Η κανονικότητα, η τάξη, το ancien regime στη Γαλλική Επανάσταση, ο «θείος νόμος» του Θωμά Ακινάτη. Όσο πίσω στο χρόνο κι αν ψάξουμε συναντάμε την ίδια νόρμα. Την συντήρηση και την προσπάθεια επιβολής της ως αναπόφευκτη κατάσταση των πραγμάτων.
Προσπάθεια μακροιστορικά ηττημένη. Οι Φαραώ είναι μόνον μούμιες πια, οι δούλοι απελευθερώθηκαν, η απόλυτη Μοναρχία γελοιοποιήθηκε, οι εργάτες ψηφίζουν, οι γυναίκες ψηφίζουν, οι αποικίες απελευθερώθηκαν. Ο κόσμος προχωράει.
Η εκάστοτε συντήρηση απαρνείται και καταδικάζει την προηγούμενη. Μια τεράστια πλειοψηφία στην σημερινή Ελλάδα υποστηρίζει τον Ελ. Βενιζέλο στην σύγκρουση του πριν έναν αιώνα με τον Κωνσταντίνο τον Α΄. Γιατί η Δεξιά δεν έχει ιστορική μνήμη, δεν την συμφέρει.
Η βαθύτερη ουσία όμως αυτής της τάξης και της κανονικότητας παραμένει η ίδια. Η υποστήριξη της κάθε φορά πολιτικής και κοινωνικής εξουσίας από τις διεκδικήσεις των μη κατεχόντων.
Η απειλή που υψώθηκε ενάντια σε αυτή την ειδεχθή κανονικότητα στην Ελλάδα το 2015 ήταν μεγάλη. Όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να εφαρμόσει στην πράξη και με τους δεδομένους διεθνείς και εσωτερικούς συσχετισμούς μια ιδιαίτερα ριζοσπαστική πολιτική. Δεν μπορούσε και δεν μπόρεσε.
Αλλά επειδή μέσα από την σταδιακή προγραμματική σύγκλιση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και μέσα από τις συνθήκες των μνημονίων είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα μια κατάσταση εξαίρεσης. Μια πρωτοφανής για δυτικοευρωπαϊκή χώρα συμπίεση των εισοδημάτων της πολύ μεγάλης πλειοψηφίας μαζί με την πλήρη ασυδοσία των κέντρων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Παράλληλα με τον έλεγχο του κομματικού συστήματος από ένα τουλάχιστον ασυνήθιστο για τον δυτικό κοινοβουλευτισμό δίκτυο πολιτικών οικογενειών.
Δηλαδή μια κατάσταση των πραγμάτων που δεν ανεχόταν και δεν άντεχε την παραμικρή αμφισβήτηση.
Δεν είναι «περισσότερο αριστερός» ο ΣΥΡΙΖΑ από την ιταλική κυβέρνηση της αριστεράς το 1996. Ίσως ούτε από την σημερινή κυβέρνηση Σοσιαλιστών – αριστεράς στην Πορτογαλία.
Όμως ειδικά για την Ελλάδα αυτά τα χρόνια δεν σήκωναν πολλή δημοκρατία ούτε το εγχώριο σύστημα εξουσίας ούτε εκείνοι στο εξωτερικό που είχαν αποφασίσει να κάνουν την χώρα παράδειγμα τιμωρητικής πολιτικής.
Γι αυτό λοιπόν η λύσσα επιστροφής στην κανονικότητα και την τάξη των αποκλειστικών διαχειριστών της εξουσίας. Για να τιμωρηθεί έστω και με 4,5 χρόνια καθυστέρηση το θάρρος (θράσος κατ’ αυτούς) ενός λαού που δεν δέχθηκε να τον κάνουν υπόδειγμα σάκου του μποξ. Και κατάφερε όσα κατάφερε, χωρίς ωραιοποιήσεις.
Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να αγωνιστούμε για να μην το κατορθώσουν.
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
