Η «κραυγή» του Ράσφορντ κι η δύναμη του ποδοσφαίρου

Ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με ανοιχτή επιστολή του μίλησε για το ζήτημα της πείνας στα παιδιά, ζητώντας να μην διακοπεί το πρόγραμμα σίτισης για το καλοκαίρι και δείχνοντας τη δύναμη του ποδοσφαίρου.

Σύμφωνα με τον οργανισμό Food Foundation, περίπου πέντε εκατομμύρια οικογένειες με παιδιά στην Αγγλία δυσκολεύονταν να εξασφαλίσουν το βασικό τους γεύμα κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορονοϊού. Η κυβέρνηση δημιούργησε πρόγραμμα σχολικής σίτισης για τα παιδιά αυτά, το 1/3 των οποίων δεν είχαν και δεν έχουν εναλλακτική λύση. Θα έμεναν νηστικά. Το πρόγραμμα θα σταματήσει για τους καλοκαιρινούς μήνες, αφήνοντας μετέωρες όλες αυτές τις οικογένειες και περίπου 200.000 παιδιά αντιμέτωπα με ένα άλυτο πρόβλημα διαβίωσης. Ο Μάρκους Ράσφορντ αποφάσισε να μη σιωπήσει.

Ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που έγινε ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Αγγλίας, μεγάλωσε δύσκολα και δεν ξεχνά τις ρίζες του. Στο διάστημα της καραντίνας πρωτοστάτησε στην καμπάνια FareShare, βοηθώντας να συγκεντρωθούν περισσότερες από 20.000 λίρες για τα παιδιά που έτρωγαν στο σχολείο και λόγω του lockdown, έχασαν τα γεύματά τους χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να τα αναπληρώσουν. «Δεν έχει να κάνει με την πολιτική, έχει να κάνει με την ανθρωπιά. Με το να κοιτάζουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη και να αισθανόμαστε ότι κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να προστατέψουμε τους αδύναμους, εκείνους που για οποιονδήποτε λόγο ή συνθήκη δεν μπορούν να προστατέψουν τους εαυτούς τους. Αφήνοντας στην άκρη τους πολιτικούς συσχετισμούς, μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε ότι κανένα παιδί στον κόσμο δεν πρέπει να πηγαίνει για ύπνο νηστικό; “‘Η πείνα στην Αγγλία είναι μια πανδημία που μπορεί να επηρεάσει πολλές γενιές, αν δεν δράσουμε τώρα σωστά”, ανέφερε στο πολύ δυνατό μήνυμά του.

Άλλη μια στατιστική

Στην μακροσκελή ανοιχτή επιστολή του προς όλα τα μέλη του Κοινοβουλίου, ο επιθετικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τον ίδιο του τον εαυτό. «Σε μια εβδομάδα που κανονικά θα άνοιγε το Euro 2020, θα ήθελα να γυρίσω πίσω στις 27 Μαΐου του 2017, όταν στάθηκα στη μέση του Σταδίου του Φωτός στο Σάντερλαντ, έχοντας μόλις σπάσει το ρεκόρ του νεότερου παίκτη που σκόραρε ποτέ σε επίσημο ματς με τη φανέλα της εθνικής ομάδας. Παρακολουθούσα τον κόσμο ν’ ανεμίζει τις σημαίες και να χτυπά το εθνόσημο στο στήθος και πλημμύρισα από περηφάνια. Όχι για εμένα, αλλά για όλους εκείνους που με βοήθησαν να φτάσω σε αυτή τη στιγμή και να εκπληρώσω το όνειρό μου να παίξω με την Αγγλία σε εθνικό επίπεδο. Πρέπει να καταλάβετε το εξής: Χωρίς τη γενναιοδωρία και την ευγένεια της κοινότητας που είχα τριγύρω μου, δεν θα υπήρχε ο Μάρκους Ράσφορντ που βλέπετε σήμερα.

Ένας 22χρονος μαύρος, αρκετά τυχερός για να κάνει καριέρα στο παιχνίδι που αγαπά. Η ιστορία μου για να φτάσω εδώ είναι αντιπροσωπευτική χιλιάδων οικογενειών στην Αγγλία. Η μητέρα μου δούλευε πλήρες ωράριο, λαμβάνοντας τον κατώτατο μισθό, για να διαβεβαιώσει ότι θα υπάρχει πάντα φαγητό στο τραπέζι. Αλλά δεν ήταν αρκετό. Το σύστημα δεν είναι φτιαγμένο για να πετύχουν οικογένειες σαν τη δική μου, ανεξάρτητα με το πόσο σκληρά εργαζόταν η μητέρα μου», έγραψε χαρακτηριστικά. Στη συνέχεια αποκάλυψε ότι ως οικογένεια βασίζονταν στα σχολικά πρωινά και τα δωρεάν σχολικά γεύματα, τα συσσίτια, καθώς και στις πράξεις γενναιοδωρία των γειτόνων. Ο ποδοσφαιριστής που πλέον βγάζει τόσα χρήματα από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει αποτυπωμένα στη μνήμη του τα Χριστούγεννα. Όχι γεμάτα δώρα και θαλπωρή, αλλά σε μια ουρά για να λάβει το δωρεάν χριστουγεννιάτικο δείπνο τους. Σε ηλικία 11 ετών αναγκάστηκε να μείνει σε χώρο φιλοξενίας και να μοιράζεται κουζίνα και μπάνιο με άλλους. Τότε, ο μικρός δεν καταλάβαινε. Πλέον όμως ξέρει.

