Η σύγκρουση ως προϋπόθεση μιας δίκαιης συμφωνίας

Του ΜΕΤΟΙΚΟΥ

 

Ενίοτε τα πιο δύσκολα ζητήματα απαιτούν τις πιο σύντομες αναλύσεις.

Η διαπραγμάτευση της χώρας μας με τους δανειστές της άρχισε – ατύπως – αμέσως μετά τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης. Και όπως όλες οι διαπραγματεύσεις έχει Περιεχόμενο: τα αντιλαμβανόμενα υλικά και άυλα συμφέροντα των συμβαλλομένων. Αυτά θα καθορίσουν και την τελική έκβαση της.

Ωστόσο οι διαπραγματεύσεις έχουν και διαδικασία, το πραγματικό όνομα της οποίας είναι Επικοινωνία. Πρόκειται για τα μηνύματα, τις δηλώσεις προθέσεων που ανταλλάσσονται και είναι εξαιρετικά σημαντικές, διότι μέχρι την τελευταία στιγμή αυτές αποτελούν το ‘εικονικό’ περιεχόμενο που αν και μεταβαλλόμενο, επηρεάζει τις διαδοχικές φάσεις της διαπραγμάτευσης, μέχρι στο τέλος να ταυτιστεί με το πραγματικό αποτέλεσμα. Τα κέρδη και τις απώλειες δηλαδή των διαφορετικών πλευρών. 

Η ελληνική κυβέρνηση, κατά τις δύο αυτές εβδομάδες, κινήθηκε με αποφασιστικότητα και σύνεση. Πρόβαλλε το αίτημα μιας ριζικής επαναθεώρησης της σχέσης με τους δανειστές δηλώνοντας πως θα τιμήσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες, αλλά χαμήλωσε τον τόνο και ‘πάρκαρε’ (λαϊκιστί) μέρος των αρχικών της διεκδικήσεων. Ενεργοποίησε έτσι ένα ισχυρό αίσθημα εμπιστοσύνης και ελπίδας μεταξύ των πολιτών, ενώ ταυτόχρονα έστειλε μήνυμα διαλλακτικότητας προς τους εταίρους. 

Η διασφάλιση όμως μιας ευρύτατης, πρωτοφανούς κοινωνικής υποστήριξης στο εσωτερικό της χώρας, δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε από μία θετική ανταπόκριση στο εξωτερικό μέτωπο.

Η αλήθεια είναι πως παρά τις φιλοφρονήσεις και κάποιας μορφής κατανόηση στο πλαίσιο των διμερών επαφών, η πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ να μην δέχεται ως collateral τα ελληνικά ομόλογα και η ‘διαρροή’ στο Reuters του paper με τις γερμανικές προτάσεις για το Euro Working Group καταδεικνύουν σκλήρυνση στάσης και εμφανή δήλωση αδιαλλαξίας από την πλευρά των αντι-συμβαλλομένων.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η ελληνική κυβέρνηση οφείλει πια να στείλει με σαφή τρόπο το μόνο μήνυμα που μπορεί να αλλάξει την – σε βάρος μας – δυναμική της διαπραγμάτευσης. Κι αυτό δεν πρέπει να έχει σχέση με όποια περαιτέρω υποχωρητικότητα. 

Τα λαμόγια των media και οι πολιτικοί της αντίπαλοι δηλώνουν πρόθυμοι να την βοηθήσουν να κάνει την “στροφή στον ρεαλισμό” και την “κωλοτούμπα”· επιχαίρουν μάλιστα προκαταβολικά γι’ αυτό. 

Οι ηγεσίες ωστόσο τόσο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. όσο και των ΑΝ.ΕΛ. πρέπει να γνωρίζουν ότι σε μια τέτοια περίπτωση όχι μόνον θα κλόνιζαν ανεπανόρθωτα την εμπιστοσύνη των πολιτών, αλλά θα επιβεβαίωναν την αποτελεσματικότητα της αδιαλλαξίας των δανειστών. Θα άνοιγε συνεπώς άμεσα ο δρόμος για την συντριβή και την ταπείνωση της κυβέρνησης και της χώρας.

Στα χρόνια της κρίσης, η μεγαλύτερη επιτυχία των κατ’ όνομα εταίρων μας ήταν πως πέτυχαν να μετατρέψουν το Grexit  από τον χειρότερο δικό τους φόβο στην σκληρότερη για μας απειλή.

Τις επόμενες μέρες, οι διαπλεκόμενοι προπαγανδιστές θα ρίξουν και πάλι στην πιάτσα την εκτίμηση περί επιθυμίας των συμπατριωτών μας για “παραμονή στην Ευρωζώνη πάση θυσία”, όπως αυτή υποτίθεται πως προκύπτει από την γνωστή αντιεπιστημονική, χειραγωγική, και δημοσκοπικά αντιδεοντολογική ερώτηση. Υπενθυμίζω όμως ότι προεκλογικά, η πλειοψηφία των πολιτών – ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. περιλαμβανομένων – θεωρούσε ότι ο τελευταίος δεν θα υλοποιήσει το πρόγραμμα του, ενώ τώρα μια ακόμη μεγαλύτερη πλειοψηφία συντάσσεται με την νέα κυβέρνηση ακριβώς επειδή πιστεύει πως θα τηρήσει τις εξαγγελίες της! 

Κι αυτή η ευρεία, λαϊκή συναίνεση αποτελεί το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό πλεονέκτημα· της επιτρέπει, αλλά και της επιβάλλει να πάει μέχρι το τέλος. 

Αν η κυβέρνηση παγιδεύονταν από και φοβόταν το δήθεν “πάση θυσία”, απλά θα κατέληγε συνυπεύθυνη σε μια πράγματι οδυνηρή θυσία της ίδιας της χώρας, εντός της Ευρωζώνης.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα τελευταία 2 χρόνια πρόβαλε σε κάθε ευκαιρία την αναζήτηση βιώσιμης λύσης για την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και σήμερα το αποδεικνύει.

Η μόνη ρεαλιστική τακτική για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου προϋποθέτει ότι οι εκπρόσωποι μας θα κατοχυρώνουν πως το ‘εικονικό’ περιεχόμενο των ελληνικών ισχυρισμών – σε κάθε φάση της διαπραγμάτευσης από δω και πέρα – όχι μόνον εδράζεται στην υπεράσπιση των εθνικών μας συμφερόντων, αλλά και προσδιορίζει τα όρια αυτού που μπορεί να γίνει αποδεκτό ως τελικό, πραγματικό αποτέλεσμα. 

Με άλλα λόγια, η παράδοξη πρόκληση των καιρών είναι ότι για να καταστήσουμε αδιαπραγμάτευτη την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μεταξύ των εταίρων, οφείλουμε να πείσουμε πως αν εκβιαστούμε το ευρωπαϊκό της παρόν μπορεί να γίνει για μας διαπραγματεύσιμο. 

Αν το παραπάνω δεν επιχειρηθεί τώρα και από την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, πιστεύω πως στο μέλλον κανείς δεν θα το αποτολμήσει. 

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr