπω στη σκηνή. Δηλαδή δεν αντιμετωπίζω κάποιον σεξισμό από το κοινό. Απ’ την άλλη, αυτοί που έρχονται να με δουν, έρχονται να δουν εμένα. Φαντάζομαι ότι δεν θα ερχόταν κάποιος και θα εκπλαγεί με το ότι είμαι γυναίκα. Δε θα πει κάποιος «Ω, όχι! Γυναίκα ήταν αυτή; Τι μ’ έφερες εδώ;»

Πρίν φύγουμε εντελώς από το stand-up, αλλά και πριν μπουμε σε πιο βαθιά νερά ήθελα να σε ρωτήσω το εξής: Ο Ricky Gervais εξηγεί ότι δεν υπάρχουν θέματα με τα οποία απαγορεύεται να κάνεις χιούμορ. Ότι όλα έχουν να κάνουν με το context και το punchline. Και ο Gervais, και ο Carlin παλιότερα και ο Louis CK πριν μπλέξει με ό,τι έμπλεξε και πάει στα αζήτητα, έπιαναν θέματα όπως τα ναρκωτικά, οι αρρώστιες, ο καρκίνος, ο βιασμός, τα πάντα. Έπιαναν στερεότυπα και ή τα αποδομούσαν, ή τα ενίσχυαν με διαφορετικό τρόπο. Θεωρείς ότι υπάρχουν θέματα που δεν σηκώνουν πλάκα;

Όχι. Δεν υπάρχουν όρια στην κωμωδία για μένα. Δεν υπάρχουν όρια τέλος πάντων, που θα έπρεπε να θέσει κάποιος άλλος. Θεωρώ ότι υπάρχουν όρια αλλά μπορεί να τα θέσει μόνο ο ίδιος ο κωμικός. Και δεν θα έπρεπε και να υπάρχουν.

Για παράδειγμα αυτό που έγινε με τον Chappelle και συζητήθηκε πάρα πολύ. Αντιλαμβάνομαι πάρα πολύ καλά με τι μπορεί να ενοχλήθηκε όλη η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Γι’ αυτό και δεν χρησιμοποιώ ποτέ κακοποιητικό λόγο στις παραστάσεις μου. Γιατί οταν είσαι μια μειονότητα που έχεις περάσει τόσα πολλά πράγματα, ε, δε χρειάζεται ένα ακόμα αστείο για αυτή τη μειονότητα. Δηλαδή αλήθεια, έλειπε από σένα Chappelle αυτό το αστείο; Τόσα χρόνια έχεις βιώσει τόσα πολλά πράγματα. Τόσο ρατσισμό, τόση κακοποίηση και αισθάνθηκες την ανάγκη να κακοποιήσεις μια άλλη μειονότητα; Τόση πολλή ανάγκη το είχες; Οπότε ναι, αντιλαμβάνομαι πολύ καλά.

Παρόλ’ αυτά, δεν θα ήθελα με τίποτα να μπορέσει οποιαδήποτε μειονότητα να θέσει όρια στην κωμωδία του Chappelle. To μόνο cancel που μπορεί να γίνει είναι, αν αυτό που έγινε σε προσβάλλει, να μην ξαναπληρώσεις για να δεις τον Chappelle, μην ξαναδεις άλλο special και του δώσεις views. Δηλαδή ο καθένας ξεχωριστά μπορεί αν κάνει αυτό που θεωρεί σωστό. Αλλά αν φτάσεις στο σημείο ο κάθε ένας να βάζει το όριο εκεί που θεωρεί αυτός ότι είναι σωστό, τότε μπαίνουμε σε μια πολύ μαύρη τρύπα λογοκρισίας και δε θα βγούμε ποτέ από αυτή. Γιατί μετά δεν υπάρχει ελευθερία λόγου. Και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν δεν υπάρχει ελευθερία λόγου δεν μπορείς να δημιουργήσεις τη δική σου άποψη για τα πράγματα. Σου δημιουργούν όλοι οι άλλοι τις απόψεις που θέλουν να έχεις.

