Η μανία της καταδίωξης

Πίσω. Πίσω, βάρβαροι. Θα μου ξηλώσετε τα καλώδια και θα τρέχω να ψάχνω ηλεκτρολόγο που κάνει υπερωρίες, μέσα στη νύχτα της Νέας Υόρκης. Πί-σω-ω-ω. Νο πασαράν. Μη κοιτάτε που κάνω τηλεοπτική μετάδοση από τηλεφωνική συσκευή, στο μπάσκετ όλα γίνονται. Και στην Ελλάδα, επίσης. Βρε, πίσω, σας λέω.

Αλλά οι βάρβαροι δεν έπαιρναν από παραγγέλματα. Με κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε, πλησίαζαν όλο και πιο μπροστά, όλο και λιγότερο πίσω. Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου, είχα τέσσερις σκυμμένους πάνω από το κεφάλι μου, δύο κατσικωμένους δεξιά και αριστερά μου πάνω σε τσάντες και τετρασύρματα και καμιά δεκαριά άλλους να συνωστίζονται όρθιοι πίσω από τους πρώτους, λες και περίμεναν να μοιράσει κάποιος λεφτά.

Έκαναν και φασαρία. Μιλούσαν και στα κινητά. Έπαιρναν τη μαμά τους να της πουν τα καθέκαστα, για τον στυγερό δολοφόνο που τον κυνηγούσε η αστυνομία και για τον ξένο δημοσιογράφο που απειλούσε να γίνει δολοφόνος. Υποψιάζομαι, ότι μερικοί μιλούσαν στο κενό από την υπερένταση, χωρίς να έχουν δίκτυο, όπως εκείνος ο συνάδελφος στην Απογευματινή που σήκωνε το ακουστικό και παρίστανε ότι έπαιρνε συνεντεύξεις, για να τον βλέπει ο προϊστάμενος ότι τάχα δούλευε.

Τώρα, στα δημοσιογραφικά του Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν, η υπόθεση σήκωνε κινητό. Ένας από τους πλέον διαβόητους αθλητές του σύμπαντος, ή έστω της Αμερικής (την οποία οι κάτοικοί της θεωρούν αυτοτελές σύμπαν), επιχειρούσε να διαφύγει με ένα θεόρατο τζιπ, από τα περιπολικά που τον ακολουθούσαν και από τα ελικόπτερα που τον παρακολουθούσαν.

Τα μισά ελικόπτερα και ίσως ένα ή δύο περιπολικά ανήκαν σε τηλεοπτικούς σταθμούς, αλλά αυτό ήταν μέρος του παιχνιδιού. Όπως και το φιλοθέαμον κοινό που συνωστιζόταν στον σβέρκο του Έλληνα τηλεσχολιαστή, τέσσερις χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα.

«Ντουντ, κυνηγάνε τον Όου Τζέι», γκάριζε κάποιος στο κινητό του, με στεντόρεια φωνή για να ακουστεί, πάνω από τα πλήθη που έσκουζαν για το μπάσκετ. Το πρόβλημά μου δεν ήταν ότι οι «dudes» γκάριζαν, αλλά ότι οι ογκηθμοί περνούσαν μέσα από το μικρόφωνό μου (οκέι, από το τηλέφωνό μου) και τρυπούσαν τα ανυποψίαστα αυτιά των Ελλήνων τηλεθεατών.

Περίμενα κάποιο τάιμ-άουτ για να τους εξηγήσω το πρόβλημά μου και για να επιβάλω τάξη, αλλά τότε τα πράγματα χειροτέρευαν. Μόλις σταματούσε η δράση στο παρκέ του Γκάρντεν, πύκνωνε το πλήθος που έσπευδε να παρακολουθήσει τη σλόου-μόσιον καταδίωξη από το δικό μου μόνιτορ.

Σλόου μόσιον, διότι, λησμόνησα να σας πω, το τζιπ που έκρυβε τον Όου Τζέι Σίμπσον τηρούσε το όριο ταχύτητας. Εξηνταπέντε μίλια την ώρα. Πάνω απ’ όλα, η νομιμότης. Με την ίδια ταχύτητα έσπευδαν βραδέως και τα περιπολικά. Μάλλον για να παραμένουν σταθερές οι κάμερες. Πέντε μέρες νωρίτερα, είχε βρεθεί κατακρεουργημένη στην έπαυλη του περίφημου αθλητή η πρώην σύζυγός του, αλλά και ένας φίλος της. Ο Σίμπσον, τον οποίο ουδείς θα περάσει ποτέ για οσιομάρτυρα, θεωρήθηκε εξαρχής βασικός ύποπτος. Αλλά αμέλησε να παραδοθεί στις αρχές, μολονότι εκδόθηκε ένταλμα για τη σύλληψή του. Όταν επανεμφανίστηκε, καθόταν στο πίσω κάθισμα ενός Φορντ Μπρόνκο, ψαχουλεύοντας ένα πιστόλι.

