Και τώρα "Αγαπούλα" πόση από αυτή τη γη σου ανήκει;…

Ενα από τα μεγαλύτερα δώρα που χρωστάμε στο διαδίκτυο είναι το ότι δεν διακατέχεται από πολιτικό ορθολογισμό. Ολοι μπορούμε να γράψουμε την παρόλα μας δίχως να πολυενδιαφερόμαστε αν πληγωθούν τα χρηστά ήθη μιας υποκριτικής κοινωνίας. Ο καθένας μας έχει τα όριά του στο τί ανέχεται και τί όχι. Αλίμονο, ωστόσο, αν ο σαρκασμός ασκείται ύστερα μόνο από “γονική συναίνεση”. Για παράδειγμα, δεν είναι “politically correct” να ειρωνεύεσαι κάποιον που μόλις έχει πεθάνει και δεν έχει ακόμα ταφεί, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος ήταν ένα κάθαρμα με εγκλήματα στο ενεργητικό του μπροστά στα οποία το στήσιμο ποδοσφαιρικών αγώνων μοιάζει με κλοπή σοκολάτας από σούπερ μάρκετ, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μ. Ψωμιάδη…

Είναι αλήθεια ότι ο “Αγαπούλας” δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας για να απαντήσει στις κατηγορίες που του εκτοξεύονται και οι οποίες έρχονται ξανά στον αφρό με αφορμή τον θάνατό του ούτε είναι σε θέση να στείλει τους μπράβους του ή να έρθει ο ίδιος αυτοπροσώπως και να “τσιμεντώσει” όποιον έχει το θράσος να του ζητά χρωστούμενα. Ο θάνατος, ωστόσο, δεν αποτελεί καθαρτήριο αμαρτιών ούτε είναι δυνατό να αγιοποιεί ανθρώπους που έζησαν σαν να μην λογάριασαν ποτέ πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες…

Σαφώς κι ο Μ. Ψωμιάδης δεν ήταν μεταφορικώς παπαδοπαίδι, μολονότι ήταν κυριολεκτικώς. Κατά καιρούς είχαν δει το φως τής δημοσιότητας ακόμα και καταγγελίες πως ήταν βασανιστής στη διάρκεια της δικτατορίας, παρά το νεαρό τότε της ηλικίας του. Οπως κι αν έχει, ωστόσο, ο “Big Mac” δεν ήταν παρά ένας γραφικός εκπρόσωπος μιας Ελλάδας που πλούτισε παρασιτώντας, στέλνοντας το λογαριασμό στους πιο αδύναμους και στις νεώτερες γενιές, μιας Ελλάδας που περνά τη μισή της ζωή σταυροκοπούμενη στις εκκλησίες και ξεπλένοντας τις τύψεις της με φιλανθρωπίες και την άλλη μισή παραβιάζοντας κάθε άρθρο τού Ποινικού Κώδικα ή υπαγορεύοντας νόμους ούτως ώστε να μην χρειάζεται καν να παρανομεί. Με το μεγάλο του μπόι, τη μουστάκα, την πουράκλα και το “θα σε μακερώσω” στιλάκι του ο Ψωμιάδης τουλάχιστον δεν πολυπροσπάθησε να κρύψει πως ήταν πούρος μαφιόζος, από αυτούς της παλιάς σχολής που δεν ξέρουν από χρηματιστήρια, τράπεζες, hedge fund και λοιπά καπιταλιστικά “ευεργετήματα, όπως οι “new age” μαφιόζοι…

Ακόμα και να υπάρχει παράδεισος, πολύ δύσκολα θα του επιτραπεί η είσοδος, έστω κι αν στάξει χρήμα κάτω από το τραπέζι στον Αγιο Πέτρο. Δεν έχει το δικαίωμα, ωστόσο, να παραπονιέται αν τώρα σιγοβράζει στα καζάνια τής κόλασης. Οποιος ζει από το ξίφος οφείλει να γνωρίζει ότι θα πεθάνει κι από αυτό. Τα εγκλήματα, άλλωστε, δεν ξεπλένονται ούτε με επισκέψεις ούτε με δωρεές στην εκκλησία ούτε με μια τουλάχιστον ειρωνική επίκληση της πίστης. Ο θεός, αν υπάρχει, δεν ευθύνεται αν ο “Μάκαρος” προσευχόταν την ώρα που βασάνιζε ή σκότωνε ανθρώπους. Ποιός μπορεί, άλλωστε, να τον χαρακτηρίσει το τελειότερο δημιούργημά του;…

Η ευθύνη, ωστόσο, πέρα βεβαίως από τον ίδιο τον Ψωμιάδη, βαραίνει όλους εκείνους που ανέχθηκαν έναν κοινό εγκληματία στο δημόσιο βίο τής χώρας επί δεκαετίες μόνο και μόνο γιατί είχε φράγκα, αυτό το κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο έχουμε επενδύσει την ευτυχία μας. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την τελευταία σκηνή τής ταινίας “Το Χώμα βάφτηκε Κόκκινο”, στην οποία τίθεται το ερώτημα, με θέα στον θεσσαλικό κάμπο, στον ετοιμοθάνατο τσιφλικά: “πόση από αυτή τη γη σου ανήκει τώρα Ρήγα;”. Για να αναρωτηθώ με τη σειρά μου, λιγότερo ποιητικά, αν αξίζει αλήθεια να περάσεις μια ζωή, έστω και πλούσια, μέσα στα σκατά για να πεθάνεις στα 60 σου και οι συμπατριώτες σου να σε αποκαλούν, στην πλειονότητά τους, κάθαρμα… 

Πηγή: tripioevro.blogspot.gr

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr