Δυο λόγια, έτσι απλά για να τα βγάλω από μέσα μου γιατί πνίγομαι.
Ώρες ώρες (όπως τώρα) νιώθω ότι η κατάντια αυτής της χώρας μοιάζει μ’ ένα κακό τριπάρισμα που δε λέει να τελειώσει.
Σαν αρρώστια ρε παιδί μου που δεν θέλει να βρει αντίδοτο.
Ένα πραγματικό τσίρκο της κακιάς ώρας με πολιτικάντηδες της συμφοράς και εκπαιδευμένα κομματόσκυλά γύρω τους που γαυγίζουν για κανα ξεροκόμματο.
Ένα μπουλούκι της κακιάς ώρας που ενώ ο κόσμος πραγματικά χάνεται, μαλώνει για τη μαρκίζα και για τα ψιλά.
Ή και για τα δύο μαζί.
Και γύρω τους χουλιγκάνοι, παρατρεχάμενοι σιγοντάρουν μπας και μαζέψουν ό,τι πέσει στο πάτωμα πάνω ατον σαματά.
Και κάπου εκεί ανάμεσα σ’ όλο αυτό το μαύρο χάλι και σε όλον αυτόν τον συρφετό των τραμπούκων και των παρτάκιδων που πιάσανε τα πόστα, κάποιοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σώσουν το μέσα τους απ’ όλην αυτήν την βρωμιά.
Να μείνουν καθαροί μέσα σ αυτην την άθλια χωματερή.
Με την τέχνη.
Με την φύση.
Με τα ζώα.
Με μικρές παρέες χαράς και αληθινού μοιράσματος.
Με ό,τι μπορεί ο καθένας τους.
Προσπαθούν να καταφέρουν να σώσουν ότι αξίζει να σωθεί..
Την ηθική τους, την αξιοπρέπειά τους, την αισθητική τους, την ουσία τους.
Να μείνουν πραγματικά ζωντανοί.
Και πρώτα από όλα να καταφέρουν μέσα σ’ όλη αυτήν την ανελέητη παραφροσύνη, να διατηρήσουν σώας τας φρένας τους.
Ακόμα κι αυτό πια είναι διαπραγματεύσιμο.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
