"Ιnemuri" – Οι δημιουργοί της παράστασης μας καλούν σε απόδραση από την πραγματικότητα

Οι δημιουργοί της παράστασης, Νικόλας Φραγκιουδάκης και Γιώργος Σπάνιας μιλάνε στο koutipandoras.gr για την εκρηκτική δεκαετία του ’90 που τους καθόρισε, τη φιλία στην εποχή της κρίσης, την τέχνη που βρίσκει τρόπους να αντιστέκεται στην εξουσία.

Συνέντευξη στην Ηλέκτρα Ζαργάνη

– Γιατί αποφασίσατε να καταπιαστείτε με το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων και ειδικά μιας αντρικής φιλίας;

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Νομίζω ότι τα πάντα γύρω μας καταπιάνονται με το ζήτημα των ανθρώπινων σχέσεων. Από μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ μέχρι ένα group therapy. Καταπιαστήκαμε με το θέμα της αντρικής φιλίας, γιατί ξεκινήσαμε να συζητάμε με το Γιώργο πολύ έντονα ένα βράδυ για τα παιδικά μας χρόνια και για τους φίλους που δεν έχουμε πια στη ζωή μας. Μας ένωναν οι ίδιοι οι προβληματισμοί, οι ίδιες επιθυμίες και τα ίδια γαμώτο.Η αντρική φιλία η αληθινή, αν την πετύχεις στο δρόμο σου, είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Είναι στιβαρή, στέρεη, διαφανής, καθαρή.

Γιώργος Σπάνιας: Σε μια εποχή όπου η σχέση του ατόμου με το περιβάλλον του έχει διαταραχθεί αρκετά, το να ασχοληθεί κανείς με τις σχέσεις ανθρώπου με άνθρωπο είναι μια επιλογή, μια πρόταση και ταυτόχρονα μια ανάγκη. Ίσως τελικά το μόνο που δεν έχει χαθεί να είναι η αγάπη. Η αντρική φιλία είναι μια πολύ ιδιόμορφη σχέση ουσιαστικής αγάπης. Έχει κανόνες που δύσκολα θα μπορέσει να κατανοήσει μια γυναίκα και βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο που δημιουργείται ανάμεσα από τη βία και τη στοργή. Η αντρική φιλία για εμάς είναι τα παιδικά μας χρόνια.

– Με ποιον τρόπο σας καθόρισε και διαμόρφωσε την προσωπικότητα σας η δεκαετία του ’90; Ποια ήταν τα πιο σημαντικά βιώματα / ερεθίσματα που σας ενέπνευσαν;

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Δε μπορώ να σου πω με ποιον τρόπο. Μπορώ να σου πω μόνο ότι καθορίστηκα. Δε βρήκα τον εαυτό μου εκείνη τη δεκαετία.Τότε τον έψαχνα. Είναι εκείνα τα προεφηβικά και εφηβικά χρόνια, που όλα σου φαίνονται όμορφα. Δοκιμάζεις πράγματα και στη συνέχεια τα πετάς.Η ιδιωτική τηλεόραση με επηρέασε. Είδα πολύ τηλεόραση και μάλλον γι αυτό και τώρα πάνε χρόνια που δε βλέπω. Δεν την ανοίγω. Σίγουρα εκεινα τα χρόνια, γέμισα τις τσέπες μου με τέλειες αναμνήσεις και εικόνες μεγάλης ελευθερίας που τα σύγχρονα παιδιά στερούνται. Είναι ελεύθερα με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο. Οι συναυλίες στο γήπεδο του ΟΦΗ με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Τα ξύλινα σπαθιά έγραψαν τέλεια στη ψυχή μου… Κάπου στο χάος της ηλικίας και της δεκαετίας , δε μπορώ να απαρνηθώ τη Ρούλα Κορομηλά και όλα αυτά τα τηλεπαιχνίδια που πλούτιζαν τον κόσμο.

Γιώργος Σπάνιας: Κοίτα, η δεκαετία του 90 με διαμόρφωσε αρκετά γιατί με πέτυχε στην επαρχία τη περίοδο που πήγαινα σχολείο. Ξεκίνησα το δημοτικό το 90, αποφοίτησα το λύκειο το 2000… Ήταν η δεκαετία που μεγάλωνα, ο κόσμος άλλαζε μέγεθος Φυσικό μέγεθος αλλά και… τεχνητό μέγεθος. Νομίζω αυτό που με επηρέασε και με καθόρισε ως ένα βαθμό ήταν η έκρηξη της τηλεόρασης – αυτό που λένε «ιδιωτικής τηλεόρασης». Άπειρες εικόνες, άπειρα πρότυπα, άπειρες τηλε.. πραγματικότητες έγιναν κομμάτι του τρόπου σκέψεις μου για πολλά χρόνια. Ευτυχώς η παράλληλη έκρηξη του Ελληνόφωνου ροκ εκεί στις αρχές του 90 (με τις Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά και τα Διάφανα Κρίνα) λειτούργησαν αφυπνίστηκα για την αισθητική και την αντίληψή μου.

– Γιατί η παράσταση ονομάζεται Inemuri; Ποιοι είναι οι συμβολισμοί που συνδέουν τον τίτλο με το νήμα της ιστορίας;

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Ιnemuri. Ενα διάλειμμα από το παρόν. Μία παύση από την πραγματικότητα. Είτε για να διασωθείς είτε γιατί δε θέλεις να δεις τη συνέχεια. Είτε γιατί δεν αξίζει να δεις τη συνέχεια. Μια παύση να σκεφτείς αν πραγματικά θέλεις να έχεις αυτούς τους ανθρώπους γύρω σου. Μια παύση από το τώρα να κοιτάξεις λίγο στο παρελθόν και να αντλήσεις δύναμη από την ομορφιά της παιδικής ηλικίας. Μια παύση που μπορεί να διαρκέσει παραπάνω από όσο την υπολόγιζες και τελικά να μη μπορείς να γυρίσεις πίσω. Μία παύση που τελικά παρέμεινε παύση. Ένας ύπνος, ένα όνειρο, δύο φίλοι.

Γιώργος Σπάνιας: Inemuri είναι ένα μέρος της κουλτούρας του λαού της Ιαπωνίας. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο οι Ιάπωνες κοιμούνται για λίγο μέσα στη μέρα, συνήθως σε δημόσιο χώρο. Φαντάσου ότι έχουν το δικαίωμα να πέσουν σε Inemuri δίπλα από το αφεντικό τους. Λοιπόν αυτή η στιγμή που εγκαταλείπεις για λίγο τη πραγματικότητα του παρόντος για να μπεις σε έναν άλλον χώρο (είτε αυτό είναι το υποσυνείδητο – είτε αυτό είναι η μνήμη) ήταν ο λόγος που επιλέξαμε αυτόν τον τίτλο. Από τη μια λοιπόν η δομή της αφήγησης της παράστασης ακολουθεί αυτόν τον κανόνα (παρόν – παρελθόν). Αλλά εκτός από το προφανές είναι για εμένα αν θέλεις και μια πρόταση στο βάθος της παράστασης.

Ας πάρουμε λίγο χρόνο να θυμηθούμε. Να θυμηθούμε όχι με τον εγκέφαλο, αλλά με τη καρδιά. Ας εγκαταλείψουμε για λίγο την καθημερινότητα και ας θυμηθούμε.

– Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Πολύ χαίρομαι γιατί μου προτάθηκε πρόσφατα ένας τέλειος ρόλος για σινεμά. Δεν έχω κάνει ποτέ μέχρι σήμερα. Νιώθω τυχερός που θα αναμετρηθώ με την κάμερα σε μία μεγάλη μήκους και πιστεύω-αν κρίνω από τους συνεργάτες – ότι το αποτέλεσμα θα είναι καταπληκτικό.

Γιώργος Σπάνιας: Ως Past Perfect – μια ομάδα με τέλειο παρελθόν – το μέλλον ολοκληρώνεται προς το παρόν με το Inemuri. Ενδεχομένως να ακολουθήσει μια περιοδεία στην επαρχία αλλά αυτό ακόμα δεν είναι δεδομένο.

– Ποια πιστεύετε πως είναι η δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί μέσα από το θέατρο και την τέχνη σε κοινωνικές συνθήκες όπως η σημερινή;

Νικόλας Φραγκιουδάκης: Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι στη σημερινή κοινωνία της Ελλάδας,η τέχνη, το θέατρο άνθισε ακόμα περισσότερο. Ερέθισε ακόμα περισσότερο. Βοήθησε ακόμα περισσότερο. Και σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς η τέχνη πραγματικά βρίσκει τον ουσιαστικό της σκοπό.

Γιώργος Σπάνιας: Η τέχνη ήταν ίσως το μοναδικό ουσιαστικό όπλο της κοινωνίας απέναντι στην ανελέητη και τη πάσης φύσεως εξουσία. Δυστυχώς η φτωχοποίηση της κουλτούρας και η αλλοίωση της αισθητικής είναι σε πλήρη ανάπτυξη πολλά χρόνια τώρα, αλλά ο κανόνας λέει ότι πάντα οι λίγοι φώτιζαν και οδηγούσαν τους πολλούς. Σήμερα πιστεύω σε ένα θέατρο άμεσο, λαϊκό που να αφορά και να καθρεφτίζει, που να εκπαιδεύει, που να υπενθυμίζει με το συναίσθημα και να ενεργοποιεί τη φαντασία. Ένα θέατρο που να αφορά, να απευθύνεται και να εμπεριέχει τον άνθρωπο. Τον απλό καθημερινό άνθρωπο που δεν κατάφερε να χτίσει γέφυρα με το θέατρο. Σε εκείνον τον άνθρωπο που έμαθε διαστρεβλωμένη αλήθεια για το τι είναι τέχνη, μέσα από τη τηλεόραση και τις ατομικές οθόνες. Ένα θέατρο που να ενώνει. Ένα θέατρο που να αξίζει το χρόνο και το χρήμα του θεατή.

Info:

Κάθε Παρασκευή & Σάββατο από 2 έως 24 Μαρτίου στις 23:30

Διάρκεια: 70 λεπτά

Tempus Verum-Εν Αθήναις : Iάκχου 19- Γκάζι

Για κρατήσεις: 210-3425170, 6955469543

Εισιτήρια: 10 €

Προπώληση: www.viva.gr/tickets/theater/tempus-verum-en-athinais/inemuri/