Στην Αμερική, δεν είναι είδηση να ψαχουλεύει κάποιος ένα πιστόλι. Είδηση είναι να σε καταδιώκουν περιπολικά που τρέχουν με σκάρτα 105. Και όλο αυτό, το αλλοπρόσαλλο κυνηγητό να το δείχνει η τηλεόραση, σε παράλληλη μετάδοση με μπασκετάκι.

Ο Σίμπσον ήταν αστέρι (του φούτμπολ) επιπέδου Τζόρνταν ή έστω ΛεΜπρόν. Το ΝΒC, που μετέδιδε στα σπίτια των Αμερικανών τους τελικούς του ΝΒΑ, Νικς εναντίον Χιούστον Ρόκετς το σωτήριον έτος 1994, βρέθηκε σε δίλημμα. Να συνεχίσει με το μπάσκετ, του οποίου είχε χρυσοπληρώσει τα αποκλειστικά δικαιώματα, ή να διακόψει τη σύνδεση για να δείξει το ανθρωποκυνηγητό, όπως έκαναν τα κανάλια που σέβονταν το πολεμοχαρές κοινό τους;

Δύο συσκέψεις και τρία καμένα κομπιουτεράκια αργότερα, ο κύβος ερρίφθη. «Δεν γίνεται να χάσουμε τα λεφτά από τις διαφημίσεις, οπότε δείχνουμε κανονικά το ΝΒΑ. Αλλά θα βγάζουμε και την καταδίωξη του Όου Τζέι σε ένα παραθυράκι, πάνω αριστερά στην οθόνη».

Η Αθήνα έβλεπε φυσικά μόνο το ματς, ενώ οι σχολιαστές που περιέγραφαν τον αγώνα επί τόπου είχαν στις οθόνες τους τον «αέρα» του ΝΒC, δηλαδή την εικόνα που παρακολουθούσε (όχι ο Έλληνας, αλλά) ο Αμερικανός τηλεθεατής.

Κάπως έτσι, η θέση του Μέγκα στα ορεινά του Γκάρντεν έγινε σημείο συνάθροισης των φιλάθλων που αδημονούσαν να δουν πιστολίδι, μία ζωντανή αστυνομική ταινία με τον μέχρι προ τινος λαοφιλή Όου Τζέι στον ρόλο του κινούμενου, πλην οπλισμένου στόχου και με την σκεπασμένη από γιγάντια ακουστικά και καλώδια αφεντιά μου σε ρόλο απηυδισμένου ταξιθέτη.
Ο αγώνας ολοκληρώθηκε πριν τελεσιδικήσει το χολιγουντιανό κυνηγητό. «Ντουντ, περιμένουν να τελειώσει η βενζίνη του για να τον πιάσουν πιο εύκολα χωρίς να τρακάρει κανείς», μου είπε ένας ντουντ όταν αναρωτήθηκα φωναχτά, προς τι το τραγελαφικό σλόου μόσιον.

Αργά ή γρήγορα, τον έπιασαν αναίμακτα τον ύποπτο, προτού ευτυχώς ξεκινήσει ο επόμενος τελικός. Η διψασμένη για αίμα και σπέρμα κοινή γνώμη αποφάνθηκε σε ποσοστό 83% ότι ο Σίμπσον ήταν ένοχος. Αλλά το πάνσοφο δικαστήριο τον αθώωσε, οι μεγαλοδικηγόροι που τον υπερασπίστηκαν αποχώρησαν πανηγυρίζοντας και ο Όου Τζέι ξεκίνησε να μετράει νοερά τα έσοδα από τις αποζημιώσεις, τις αυτοβιογραφίες και τις ταινίες που θα ακολουθούσαν.

Την επόμενη φορά που ταξίδεψα στις ΗΠΑ για μετάδοση αγώνων του ΝΒΑ, ζήτησα προκαταβολικά να μη γειτνιάζει η θέση μου με τους κοινούς θνητούς και μελέτησα προσεκτικά το αστυνομικό δελτίο, ώστε να μην αιφνιδιαστώ από πιθανή εισβολή νεοβαρβάρων.

· Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο μου με τίτλο «Ο Νίκος Λείπει», που κυκλοφόρησε το 2018 από τις εκδόσεις Key Books. Το αναδημοσιεύουμε με αφορμή τον θάνατο του Όου Τζέι Σίμπσον.