Πολλή κουβέντα γίνεται τις τελευταίες ημέρες για το θέμα της μετενέργειας και των επιπτώσεων που θα έχει ενδέχομενη αλλαγή της, μέτρο που απαιτεί η τρόικα από την ελληνική κυβέρνηση.
Η μετενέργεια είναι το τελευταίο δίχτυ προστασίας που έχει ο εργαζόμενος αφού είναι η επέκταση της ισχύος των κλαδικών συμβάσεων για έξι μήνες μετά τη λήξη τους. Ουσιαστικά είναι μια πρόνοια του νομοθέτη προκειμένου να δοθεί ο αναγκαίος χρόνος για την ολοκλήρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων που θα καταλήξουν στην υπογραφή νέας σύμβασης. Aκόμη όμως και στην περίπτωση που δεν υπογραφεί μια νέα σύμβαση σε αυτό το χρονικό διάστημα, «μετά την πάροδο του εξαμήνου οι υφιστάμενοι όροι εργασίας εξακολουθούν να ισχύουν μέχρις ότου λυθεί ή τροποποιηθεί η ατομική σχέση εργασίας». Έτσι, με αυτόν τον τρόπο το περιεχόμενο της παλαιάς σύμβασης, δηλαδή τα «κεκτημένα», ενσωματώνεται στην ατομική σύμβαση εργασίας, διασφαλίζοντας την εργατική πλευρά. Κάθε νέα σύμβαση λαμβάνει ως βάση την προηγούμενη σύμβαση που ισχύει, πράγμα που παύει να υφίσταται με την κατάργηση της μετενέργειας.
Η κατάργηση της μετενέργειας ή η μείωσή της σε 3μηνιαία, οδηγεί τον εργαζόμενο να διαπραγματεύεται από το μηδέν τους όρους υπό τους οποίους θα εργάζεται, με σημείο εκκίνησης τον εκάστοτε κατώτατο μισθό και όχι την τελευταία κλαδική σύμβαση, αφού δεν υπολογίζονται τα προηγούμενα δικαιώματά του.
Το www.koutipandoras.gr επικοινώνησε με την Έλλη Βαρχαλαμά, δικηγόρο και νομική σύμβουλο της ΓΣΕΕ: ‘’Είναι ενδιαφέρον να δούμε πού αποσκοπούν όλα αυτά και γιατί λέμε ότι η Ελλάδα είναι πειραματόζωο. Το κράτος αφήνει το πεδίο ελεύθερο να ρυθμίσει τους όρους κάποιος άλλος και όχι το ίδιο. Μιλάμε για βίαιες παρεμβάσεις στις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Το 80% της μείωσης μισθών μέχρι σήμερα έγινε εντελώς παράνομα με την απειλή της απόλυσης.
Τώρα οι εργοδότες έχουν τη δυνατότητα να αγγίξουν άλλα ζητήματα στις συλλογικές συμβάσεις. Πλέον μπορούν αφού αλλάζει και η έννοια του ειδικευμένου εργαζόμενου και αγγίζουν και τα επιδόματα που αφορούν διάφορα κριτήρια, όπως την οικογενειακή κατάσταση, το μορφωτικό επίπεδο,κ.α.’’.
Όσον αφορά το 13ο και 14ο μισθό και τη σύγκριση με τη μετενέργεια, η κυρία Βαρχαλάμη θεωρεί ότι δε μπαίνουν στη ζυγαριά. Και τα δύο άσχημες επιπτώσεις έχουν: ‘’Φτάσαμε να κάνουμε σύγκριση λιγότερου κακού. Όχι, όλα κακά είναι. Έχουμε να κάνουμε με παρεμβάσεις στα κατώτατα όρια εργασίας με νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας. Το σύστημα των συλλογικών συβάσεων κουνιέται από το σασί του’’.
‘’Η μόνη αμυντική στάση που μπορεί να κρατήσει ο εργαζόμενος απέναντι στα νέα άσχημα δεδομένα είναι να μείνει κοντά στα σωματεία του’’, αναφέρει η κυρία Βαρχαλαμά. Μόνο έτσι θα διατηρηθεί η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα.
