2020, η χρονιά με το ιϊκό φορτίο και την ελεύθερη πτώση στο ασυνείδητο και στο χάος.
Σαν υπαρξιακή home trip movie (δικός μου ο όρος) μιάς και φέτος ξαναθυμηθήκαμε την εφήμερη φύση μας και ότι όλοι είμαστε ίδιοι, φτιαγμένοι από το υλικό των ονείρων. Όλα αυτά τα συνειδητοποιήσαμε κυρίως, μένοντας στο σπίτι.
Συνομιλήσαμε με τοίχους και ηλεκτρικές συσκευές που ούρλιαζαν το όνομά μας, γίναμε ακροβάτες και θηριοδαμαστές μαζί, γίναμε ευάλωτοι και ρευστοί για να επαναεφεύρουμε το δυνατό, βγάλαμε τους μπαμπούλες από τις ντουλάπες μας και αποδεχτήκαμε τη θλίψη παρατηρώντας τον χρόνο να περνάει επιδεικτικά από πάνω μας. Από μέσα μας.
Σταματήσαμε να έχουμε το ύφος των μελλοντικών υπάρξεων και παραμείναμε στο παρόν. Ήμασταν σε παύση και όχι σε κίνηση. Κι έτσι ακούσαμε τις σκέψεις μας περισσότερο από ποτέ.
Δεν θέλω να βιαστώ να χαρακτηρίσω κάπως αυτό το δίσεκτο έτος. Είναι νωρίς ακόμα. Και σε καμμια περίπτωση δεν θα πω ότι ήταν όλα άσχημα. Γιατί ακόμα κι αυτά τα δύσκολα συνέτειναν στην επιθυμία για αγάπη, ομορφιά, αλληλεγγύη και δίψα για ζωή.
Κι ας αναστενάζουμε μετρώντας τις πανομοιότυπες μέρες που ζήσαμε και που σίγουρα έχουμε κι άλλες μπροστά μας. Γιατί αυτό που με ησυχάζει είναι ότι υπάρχει καλοσύνη και φώς εκεί έξω. Ίσως φέτος να μάθαμε περισσότερο, να φροντίζουμε τους εαυτούς μας, άρα ίσως και τους άλλους.
Σε αυτή την ανασκόπηση λοιπόν, δηλώνω ευγνώμων για τον χρόνο που φεύγει. Για όσα μου δίδαξε, όσα μου έφερε και κυρίως για όσα δεν μου πήρε.
Καλή Χρονιά με υγεία.
