«Και συ τι δουλειά κάνεις, ρε Γκρούεζα;»… «Μα εγώ είμαι του κόμματος, κύριε υπουργέ»!

Ο διάλογος έχει διαχρονική αξία:

Μαυρογιαλούρος: “Δεν μου λες ρε Γκρούεζα, για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ τι δουλειά κάνεις; Με τι ασχολείσαι;”
Γκρούεζας: “Ε, μα δεν σας είπα κύριε υπουργέ; Είμαι του κόμματος. Από τόσο δα μικράκι στο κόμμα. Αγωνίζομαι για το κόμμα. Ιδρώνω για το κόμμα”.

Ο Γκρούεζας “ίδρωνε” προκειμένου να γεμίζει την τσέπη του. Άρμεγε δημόσιο χρήμα, ήταν τρωκτικό εξ επαγγέλματος, αγωνιστής της αρπαχτής…

Το μοντέλο είναι εγγεγραμμένο στο DNA της Δεξιάς. Θέλει τον κάθε ασπάλακα της συνομοταξίας «τα δικά μας παιδιά» να βολεύεται σα βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινωνίας. Με τις ευλογίες και τον σχεδιασμό της ηγεσίας βεβαίως, βεβαίως.

Η στρατηγική επιλογή της Δεξιάς, όπως εκφράζεται σήμερα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη παραπέμπει σε τριτοκοσμική χώρα. Δεν υπάρχει ανεξαρτησία εξουσιών. Η πάλαι ποτέ φιλελεύθερη δημοκρατία με τα στοιχειώδη κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά δικαιώματα βρίσκεται σε αποδρομή. Η διαπλοκή και η διαφθορά ανθούν στους κήπους του Μαξίμου.

“Κανονικότητα” στο ερμηνευτικό λεξικό του Μητσοτακισμού σημαίνει κλωνοποίηση και εξέλιξη του μοντέλου Γκρούεζα. Ο σύγχρονος Γκρούεζας δεν είναι πλέον ο πολιτευτής – παράσιτο της κοινωνίας στις εσχατιές της επικράτειας.

Ενδημεί στους υπουργικούς θώκους, στο κοινοβούλιο, στα ανώτατα κλιμάκια της δικαιοσύνης, στα κανάλια της διαπλοκής. Ο γραβατωμένος Γκρούεζας κυκλοφορεί στα σαλόνια των ελίτ της κερδοσκοπίας, του αθέμιτου πλουτισμού, του μαυραγοριτισμού, της μίζας. Ο καθωσπρέπει Γκρούεζας μπορεί να έχει ταυτόχρονα πτυχία Χάρβαρντ και συμπεριφορά μαφίας. Είναι ευσεβής, ανάβει το κερί του μπροστά στις κάμερες, φαίνεται καλός οικογενειάρχης από τις selfies που ανεβάζει στα κοινωνικά δίκτυα, είναι ατσαλάκωτος. Είναι με λίγα λόγια απ’ έξω κούκλα κι’ από μέσα πανούκλα!!!

Ο σύγχρονος Γκρούεζας μπορεί να λέγεται Πάτσης, Χειμάρας, Καϊλή, μπορεί να είναι όλοι εκείνοι οι κυβερνητικοί με τα “αδιευκρίνιστα”, όλοι εκείνοι με τις απευθείας αναθέσεις των 7 δισεκατομμυρίων, όλοι εκείνοι που έκλεψαν το δημόσιο ταμείο “νόμιμα” ή όχι.

Δε θα θέλαμε να λογίζεται ως σύγχρονος Γκρούεζας ο εισαγγελέας Ντογιάκος ή ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ Φλώρος. Όχι για τα πρόσωπα αλλά για το νευραλγικό πόστο που κατέχουν…

Το μέγα ερώτημα που τίθεται είναι τι θα κάνουμε με τους Γκρούεζες που φωλιάζουν παντού; Θα κοπεί το πλιάτσικο αν αποκοπούν από το “βυζί” που τους θρέφει;

Τί θα κάνει η Αριστερά για να καθαρίσει την κόπρο του Αυγεία, αν ο λαός της εμπιστευθεί ξανά; Πώς θα συνδυάσει την αναγκαία διαχείριση στο δεδομένο πολιτικο-οικονομικό πλαίσιο με την αναγέννηση και ανασύνταξη των δημοκρατικών θεσμών και των αρμών της εξουσίας;

Πώς θα κόψει τον ομφάλιο λώρο που συνδέει κράτος, παρακράτος και ακροδεξιό εσμό; Πώς θα εμπνεύσει τη συμμετοχή των πολλών, των νέων, των αδρανών κι απογοητευμένων, των κρυφών δυνάμεων της κοινωνίας που περιμένουν ένα νεύμα, ένα σχέδιο, ένα σάλπισμα για την προοπτική μιας δικαιότερης κοινωνίας;

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr