Η ιστορία μιας Καζαχστανής…

Η αστυνομική επέμβαση για την εκκένωση της “Επιβίωσης”, μετά από αίτημα των… “Αδελφών του Ελέους”, ήταν ακόμη μια αφορμή για να θυμηθώ τη μέρα που συνάντησα μια γυναίκα από το Καζαχστάν, σε ένα στενό δίπλα στην Αριστοτέλους. Μεσημεράκι, περπατούσα αφηρημένη, σκεφτόμουν το ρεπορτάζ της επόμενης μέρας (στη ΝΕΤ τότε, στην Πρώτη Γραμμή) και τα τηλέφωνα που έπρεπε να κάνω για να γίνει ένα γύρισμα.

Ξαφνιάστηκα όταν μια γυναίκα, περίπου στην ηλικία μου, σταμάτησε μπροστά μου. Το πρώτο που είδα, ήταν τα καταγάλανα μάτια της, παράταιρα λες, στο ταλαιπωρημένο της πρόσωπο. “Θέλω δουλειά”, μου είπε απερίφραστα. “Δεν ζητιανεύω, πήγαινα προς τη θάλασσα, να βουτήξω να τελειώνω, όταν σε είδα και σκέφτηκα ότι ίσως μπορείς να με βοηθήσεις. Δε με νοιάζει τί δουλειά, σκάλες, λάντζα, ό,τι νάναι, δουλειά θέλω, όχι ελεημοσύνη”. Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο, να καταλάβω, μου πέρασε απ΄το μυαλό μήπως αυτό ήταν κάποιο καινούργιο “κόλπο” στον κόσμο των επαιτών. Τα μάτια της όμως είχαν απόγνωση. Πρότεινα να πιούμε ένα καφέ, να μου εξηγήσει το πρόβλημά της για να δω αν μπορώ να κάνω κάτι. ” Έχω μια κόρη 12 χρόνων (τόσο ήταν και η δική μου κόρη τότε). Από χθες, κοιμόμαστε στο πάρκο κοντά στον Άγιο Δημήτριο.

Η σπιτονοικοκυρά μου είναι καλή, αλλά δεν μπορούσε άλλο να περιμένει πότε θα καταφέρω να της δώσω τα ενοίκια που χρωστάω. Ο άντρας μου είναι στη φυλακή, είχε κάνει κλοπές. Ψάχνω δουλειά εδώ και μήνες”. Πήρε τη χαρτοπετσέτα, τύλιξε το κέικ που συνόδευε τον καφέ. Κατάλαβα ότι θα το πήγαινε στην κόρη της. Τη ρώτησα αν είχε απευθυνθεί σε υπηρεσίες πρόνοιας. Ναι, είπε, όλο μου λένε αύριο και αύριο… Σκέφτηκα πως δεν μπορεί μια ολόκληρη πόλη, να μη μπορεί να δώσει προσωρινή, έστω, στέγη σε δυο ανθρώπους! Άρχισα τα τηλέφωνα στο Δήμο Θεσσαλονίκης, με παρέπεμψαν στις κοινωνικές του υπηρεσίες, κάπου στην Αντιγονιδών. Πήγαμε περπατώντας και κουβεντιάζοντας. Δυστυχώς, η ώρα είχε πάει 2 και οι υπάλληλοι δήλωσαν πως δεν μπορούσαν να κάνουν ο,τιδήποτε. Φώναξα ότι πρόκειται για μια γυναίκα κι ένα 12χρονο που κοιμούνται σε παγκάκια. Θυμωμένη, ξανάρχισα τα τηλέφωνα.

Κάποιοι άνθρωποι του Δήμου, μου είπαν πως μέχρι να δουν την περίπτωση, να πάει η γυναίκα και το παιδί στη στέγη Αστέγων, στην οδό Φιλίππου. Τηλεφώνησα στο φίλο μου το Θωμά, γιατί η γυναίκα ήταν εξουθενωμένη, δεν είχε κουράγιο να περπατήσει μέχρι εκεί. Όταν πλησιάσαμε και είδε το κτίριο, άρχισε να φωνάζει, πως δεν θέλει να πάει, να την αφήσω ήσυχη. Τη μετέπεισα, μπήκαμε στο κτίριο. Η κυρία που ήταν στην είσοδο, μάλλον γνώρισε τη γυναίκα. Τη ρώτησα αν θα μπορούσε να φιλοξενηθεί, μαζί με το παιδί. Ναι, υπάρχει ένα κρεβάτι. Ζήτησα να το δω. Μόλις άνοιξε η πόρτα, με χτύπησε μια μυρωδιά φαρμακίλας. Μια γηραιά κυρία, περιφερόταν με κάτι γαριασμένα, “σέξι” εσώρουχα. Η φωνή της βραχνή από το τσιγάρο, δυσανασχέτησε όταν της είπε η υπάλληλος πως θα είχε συγκατοίκους. Έβρισε. Η γυναίκα από το Καζαχστάν δεν είχε μπει στο δωμάτιο, περίμενε μέχρι εκείνη την ώρα στην πόρτα.

Την ώρα που σκεφτόμουν πώς θα έμενε ένα 12χρονο εκεί μέσα, η γυναίκα γύρισε την πλάτη κι έτρεξε στην έξοδο. Έτρεξα να την προλάβω, σκεφτόμενη (αν και φοβόμουν) πως ίσως θα μπορούσαν να μείνουν κάποιες μέρες στο σπίτι μου. Δεν την πρόλαβα, εξαφανίστηκε μέσα στα στενά. Ήμουν αναστατωμένη για μέρες, περνούσα από το πάρκο της Αγίου Δημητρίου μήπως δω την ίδια ή ένα 12χρονο. Ο Θωμάς προσπαθούσε να με πείσει πως ήμουν αφελής, πως δεν είχε γίνει τίποτε τραγικό. Εγώ αισθανόμουν απόλυτη ήττα, όποτε σκεφτόμουν το περιστατικό με έπιανε ναυτία. Κοιτούσα με φόβο τα δελτία Τύπου της αστυνομίας, μήπως διαβάσω για κάποια γυναίκα που βούτηξε στο Θερμαϊκό. Πέρασε καιρός, το περιστατικό έμενε στο υποσυνείδητό μου και στις πλάκες που έκανε ο Θωμάς, που με φώναζε πια, “η κουμπάρα μου η Καζαχστανή”.

Τη γυναίκα την ξαναείδα μετά από ένα χρόνο περίπου, περπατούσε βιαστικά, μπροστά στην εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Κατάλαβα ότι με γνώρισε, έκανα να την πλησιάσω, αλλά με προσπέρασε.
Από χθες, διαβάζω για την ποινική δίωξη που ασκήθηκε στον κ.Παπαγεωργόπουλο, τότε δήμαρχο, για ξέπλυμα χρήματος. Διάβασα και την απάντησή του, πως ένα εκατομμύριο ευρώ, είναι “οι κόποι μιας ζωής”. Και ξαναγύρισε το αίσθημα ναυτίας. Ξέρω πως κάποιοι θα σκεφτούν ότι “λαϊκίζω”. Εγώ όμως θα συνεχίσω να αναρωτιέμαι, γιατί, όταν μια ολόκληρη “φτωχομάνα” δεν μπορεί να στεγάσει έστω προσωρινά, δυο ανθρώπους σε ανάγκη, δεν μπορεί τουλάχιστον να κωφεύσει στις εκκλήσεις των “Αδελφών του Ελέους” για έξωση της “Επιβίωσης”…

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr