Η νύχτα της κατραπακιάς

Είμαι ο Νίκος και είμαι καλύτερα. Oφείλω να ομολογήσω ότι πλέω σε πελάγη συγκρατημένης αισιοδοξίας από το βράδυ της Κυριακής. Μετά τη συσσωρευμένη μαυρίλα της 21ης Μαΐου, της 25ης Ιουνίου και της πρώτης Κυριακής των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, οι δημοκρατικοί πολίτες αυτής της ταλαίπωρης χώρας χρειάζονταν απεγνωσμένα μία ζεστή ηλιαχτίδα του Οκτώβρη.

Δεν βαυκαλίζομαι ότι ο τόπος αλλάζει ρότα με τα χθεσινά αποτελέσματα  ή ότι ξεκινάει κάποιου είδους λαϊκή ανταρσία ενάντια στον σκοταδισμό, δεν είμαι δα τόσο αφελής, πιστεύω όμως στον αφορισμό του Μπρους Σπρίνγκστην: «From small things, big things one day come»: κάθε τι μεγάλο ξεκινάει από μικρές επαναστάσεις, μικρές αφυπνίσεις, μικρούς θανάτους για να δανειστώ τη γαλλική αργκό. Αλλιώς το εννοούν οι φραντσέζοι, το petit mort, αλλά και αυτό που ζήσαμε εμείς προχθές, απρόσμενα ίσως, τι άλλο ήταν αν όχι άξαφνος ομαδικός κυριακάτικος οργασμός;

Τα αποτελέσματα σε όλες ανεξαιρέτως τις κρίσιμες αναμετρήσεις της δεύτερης Κυριακής ήταν ευνοϊκά για τον προοδευτικό κόσμο και κατραπακιές στον σβέρκο των κυβερνητικών υποψηφίων, αλλά το ευοίωνο μήνυμα δεν εδράζεται (μόνο) στην ενθρόνιση του Δούκα, του Ρούσσου, του Κουρέτα, του Πελετίδη, του Αγγελούδη, της Καφατσάκη. Όχι. Ο Έλληνας, άλλωστε, συνηθίζει να πράττει το αντίθετο από αυτό που του λένε οι σοφοί.

Για μια φορά, έχει περισσότερη σημασία να δούμε ποια είναι τα πρόσωπα που αποδοκιμάστηκαν και κόλλησαν στον βούρκο της εκλογικής ανυποληψίας, παρά να σκιαγραφήσουμε το πορτρέτο των διαδόχων. Περισσότερο από το «ποιος» μετράει σήμερα το «γιατί» και το «πώς».

Προχθές ζήσαμε το πρώτο ηχηρό «ως εδώ» της εποχής Μητσοτάκη και την πρώτη σιωπηρή σύμπραξη δημοκρατικών δυνάμεων, σε πείσμα πολλές φορές της επίσημης γραμμής. Το είδαμε στη μαρτυρική Θεσσαλία, στην εξαθλιωμένη Αθήνα (που πάντως έβγαλε δήμαρχο των 64.000 ψήφων ένεκα της αποχής), στη βαθιά συντηρητική Θεσσαλονίκη, καθώς και σε δήμους όπως η Πάτρα και το Χαλάνδρι που ξεπέρασαν εδώ και χρόνια τις ιδεοληψίες και βλέπουν το φως το αληθινό.

Αλήθεια, μήπως αξίζει να επανεξεταστεί το όριο του 43%; Η Αθήνα κόντεψε να αποκτήσει τον λάθος δήμαρχο εξαιτίας του. Και όχι μόνο αυτή…

Ο Δημήτρης Κουρέτας, που έριξε τον ανεκδιήγητο Αγοραστό στον μουσκεμένο και κατεστραμμένο κάμπο, χρειάστηκε να πορευτεί με σλάλομ ενάντια στους εκβιασμούς. «Εάν δεν ψηφίσετε αυτόν που σας λέμε, δεν πρόκειται να πάρετε έγκαιρα τις αποζημιώσεις», απείλησαν οι Αυγενάκηδες τους πλημμυροπαθείς ψηφοφόρους της Θεσσαλίας. Η  αλαζονεία τους ήταν αντάξια της παλιάς κακής ΕΡΕ.

Ο αριστεριστής Σίμος Ρούσσος, που επανεξελέγη πανηγυρικά στο Χαλάνδρι, βρέθηκε στο στόχαστρο αθλιοτήτων που άγγιξαν από τη λάθος πλευρά τα όρια της αντισυνταγματικότητας . «Εάν ξαναβγεί ο ίδιος δήμαρχος, σας υπόσχομαι ότι δεν θα περάσει καλά», υποσχέθηκε ο απερίγραπτος Άδωνις, με σάουντρακ τα παλαμάκια της βγαλμένης από τον γαλάζιο σωλήνα κυρίας Αγαπητού.

Οι πολίτες που εκβιάστηκαν βάναυσα αντέδρασαν όπως αντέδρασαν πριν από αυτούς οι πολίτες της Ροδόπης στον εφιαλτικό εναγκαλισμό της μαμάς του Ντορογιού: έγραψαν τους στυγνούς εκβιαστές στα παλαιότερα των υποδημάτων τους. Ο λαός που «δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» ξαφνικά θυμήθηκε. Ή κατάλαβε. Τα γκολπόστ μετακινήθηκαν αριστερότερα και ο εκνευρισμός εξαπλώθηκε, παρασύροντας ταυτόχρονα δεξιούς υποψηφίους που νόμιζαν ότι είχαν το γαϊδούρι τους δεμένο και κοιμήθηκαν μακάριο ύπνο, με συμμάχους τα πετσωμένα κανάλια.

Ο Κώστας Μπακογιάννης αισθανόταν τόσο βέβαιος για την επανεκλογή του –που θα ήταν η  παρθενική της πολιτικής καριέρας του- ώστε δέχθηκε να εμφανιστεί σε τηλεοπτικό ντιμπέιτ με τον Χάρη Δούκα. Ο ίδιος ο Άδωνις, που είναι πολλά διαφορετικά πράγματα αλλά βλάκα δεν τον λες, δήλωσε ότι η συμμετοχή του Μπακογιάννη στο τηλεοπτικό ντιμπέιτ ήταν ιδέα καταστροφική, αφού έδωσε την ευκαιρία στους ανυποψίαστους να ζυγιάσουν καλύτερα τους δύο υποψηφίους. «Οι εκλογές δεν είναι άσκηση φιλανθρωπίας ή ευγένειας», πρόσθεσε με τα περίεργα ελληνικά του.

Ελάχιστοι είδαν το ντιμπέιτ στην τηλεόραση, ωστόσο η αύρα και οι εντυπώσεις έφτασαν σε πολλά σπίτια. Όταν μιλάμε για πολιτικούς άνδρες του αναστήματος του Κώστα Μπακογιάννη, η καλύτερη μέθοδος είναι η απουσία και η σιωπή . Όταν δεν μιλάς καθόλου και δεν εμφανίζεσαι πουθενά, ο πολίτης μπορεί και να πιστέψει ότι είσαι κάποιο είδους σιωπηρού γκουρού της πολιτικής, όπως ο γερο-Καραμανλής ή και ο νέο-Καραμανλής.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης γαλουχήθηκε από το βυζί ενός αποστάτη που κατόρθωσε να ξεπλύνει τη ντροπή και να γίνει λαοπρόβλητος πρωθυπουργός, οπότε έμαθε καλά τα κατατόπια. Τον είδατε ποτέ να εμφανίζεται σε δημόσια συζήτηση με τον Αλέξη Τσίπρα ή με οποιονδήποτε άλλον; Ούτε πρόκειται. Πόσο μάλλον τώρα, που ξέρει ότι ο ευφραδής, όμορφος και μοντέρνος Στέφανος Κασσελάκης θα τον φάει ζωντανό.

Δεν ξέρω πόσα χρόνια πέρασαν από την προηγούμενη φορά που έγινε αισθητό το –έστω χλιαρό- αντιδεξιό αντανακλαστικό της κοινωνίας. Ακόμα και οι θρίαμβοι του ΣυΡιζΑ το 2015, από το πορτοφόλι του αλαλιασμένου ψηφοφόρου ξεκίνησαν και όχι από την πολιτική του ταυτότητα. Να, όμως, που έστω για πέντε λεπτά, για ένα μεσημέρι, κάποιοι επαναστάτησαν και σηκώθηκαν από τον καναπέ τους και από το τραπέζι του τσιπουράδικου, προκειμένου να μοιράσουν μπούφλες.

Οι Αθηναίοι μάλλον καταψήφισαν τον Μπακογιάννη, παρά υπερψήφισαν τον άγνωστο Δούκα: Πασόκοι, Συριζαίοι, κεντρώοι, ανένταχτοι, ακόμα και ΚΚΕδες που αγνόησαν τις ασυνάρτητες ντιρεκτίβες του Κουτσούμπα. Οι Θετταλοί δεν ψήφισαν το ροζέ του Κουρέτα, αλλά μαύρισαν το μαύρο και το καφετί της λάσπης: Πασόκοι, Συριζαίοι, κεντρώοι, ανένταχτοι, ακόμα και ΚΚΕδες που αγνόησαν τις ασυνάρτητες ντιρεκτίβες του Κουτσούμπα.

Ίσως στις φυλές της ανατροπής να περιλαμβάνονται και κάποιοι αγανακτισμένοι δεξιοί, που θέλησαν να στείλουν προειδοποιητικά μηνύματα ή που απλά αποτίναξαν από πάνω τους το καταστροφικό Σύνδρομο της Στοκχόλμης. Όσο και αν αγαπάς τον δήμιό σου, κάποια στιγμή ζητάς μια ανάσα. Και, εν πάση περιπτώσει, πίσω από το παραβάν δεν σε βλέπει κανείς εάν διαπράξεις παρασπονδία! Ιδίως στις μεγαλουπόλεις και στις περιφέρειες…

Άραγε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα εάν για κάποιον λόγο προκηρύσσονταν επαναληπτικές εκλογές στην περιφέρεια Αττικής ή στον Βόλο ή και στον Πειραιά; Πόσοι ψηφοφόροι θα άλλαζαν γνώμη και πόσοι «ιδιώτες» θα διέκοπταν την αποχή τους, εάν έβλεπαν ότι το γκρεμοτσάκισμα των εκπροσώπων του καθεστώτος είναι εφικτό; Η χθεσινή ρωγμή είναι διαμπερής και, εάν μεγαλώσει, απειλεί ολόκληρο το γαλάζιο οικοδόμημα.

Μερικές φορές, η «παράσταση νίκης» είναι ένας δείκτης ιδιαίτερα εύθραυστος από Κυριακή σε Κυριακή. Η Νέα Δημοκρατία, επισημαίνω, έχασε χθες όλες σχεδόν τις περιφέρειες όπου κατέβασε υποψήφιο με κομματικό χρίσμα. Κόντρα στα προγνωστικά, το ακοίμητο Ναύπλιο είπε όχι και στην κοπρολαγνεία εκείνου του Κωστούρου.

«Κοιμηθήκαμε με ΝΔ και ξυπνήσαμε με ΠαΣοΚ, λες και ζούμε στο 2000», έγραψε κάποιος στο Twitter. Νομίζω ότι είναι στρεβλό και κοντόφθαλμο αυτό το συμπέρασμα. Ο ΣυΡιζΑ (του Κασσελάκη και όχι των ομπρελοφόρων) βγήκε όχι χαμένος, αλλά κερδισμένος, αφού η ήπια και φωτισμένη στάση του («στηρίζουμε τα δημοκρατικά ψηφοδέλτια ανεξαρτήτως κομματικού προσήμου»), ξεκινώντας από τη μάχη της Αθήνας, έδειξε ένα κόμμα πιο ώριμο και λιγότερο αγκυλωμένο από τους ανταγωνιστές του.

Το ΠαΣοΚ έβγαλε δημάρχους και περιφερειάρχες, ενώ ανέδειξε ορισμένα σοβαρά πρόσωπα που ήρθαν από τον πανεπιστημιακό χώρο και σίγουρα δεν είναι κομματικά. Ωστόσο, δεν παύει να είναι το ίδιο ΠαΣοΚ που αποδοκιμάστηκε έντονα σε απανωτές εκλογές αναμετρήσεις και που έχει στην ηγεσία του ένα άβουλο και μάλλον θλιβερό πολιτικό πλάσμα, χωρίς ορατό αντιπολιτευτικό λόγο.

Ο φοβερός Ανδρουλάκης πανηγυρίζει σαν να βγήκε αυτοδύναμη κυβέρνηση και σαν να έγινε ο ίδιος νέος Ανδρέας. Βλέπει και την Κρήτη πράσινη στα γραφήματα των καναλιών και κουζουλεύει ακόμη περισσότερο. Θα ξεψαχνέψω το predator, να μάθω τι έλεγε προχθές στους φίλους του.

Εάν ο ΣυΡιζΑ κατέβαινε στη μάχη ενωμένος και οργανωμένος, μπορεί να πανηγύριζε αυτός τώρα για κάποιον δικό του μεγαλοδήμαρχο Αθηναίων ή Θεσσαλονικέων. Το ΚΚΕ έβαλε κάμποσο κόκκινο στον χάρτη, αλλά η επίσημη γραμμή για «λευκό ή άκυρο ή αποχή, όπου δεν υπάρχουν δικοί μας υποψήφιοι» είναι μία στάση βαθιά συντηρητική, αντισυσπειρωτική και, στο δικό μου το μπλοκάκι, δεξιά.

Κλείνω με μία προφητεία, δανεική από το Twitter (Sharkastikos): «Πετυχαίνει ο Δούκας ως δήμαρχος Αθηνών, ωριμάζουν οι συνθήκες συνεργασίας προοδευτικών δυνάμεων ΠαΣοΚ-ΣυΡιζΑ, μπαίνει ο Δούκας αρχηγός ως αποδεκτό πρόσωπο από όλες τις πλευρές, κατεβαίνουν μαζί σε επόμενες εκλογές, γίνεται ο Δούκας πρωθυπουργός». Αποκλείεται; Όχι, δεν αποκλείεται. Και προφανώς δεν είναι το χειρότερο σενάριο που μπορεί να προκύψει για την αλαλιασμένη Ελλάδα τα επόμενα χρόνια.

Τουλάχιστον, ξεθώριασε προς ώρας το ανατριχιαστικό αφήγημα που θέλει τον Κώστα Μπακογιάννη μελλοντικό πρωθυπουργό, όταν πια ο μπάρμπας του βαρεθεί να τρώει πόμολα. Η κυρά του εκθείασε ξεδιάντροπα από τηλοψίας «τον πολιτικό πολιτισμό» του συζύγου της, αλλά μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που έχτισε την καριέρα του πάνω στον τάφο του πατέρα του και για το ίδιο ζεύγος  που γιόρτασε ετεροχρονισμένα τα γενέθλια του παιδιού τους για να πουλήσει προεκλογική συγκίνηση. Δεν ξέρω από πού βγαίνει π.χ. το Μαρέβα, αλλά το Σία φαίνεται να προκύπτει από το Απελπι-σία.