Προλαβαίνεις την επόμενη ερώτησή μου που ήταν για το cancel culture. Θεωρείς ότι ένας κωμικός είναι πιο ευάλωτος στο να πέσει σε αυτή την παγίδα με βάση το ότι πιάνει θέματα που είναι αμφισβητούμενο αν μπορείς να κάνεις χιούμορ ή όχι;

Θεωρώ όπως σου είπα πριν ότι ο κωμικός με τις δικές του ηθικές αξίες και επηροές, θα θέσει ο ίδιος τα όρια στη δική του κωμωδία. Σαφώς υπάρχουν κωμικοί που θέλουν να παίξουν με τα όρια και το κάνουν, και πολύ καλά κάνουν. Είναι σημαντικό όμως να δεις τη διάθεση του κωμικού πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Μπορεί να αναφερθείς σε μια κακοποιητική λέξη, αλλά η πρόθεση να μην είναι κακή. Θυμάμαι ένα σκηνικό με έναν κωμικό που είπε «αλλαγή φύλου» και υπήρξε μια αντίδραση και ενόχληση επειδή πλέον λέγεται «φυλομετάβαση». Αντιλαμβάνομαι ότι όντως μπορεί αυτό να πληγώσει. Η «αλλαγή φύλου» να ακούγεται άσχημα. Όμως αν άκουγες το αστείο του κωμικού θα καταλάβαινες ότι δεν υπήρχε καμία κακή πρόθεση. Αν δεν απομονώσουμε τις λέξεις και μείνουμε στην ουσία των πραγμάτων, ίσως είναι πιο εύκολο. Από κει και πέρα φοβάμαι για την ελευθερία του λόγου. Φοβάμαι μη στερηθούμε αυτό το υπέροχο δικαίωμα που έχουμε της ελευθερίας του λόγου.

Στην Κουβέρτα πιάνεις θέματα που μπορεί να είναι δύσκολα σε κοινωνικό επίπεδο; Πέρα από τα προσωπικά θέματα που μπορεί αν είναι δύσκολα για εσένα.

Ναι, αλλά είμαι από τη σωστή πλευρά. Οπότε δεν φοβάμαι ιδιαίτερα. Προφανώς κράζω τους ομοφοβικούς, τους ρατσιστές. Οπότε δεν αισθάνομαι ότι παίζω με τα όρια. Θέλω να πω ότι αν δεν συμφωνείς μαζί μου σε αυτά τα πράγματα, δε νομίζω ότι είσαι άνθρωπος που θα έρθεις και στην παράστασή μου. Δηλαδή, δεν πιστεύω ότι κάποιος χρυσαυγίτης θα είχε τρομερή ανάγκη να με δει. Έχω κάνει πολύ ξεκάθαρη τη θέση μου απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους.

Έχεις πάρει μια απόφαση να λες πολύ θαρραλέα τη γνώμη σου για πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας όπως για τις γυναικοκτονίες. Σου έχει στοιχίσει σε σχέση με το κοινό; Έχεις δει να αντιδρά ή να απομακρύνεται κάποια μερίδα κόσμου;

Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να το δω λόγω της πανδημίας. Δηλαδή δεν μπορούσα να κάνω τη σύγκριση πριν και μετά που λέω το αστείο γιατί δεν υπήρχαν παραστάσεις. Οπότ δεν ήταν άμεσο. Όμως, το αντιλαμβάνεσαι ότι είχα απόλυτη αντίληψη ότι θα χάσω κοινό, απλά ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην πω αυτό που σκέφτομαι. Θα βοηθούσε πολύ να μην έχω αυτή την επιθυμία. Θα βοηθούσε στο να έχω μεγαλύτερο κοινό και να απευθύνομαι σε περισσότερο κόσμο, αλλά δεν μπορώ να το κάνω. Θεωρώ πως όταν σου δίνεται ένα βήμα, θεωρώ ότι πρέπει να πεις κάποια πραγματα. Και αν αυτά τα πράγματα προωθούν την αγάπη και το καλό στον κόσμο -νιώθω τώρα σαν μοντέλο στα Μις Ελλάς. Ελπίζω να μη βγαίνει Μις Ελλάς η φάση. Αλλά ναι, αν μπορείς να προωθήσεις την αγάπη μέσα από τον δημόσιο λόγο σου πρέπει να το κάνεις. Αν κάποιος θεωρεί ότι αυτό είναι ενάντια στα πιστεύω του, ας μην έρθει στην παράσταση γιατί σίγουρα δεν συμφωνούμε και αυτά που θα ακούσει στην παράσταση δε θα του αρέσουν. Οπότε δεν χάνω κάτι. Χάνω κάτι που θα έχανα έτσι κι αλλιώς. Δε θα περνούσα καλά με έναν άνθρωπο που θα εκνευριζόταν με ένα κείμενο που βρίζω ρατσιστές. Καλύτερα έτσι, να το ξέρει από πριν.

Το δικό σου αισθητήριο είναι ιδιαίτερα οξυμένο σε τομείς που αφορούν τις γυναίκες σε επίπεδο κακοποίησης ή διακρίσεων. Πότε ήρθες σε επαφή με το φεμινιστικό κίνημα  και αν νιώθεις την ανάγκη να απαντήσεις σε όσους λένε ότι δεν υπάρχει επίδικο. Ότι δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε.

Ένας άνθρωπος που μου λέει ότι δεν υπάρχει κάτι να συζητήσουμε τη στιγμή που έχουμε 13 γυναικοκτονίες ήδη, μου φαίνεται ένας άνθρωπος που δεν έχει αντίληψη. Να κάτσω να τον πείσω για τί πράγμα ακριβώς. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν δέχονται τον όρο γυναικοκτονία. Δεν ξέρω για ποιο λόγο μπορεί να σε ενοχλεί κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να βρω τη ρίζα του προβλήματος. Τι αλλάζει στη ζωή σου αν δεχτούμε τις γυναικοκτονίες; Απλά στέκεσαι δίπλα σε γυναίκες οι οποίες φοβούνται για τη ζωή τους σε καθημερινή βάση, πολλές φορές από ανθρώπους που έχουν το κλειδί του σπιτιού σου.

Πόσες φορές ένας άντρας έχει στείλει μήνυμα την πινακίδα του ταξί σε έναν φίλο του; Πόσες φορές έχεις αλλάξει δρόμο για να μπεις ασφαλής στο σπίτι σου; Όλα αυτά είναι σημάδια ότι υπάρχουν λόγοι για να ανήκεις και να στηρίξεις στο φεμινιστικό κίνημα.

Πότε τα έβαλες κάτω και είδες ότι υπάρχει μια οργανωμένη απάντηση σε αυτό που συμβαίνει, ότι δεν είναι κάτι που αντιμετωπίζω μόνο εγώ;

Δεν μπορώ να το τοποθετήσω ακριβώς το χρονικό σημείο. Ίσως λίγο μετά τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν μετακόμισα στην Αθήνα. Με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη μου. Ότι υπάρχουν κι άλλες γυναίκες που μπορεί να βίωσαν κάτι παρόμοιο με εμένα, ή που αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμένα.

Έχω ένα παράδειγμα. Είναι αυτός ο υποδόρροιος σεξισμός. Όταν ήμουν στη Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα μαγαζί με ήθελαν πολύ να παίξω εκεί. Κανονίσαμε τα πάντα, τι χρειάζομαι, μικρόφωνα, κλπ. και του λέω «πάμε να κλείσουμε το οικονομικό;», μου λέει «εντάξει τώρα, γι’ αυτό θα φέρεις έναν άντρα συνάδελφό σου να τα κανονίσουμε» (γέλια). Έναν άνθρωπο που μπορεί να το διαχειριστεί αυτό. Να ξέρει να κρατάει λεφτά τέλος πάντων. Ακόμη κι αυτό μπορεί κάποιος να μην το θεωρήσει σεξισμό. Για αυτόν τον άνθρωπο ήταν φυσιολογικό να μου πει ότι «ντάξει τώρα δε θα μιλήσω με εσένα για οικονομικά. Εσύ είσαι αυτή που λέει τα αστειάκια της, έχει εκεί το στήθος της, κώλους, τέτοια, ωραία πράγματα. Για τα σοβαρά έχουμε άλλους.

Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη στήριξης του κινήματος και όχι μόνο από γυναίκες. Με ενοχλεί πάρα πολύ όταν κάποιος δηλώνει φεμινιστής και υπάρχει μια κατηγορία ανδρών που τον κοροϊδεύει. Δηλώνει φεμινιστής γιατί θέλει να στηρίξει τις γυναίκες. Δεν είναι κακό παιδιά.

Το να ζητάνε οι γυναίκες να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους άνδρες, ΔΕΝ είναι κάτι παράλογο παιδιά, δεν είναι κάτι κακό. Στηρίξτε μας! Είναι πολύ απλά τα πράγματα, με πιάνει απελπισία. Δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ. Προσπαθούσα χρόνια να πείσω ανθρώπους για το τι διεκδικούμε, αλλά πλέον μεγάλωσα. Δεν έχω την ίδια υπομονή. Δε θα συζητήσω, θα βρίσω. Είναι αδιέξοδο.

