Του Σταμάτη Μορφονιού
Κάποτε ως παιδάκι συνάντησα τον Γιάννη Ρίτσο.
Ήταν σε μία εκδήλωση κοντά στο σπίτι μου που δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς για ποιο λόγο γινόταν.
Θυμάμαι όμως τον Ρίτσο να μιλάει.
Θυμάμαι την εικόνα του και τη χροιά της φωνής του.
Στη μνήμη μου έχω ακόμα την εικόνα ενός άνδρα ψηλού σαν δέντρο.
Μόλις η εκδήλωση τελείωσε πήγα κοντά του και του έδωσα ένα ποιηματάκι που είχα γράψει για την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Το πρώτο μου,
Το διάβασε και μετά έσκυψε από πάνω μου.
Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση.
Τόσο επιβλητική μορφή που σχεδόν τρόμαξα.
Με αγκάλιασε, με φίλησε έβγαλε μια καρφίτσα που φορούσε στο πέτο του σακακιού του την κάρφωσε στο πουκαμισάκι που φορούσα και έτσι σκυμμένος όπως ήταν μου είπε με σοβαρό ύφος σαν να μιλούσε σε κάποιον μεγάλο :
“Να γράφεις. Μη σταματήσεις. Ο κόσμος θα αλλάξει”.
Λυπάμαι που το λέω αλλά κάθε τόσο από τότε μονολογώ
“Κύριε Γιάννη.
Συγνώμη.
Τίποτα δεν άλλαξε ακόμα. Συνεχίζουμε … “
υ.γ. Θα ήθελα να έχω ένα πιο χαρούμενο και ελπιδοφόρο τέλος σε αυτήν την αληθινή ιστορία αλλά δεν θέλω να λέω ψέμματα.
Στην καρφίτσα επάνω έγραφε “venceremos”
Θυμάμαι που τον ρώτησα “τί σημαίνει ; ”
Mου είπε : “Θα νικήσουμε”.
Δυσκολεύομαι αλλά τον πιστεύω ακόμα.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
