Η μαύρη καρδιά του κτήνους

Θρηνώ από τη μακρινή Ασία για τη δολοφονία του 36χρονου συντοπίτη μου Aντώνη Καριώτη από μέλη του πληρώματος του φέρι μποτ Blue Horizon. Το παλικάρι προσπάθησε να επιβιβαστεί στο βαπόρι την τελευταία στιγμή, πρόφτασε να πατήσει στον καταπέλτη και να σταθεί δίπλα στους δυνάμει φονιάδες του, αλλά απωθήθηκε στη θάλασσα και πνίγηκε στα απόνερα του γιγάντιου πλοίου, σε μία πράξη που θα ζήλευαν και οι παγκόσμιοι πρωταθλητές των pushbacks σερίφηδες των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Ο Αντώνης, ορφανός από μητέρα, ήταν παιδί πάμπτωχης πολύτεκνης οικογένειας, που συχνά αναζητεί τα προς το ζην στο κοινωνικό παντοπωλείο. Ο ίδιος έκανε θελήματα σε τοπικά μαγαζιά για χαρτζιλίκι.  «Το έβλεπες, ότι ήταν ένα παιδί με ιδιαιτερότητες», δήλωσε ο δήμαρχος Αγίου Νικολάου. Το πιάσατε το υπονοούμενο, έτσι; Τον είδαν οι κλειδοκράτορες του καραβιού λιγουλάκι αγαθούλη, σου λέει δεν βαριέσαι, κανένας δεν θα τον ψάξει και κανενός δεν θα λείψει, ας τον ρίξουμε στα ψάρια για να γελάσουμε.

Οι αγαθοί, λέει η Βίβλος την οποία ο νεοέλληνας κατά τ’ άλλα έχει για ευαγγέλιο, θα κληρονομήσουν τη γη. Την Ελλάδα πάντως την έχουν κληρονομήσει οι άθλιοι, οι παλιάνθρωποι και τα κτήνη. Η τερατογένεση της κυβέρνησης Μητσοτάκη με το ντροπιαστικό 41% της δεν είναι το αίτιο, αλλά το σύμπτωμα. Βγάζουμε Μητσοτάκη επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε και μας αρέσει να βλέπουμε στην εξουσία κάποιους που μοιάζουν με τα μούτρα μας. Δεν μας έκαναν εκείνοι έτσι.

«Άνδρας έπεσε από το πλοίο και πνίγηκε», παιάνισαν τα ΜΜΕ, για να προλάβουν τους καλοθελητές που ενδεχομένως θα έσπευδαν να χρεώσουν και αυτόν τον νεκρό στο γκουβέρνο με τα ματωμένα χέρια. «Πήδηξε για να επιβιβαστεί», υπερθεμάτισαν οι θρασύτεροι. Πώς λέμε «τον σκότωσαν για το ποδόσφαιρο»; Έτσι. Ίσως και να έβλεπε κανένα ματς ο φουκαράς ο Αντώνης και γι’ αυτό καθυστέρησε να φτάσει στο λιμάνι.

 Ευτυχώς για τη μνήμη του αδικοχαμένου άνδρα, ζούμε στην εποχή του βίντεο και του έξυπνου κινητού τηλεφώνου. Κάποιοι απαθανάτισαν τη σκηνή και όλοι μάθαμε την αλήθεια, με αποδείξεις, όπως συνέβη και με το λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου και με τόσα άλλα περιστατικά που ειδάλλως θα αποδίδονταν σε ατυχήματα, σε αυτοκτονίες, σε κουτουράδες του θύματος, στη ρημάδα την κακιά στιγμή. Όχι ότι το ελληναριό πτοείται από τέτοιες λεπτομέρειες. Εάν η αλήθεια δεν συμπίπτει με το αφήγημα των κυνικών και των αδίστακτων, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια.

«Τον πέταξαν στη θάλασσα ενώ μπορούσαν απλά να τον πλακώσουν στις κλωτσιές», είπε ανερυθρίαστα η σχολιάστρια Ιωάννα Μάνδρου στο γυαλί , στην πάντοτε φιλόξενη για καφρίλες συχνότητα του Σκάι. «Ο επιβάτης επιχείρησε να εισχωρήσει παράνομα σε ιδιωτικό χώρο», ξεσπάθωσαν κάποιοι άριστοι του διαδικτύου, με τη βελόνα κολλημένη ακόμη στον φόνο του Ζακ. Πώς δεν τον είπαν και κλεφτρόνι και πρεζόνι;

Το Όσκαρ της αθλιότητας, όμως, το κερδίζει επάξια ο αρμόδιος για τη ναυτιλία υπουργός Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης με την εξής αποκρουστική αποστροφή: «Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία».

Όχι, δεν πρόκειται για τρολάρισμα, το ξεστόμισε στα αλήθεια ο πορφυρογέννητος Μιλτάκος της Μυκόνου. Πριν ξεράσετε, σας θυμίζω κάτι που δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ: σαρανταένα τακατό. Όπως έγραψε στο Twitter o φίλος και συνάδελφος Βασίλης Παπανδρέου: «Όταν ψηφίζεις τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, υπάρχει κίνδυνος να σε κυβερνήσει ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης».

«Τον αγαπούσε όλος ο κόσμος, όλος ο Άγιος Νικόλαος, και αυτό δεν είναι υπερβολή», θρήνησε ένα από τα πολλά αδέλφια του δολοφονημένου . «Ρωτήστε όποιον θέλετε για τον αδερφό μου. Ήταν ένα παιδί που βοηθούσε τους πάντες. Δεν είχε σταθερή δουλειά, δεν είχε μάθει κάποια τέχνη, δεν είχε σπουδάσει, αλλά αγαπούσε τους πάντες και τους βοηθούσε».

Ο συντοπίτης του Αντώνη Καριώτη, Γιώργος Ντουνάκης, αποχαιρέτισε το αθώο θύμα με το εξής σπαραχτικό κατευόδιο μέσω Facebook:

«Ο Αντώνης Κ. έζησε 36 δύσκολα χρόνια στις εργατικές κατοικίες στον Άγιο Νικόλαο μαζί με τη μητέρα του και τα δυο του αδέρφια. Χωρίς δουλειά και αυτό που αποκαλούν στις μέρες μας potential βοηθούσε όποιον του το ζητούσε με αντάλλαγμα ένα χαρτζιλίκι ή λίγα τρόφιμα για το σπίτι. Χωρίς άλλα εισοδήματα από τη μέρα που έχασε τη μητέρα του σε μια ζωή που για τους περισσότερους θα φάνταζε σωστός Γολγοθάς, ο ίδιος συνέχισε να καβαλάει το ποδήλατο του και να παλεύει για μια χούφτα ευρώ ή λίγες μπουκιές φαγητό πάντα με ένα ανεξήγητο πολλές φορές χαμόγελο.

Σε έναν κόσμο σκληρό που απορρίπτει εύκολα, περιθωριοποιεί και πολλές φορές στιγματίζει το διαφορετικό, πλήρωσε με τη ζωή του μια αργοπορία να επιβιβαστεί στο καταραμένο εκείνο πλοίο χθες το βράδυ στον Πειραιά. Ο Αντώνης που αξίζει να σημειωθεί πως είχε εκδώσει κανονικά εισιτήριο (δεν ευσταθούν όλες εκείνες οι φήμες πως δοκίμασε να μπει με το έτσι θέλω χωρίς να πληρώσει) δεν μπόρεσε να αντιδράσει όπως πιθανόν όλοι μας όταν εκείνο το δίποδο τον έσπρωχνε πάνω στον καταπέλτη.

Ο Αντώνης δεν ήταν κάποιος που μάλωνε, μπορεί και να γελούσε αμήχανα, ίσως να νόμιζε πως επρόκειτο για κάποιο αστείο, μια κακόγουστη φάρσα. Μέχρι που βρέθηκε στο κενό. Ίσως και να χαμογελούσε ακόμα και την ώρα που αποχαιρετούσε τον σκληρό και άδικο κόσμο μας . Πριν προλάβει καν να καταλάβει τι λάθος έκανε και έπρεπε να πληρώσει με τη ζωή του για αυτό.

Τον Αντώνη τον ήξερα λίγο, πολύ λίγο, όπως οι περισσότεροι σε αυτόν εδώ τον τόπο, που απλά σκέφτεται να βγάλει την “υποχρέωση” με μια κηδεία δημοσία δαπάνη. Πολλοί ίσως να σκέφτονται όμως αυτές τις στιγμές όπως εγώ. Πως όλοι μας ζούμε κατά τύχη σε αυτόν εδώ τον κόσμο και φεύγουμε μόλις αυτή η τύχη μας εγκαταλείψει ή κάποιος υπεύθυνος – ανεύθυνος αποφασίσει λάθος ή κατά λάθος.

Για τον Αντώνη δεν θα αγορεύσουν γνωστοί ποινικολόγοι. Αντιθέτως στην περίπτωσή του το κουκούλωμα μπορεί να αποδειχθεί πολύ εύκολο. Με συμπολίτη όμως του Αντώνη τον αρχηγό του Λιμενικού Σώματος περιμένω να δω κάποια πράγματα από την στιγμή που όλα έγιναν στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας και υπάρχει καταγραφή του συμβάντος. Και τότε ίσως και ο Αντώνης μπορέσει εκεί ψηλά να ξανά καβαλήσει το ποδήλατο του και να χαμογελάσει όπως έκανε σε όλη την σύντομη και δύσκολη ζωή του…».

Σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, το πλοίο αναχώρησε κανονικά μόλις σηκώθηκε η μπουκαπόρτα, παρ’ όλο που οι άνθρωποί του γνώριζαν καλά ότι ένας άνθρωπος θαλασσοπνιγόταν την ίδια στιγμή στα απόνερά του. Το μοναδικό σωσίβιο που εθεάθη στα νερά εκτοξεύτηκε από το κατάστρωμα κάποιου άλλου καραβιού.

Οι λεβέντες του Blue Horizon καταδίκασαν τον καλό άνθρωπο Αντώνη Καριώτη εις θάνατον («όξω ρε») και αναχώρησαν κανονικά για τον προορισμό τους, λες και είχαν σκοτώσει καμιά κατσαρίδα. Ζήτησαν μάλιστα συγγνώμη για την καθυστέρηση, ανακοινώνοντας ότι αυτή οφειλόταν «σε περιστατικό για το οποίο το πλοίο δεν φέρει καμία ευθύνη». Αργότερα κέρασαν νερά και κρουασάν τους επιβάτες για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. Τον πικρό καφέ και τα κόλλυβα τα απέφυγαν, για να μη μπουν κανενός ιδέες.

Τι νόμιζαν δηλαδή, ότι το έγκλημα θα περνούσε απαρατήρητο; Ότι δεν θα τον αναζητούσε κανένας το νεκρό; Ότι θα τον λυπόταν η προπέλλα και θα του χάριζε τη ζωή; Ότι θα κατόρθωνε ο Αντώνης να βγει στη στεριά και ούτε γάτα ούτε ζημιά; Ότι θα τον έσωζε κάποιος άλλος Σαμαρείτης; Ότι επειδή ήταν αγαθούλης δεν θα τον πίστευε κανένας; Ότι θα μεσολαβήσει κάποιος μπατζανάκης του Μίλκου Βαρβιτσιώτη ώστε να βγουν λάδι οι δολοφόνοι; Ότι θα πάρουν δικηγόρο τον Κούγια;

Τι άνθρωποι είστε εσείς, μωρέ; Συνείδηση δεν έχετε; Καθρέφτη δεν έχετε; Τις Ερινύες τις έχετε ξορκίσει; Πώς θα αντικρύσετε τα παιδιά σας και τους συγγενείς του θύματος; Πηγαίνετε και εκκλησία; Τι ψυχή θα παραδώσετε; Σε ποιον θα την παραδώσετε, στον Μητσοτάκη που δεν έχει αίμα στις φλέβες του; Στείλατε τον ανθρωπάκο στον άλλο κόσμο χωρίς λόγο και αιτία; Και σηκωθήκατε και φύγατε ξένοιαστοι; Εφιάλτες δεν βλέπετε εσείς; Αν όχι, γιατί όχι;