Πάμε πάλι στο stand up. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι η σκηνή σας κινείται με τρομακτικές ταχύτητες. Ξεκινήσατε περίπου πριν από 10 χρόνια. Μιλήσατε σε μία γενιά την οποία την έψαχναν οι διαφημιστές, την έψαχναν οι πολιτικοί, την έψαχναν οι τηλεοράσεις και δεν την έβρισκαν πουθενά και με κανέναν τρόπο. Μπήκαν στα social, άρχισαν να μιλάνε “νεολαιΐστικα», και πάλι δεν μπορούσαν να τους φτάσουν. Οπότε προσπάθησαν να σας βάλουν μέσα στα δικά τους προγράμματα καπελώνοντάς σας, αλλά και πάλι δεν λειτούργησε.

Ξέρεις ποιο είναι το πρόβλημα; Δεν προσπάθησαν να μας καπελώσουν. Προσπάθησαν να μας βάλουν στο πρόγραμμά τους επειδή είδαν ότι υπάρχει απήχηση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μας άφησαν να είμαστε δημιουργικοί. Ήθελαν κάτι συγκεκριμένο. «Αυτό θέλω!». Ναι, αλλά αυτό δεν λειτουργεί αν δεν κάνεις το άλλο. «Όχι, αυτό θέλω». Οπότε όταν δεν αφήνεις έναν κωμικό να λειτουργήσει με τον τρόπο που αυτός ξέρει, τότε δεν θα λειτουργήσει.

Ήταν σαν εσύ να μιλάς στη γενιά σου εκτός τηλεόρασης, και όταν έμπαινες στην τηλεόραση, να μη σε ακούει ούτε ο δικός σου κόσμος.

Ούτε καν οι δικοί σου followers, οι δικοί σου άνθρωποι, οι δικοί σου fans. Γιατί είσαι ένας άλλος άνθρωπος.

Το internet είναι τελικά αυτό που βοήθησε στο δικό σας «μπαμ»; Επειδή εκεί ήσασταν ελεύθεροι να κάνετε αυτό που θέλατε.

Είναι η ελευθερία λόγου που λέγαμε, αλλά όχι μόνο αυτό. Το μοντάζ στην τηλεόραση μπορεί να είναι καταστροφικό για έναν κωμικό αν του κόβεις τα αστεία. Παύει να υπάρχει. Δεν υπάρχει λόγος να είναι εκεί αν του κόβεις τα αστεία. Εμένα δε θα με πας σε μια εκπομπή γιατί είμαι μια πανέμορφη γυναίκα που θα τη βλέπεις και θα χαίρεσαι. Με πας εκεί γιατί είμαι κωμικός. Θέλεις από μένα τα αστεία. Αν μου τα κόβεις, δεν έχω λόγο ύπαρξης.

Άρα θεωρείς ότι μπορείς να υπάρξεις σε μια τηλεόραση που σας αφήνει ελεύθερους;

Σε μια τηλεόραση που μας αφήνει να είμαστε δημιουργικοί, ναι! Θεωρώ ότι μπορεί να γίνει ένα καταπληκτικό late night show με κωμικό παρουσιαστή, κωμικούς γραφιάδες στο writting team, και κωμικούς που θα διαχειριστούν τα βίντεο. Θα έβγαινε ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα, αλλά δε θεωρώ ότι υπάρχει κανάλι που θα το επέτρεπε ή που θα του δώσει την ευκαιρία.

Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι το ίδιο το μέσο;

Όχι δεν φταίει το μέσο. Φταίει για τον τρόπο διαχείρισής του. Δεν πιστεύω ότι αν βγάλεις κάτι κάλό στην τηλεόραση, αυτό δεν θα περάσει στον κόσμο. Ας πούμε ο Ατζαράκης με τον Θωμά τον Ζάμπρα που έκαναν το Cineλθετε έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά. Δόθηκε μια ευκαιρία σε κάτι και είχε πάρα πολύ μεγάλη ακροαματικότητα στην τηλεόραση. Αν δώσουμε ευκαιρία σε κάτι καλό, δεν θα χαθεί.

Τι είναι αυτό που δεν βρίσκουν στη mainstream τηλεόραση και στα mainstream προγράμματα και το βρίσκουν σε σας;

Κωμωδία. (γέλια)«Στην τηλεόραση έχουν μια μαγική ικανότητα να αφαιρούν το αστείο. Είναι τρομερό! Λένε τί είναι αυτό; Αυτό με τα γέλια; Δε το θέλουμε παιδιά, έχουμε κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μας!».

Αυτό και η ελευθερία του λόγου και του να ακουμπήσεις οποιοδήποτε θέμα που δεν έχει περιορισμούς με emails που σου λένε αυτό δεν μπορείς να το πεις.

Προφανώς θα περάσει μια έγκριση. Στην τηλεόραση δεν γίνεται να μην το έχεις αυτό. Αλλά από κει και περα υπάρχουν πολλοί περιορισμοί. Μην παρεξηγηθεί ο τάδε, μην ενοχληθεί ο δείνα. Δεν έχεις την ελευθερία να κινηθείς. Αυτό πιστεύω ότι είναι το πρόβλημα. Η τηλεόραση έχει ακόμη πάρα πολύ μεγάλη δυναμική. Όντως το ίντερνετ ανεβαίνει, αλλά η τηλεόραση έχει ακόμα μεγάλη δυναμική. Η δυναμική της είναι τέτοια που μπορεί να χτίσει και να κατσαστρέψει καριέρες. Τους κωμικούς ακόμη δεν μπορεί να τους εκμεταλλευτεί σωστά.

Νομίζω πως η γενιά μας μπορεί να ταυτιστεί με έναν άνθρωπο σαν εσάς γιατί δεν βγαίνει σαν ήρωας, ατσαλάκωτος και Μεσσίας. Βγαίνει ένας άνθρωπος που είναι ταλαιπωρημένος και κουρασμένος από τα ίδια πράγματα που ταλαιπωρούν και τον ίδιο. Νομίζω πως στην τηλεόραση ακόμη ψάχνουν Μεσσίες. 

Γι’ αυτό και θεωρώ ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει ένα roast στην ελληνική τηλεόραση. Αφενός δεν έχουμε το star system για κάτι τέτοιο. Αλλά ακόμη και κάτι τέτοιο, οι άνθρωποι που βρίσκονται στην επιφάνεια δεν είναι διατεθειμένοι να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Νομίζω ότι έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν μπορεί να ταυτιστεί ένας απλός άνθρωπος με μια τηλεπερσόνα, όποια κι αν είναι γιατί έχουν χτίσει τόσο τέλεια και αψεγάδιαστα τον εαυτό τους που δεν υπάρχει τρόπος να ταυτιστείς με κάτι τέτοιο.

Είναι σαν το παράδειγμα που δίνει ο Ατζαράκης ότι χορεύουν σε κάθε διάλειμμα. Δεν μπορεί να χορεύουν μετά από κάθε διάλειμμα, δεν γίνεται!

(γέλια) Επειδή ήμουν σε πρωινή εκπομπή. Υπήρχαν στιγμές που χόρευα και μετά έκλαιγα! Ήταν πολύ δύσκολο για μένα να το διαχειριστώ. Έπρεπε να το κάνω, ήταν σύμβαση. Δεν με πίεζε κανείς. Με καταλάβαιναν οι άνθρωποι. Αλλά δεν μου ταίριαζε αυτό το πράγμα, ακριβώς επειδή έπρεπε να ακολουθήσω μια συγκεκριμένη σύμβαση, ότι είμαστε χαρούμενοι. Εγώ θεωρώ ότι αν βγείς και πεις «παιδιά, η μέρα σήμερα ήταν ΣΚΑΤΑ και θα συνεχίσει να είναι ΣΚΑΤΑ και πάμε να τα περάσουμε μαζί», θεωρώ ότι θα ήταν πολύ πιο δυνατό από μια ψυχοπάθεια που είμαστε όλοι χαρούμενοι και χορεύουμε ακόμη κι αν είχαμε κάποια κηδεία προχθές. Ο κόσμος θα ταυτιζόταν πολύ πιο εύκολα με κάποιον που περνάει δύσκολα. Που σήμερα έβγαλε ένα σπυράκι και τον ενοχλεί! Αν μιλήσεις για αυτά τα απλά καθημερινά πράγματα ο κόσμος θα νιώσει πιο κοντά σου. Έχεις δίκιο. Εσύ με οδήγησες εκεί, δεν το είχα σκεφτεί έτσι. 

INFO: «Κουβέρτα»
Κάθε Πέμπτη Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου στο θέατρο Αθηναΐς
(Καστοριάς 34, Βοτανικός)
Πρoπώληση εισιτηρίων στο viva.gr
Γενική είσοδος 10€

Αρχική φωτογραφία: Francesca Giaitzoglou Watkinson