«Ως ένας μαύρος από φτωχή οικογένεια, θα μπορούσα να είμαι απλά μια ακόμα στατιστική. Όμως λόγω των ανιδιοτελών πράξεων της μητέρας, της οικογένειας, των γειτόνων και των προπονητών μου, τα μόνα στατιστικά με τα οποία εμπλέκομαι είναι τα γκολ κι οι συμμετοχές. Θα ήταν άδικο για τον ίδιο μου τον εαυτό, την οικογένειά μου και την κοινότητα αν δεν στεκόμουν εδώ σήμερα με τη φωνή και την πλατφόρμα που διαθέτω, ζητώντας σας βοήθεια», πρόσθεσε, τονίζοντας πως: «Αυτό το καλοκαίρι θα έπρεπε να γεμίσει με περηφάνια για μια ακόμα φορά, με γονείς και παιδιά να ανεμίζουν τις σημαίες τους. Στην πραγματικότητα όμως, το Γουέμπλεϊ θα μπορούσε να γεμίσει δύο φορές με παιδιά που στερούνται φαγητού επειδή οι οικογένειές τους δεν μπορούν να τους το εξασφαλίσουν. Ενώ τα στομάχια τους γουργουρίζουν, αναρωτιέμαι αν αυτά τα 200.000 παιδιά θα ήταν ποτέ περήφανα για τη χώρα τους, ώστε να φορέσουν τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας και να τραγουδήσουν τον ύμνο από τις κερκίδες».

Πλατφόρμα για την κοινωνία

Το συγκινητικό γράμμα του Μάρκους Ράσφορντ έγινε θέμα σε όλα τα μεγάλα Media της Αγγλίας, προκάλεσε σχολιασμό, προβληματισμό κι επίσημες απαντήσεις. Σε κάποιους ακτιβιστές δημιουργήθηκε η σκέψη να καταγγείλουν την κυβέρνηση στα δικαστήρια, προκειμένου το επισιτιστικό πρόγραμμα να μην σταματήσει. Ο βουλευτής των Συντηρητικών, Ρόμπερτ Σιμς, του απάντησε μέσω twitter ότι οι γονείς θα επιστρέψουν στις δουλειές τους το καλοκαίρι, άρα δεν είναι αναγκαία η στήριξη στα παιδιά. Ο επιθετικός της Γιουνάιτνετ απάντησε ότι χάθηκαν δουλειές κατά τη διάρκεια της καραντίνας κι εκείνος έκανε λόγο για πρωτοβουλίες στήριξης αυτών των ανθρώπων, το οποίο ξεσήκωσε αρκετά αρνητικά σχόλια κι έκανε τον Ράσφορντ να αναφερθεί στους περιορισμούς και τις δυσκολίες οικογενειών όπως η δική του. Σε πρώτη φάση, η κυβέρνηση δεν δείχνει «ζεστή» να αλλάξει προσανατολισμό και να συνεχίσει το πρόγραμμα. Όμως η κραυγή αγωνίας του Μάρκους προκάλεσε «σεισμό» στα Social Media, έφερε βουλευτές αντιμέτωπους με την πικρή αλήθεια κι έδειξε πως το ποδόσφαιρο και γενικά ο αθλητισμός, αποτελεί μια πλατφόρμα που μπορεί να μιλήσει στην κοινωνία, να ζητήσει αλλαγές, να προκαλέσει προβληματισμό και να φέρει προ των ευθυνών τους εκείνους που αποφασίζουν. Αν οι «Ράσφορντ» τούτου του κόσμου γίνουν περισσότεροι και χρησιμοποιήσουν την πραγματική δύναμη του ποδοσφαίρου για να διεκδικήσουν αλλαγές για τους δίχως φωνή, θα επαναπροσδιοριστεί η σχέση τους με την κοινότητα που εκπροσωπούν και θα καταφέρουν να επαναφέρουν την πραγματική ταυτότητα του ποδοσφαίρου, να το κάνουν και πάλι αυτό που ήταν πάντα: Μέρος της κοινωνίας.