Όμως, δεν θα ξεχάσω αυτό που συνέβη στον Ελίας Κανέττι καθώς παρακολουθούσε από το πεζοδρόμιο μία πορεία διαμαρτυρόμενων εργατών στη Φρανκφούρτη: «όταν ενέδωσα και βρέθηκα πραγματικά μέσα στη μάζα, είχα την αίσθηση ότι επρόκειτο για κάτι το οποίο στη φυσική είναι γνωστό ως βαρύτητα… κι αυτό που συνέβαινε μέσα στη μάζα, μια απόλυτη αλλαγή συνείδησης, ήταν τόσο καθοριστικό όσο και αινιγματικό», γράφει ο Κανέττι. Από εδώ ξεκινά η εν-σωμάτωση στη συλλογικότητα. Από εδώ εκκινεί η πολιτική συνείδηση (per se) και η πολιτική οργάνωση. Αυτό συμβαίνει σήμερα στις ΗΠΑ.
Τι γίνεται, όμως, όταν αποκλείεσαι από το «σώμα»; Όταν σου κάνουν έξωση από τη ζωή; Τι αισθάνονται αυτά τα παιδιά, αυτοί οι άνθρωποι της φωτογραφίας, που έχουν υποστεί το ξερίζωμα μία φορά από την πατρίδα τους, που τώρα υφίστανται την έξωση από το νέο σπίτι τους, που αποβάλλονται διαρκώς σαν «ξένα σώματα»;
Εκεί είναι οι Αφροαμερικανοί και οι ισπανόφωνοι, είναι οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι, οι άνεργοι, εδώ είναι οι πρόσφυγες, οι Λουκμάν, οι Ζακ, οι Ελένες, οι άνεργοι, οι ανένταχτοι, οι εκτός, οι αποκλεισμένοι από κάθε «σώμα». Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, αν δεν οργανωθούν πολιτικά, αν δεν συστήσουν το δικό τους «σώμα», διεκδικώντας την ένταξή τους, την αποδοχή από το σώμα που τους απορρίπτει, τότε θα εξωθηθούν στο μόνο «κόσμο» που τους απομένει, στον κόσμο της παρανομίας, της παραβατικότητας και του εγκλήματος. Εκεί θα τους οδηγήσει το ένστικτο αυτοσυντήρησης του ξεμοναχιασμένου όντος, του χωρίς πατρίδα, χωρίς κοινωνία, χωρίς σπίτι, χωρίς ένα «συλλογικό σώμα», χωρίς ένα απάγκιο, χωρίς ανθρωπιά.
Αυτό το βλέπει μία μερίδα της δεξιάς (Η Καθημερινή), δεν το βλέπει όμως η ακροδεξιά και οι Μηταράκηδες, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης που τον τοποθέτησε εκεί.
Κι όταν ξεσπάσει ο θυμός, κανένας Χρυσοχοΐδης δεν θα μπορέσει να τον αντιμετωπίσει, όσες αύρες και νέα χημικά κι αν αγοράσει.
Πηγή:artinews.gr
Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr
