«Η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς»! Πώς δηλαδή;

Πολλή συζήτηση γίνεται για την (προ)εκλογική πολιτική τακτική & στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ενόψει της εθνικής κάλπης της 21ης Μάη 2023. Ακριβέστερα για τις κινήσεις του προέδρου του Αλέξη Τσίπρα, αφού ουσιαστικά δίχως αυτόν πλειοψηφικός/κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται.

Αντλώντας μια ενδεικτική «ατζέντα» από την κριτική που ασκούν στο κόμμα (και στον Τσίπρα) διάφοροι δημοσιολογούντες συμβουλάτορες (καλοθελητές ή όχι), θα εστιάζαμε στα ακόλουθα:

1) Κάποιοι θέτουν το ερώτημα (σε αντιδιαστολή): 2η φορά Αριστερά ή προοδευτική κυβέρνηση; Θεωρώ ότι πρόκειται για ψευτοδίλημμα, καθώς το ζητούμενο είναι τι προτάσεις/μέτρα (υπέρ των πολλών και δη των κοινωνικοοικονομικά πιο αδύναμων) θα εξαγγελθούν και πώς θα είναι υλοποιήσιμα και θα εφαρμοσθούν από μια προοδευτική κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Οσο για το πρόσημο αριστεροσύνης αυτό δεν προκύπτει από το τι δηλώνει καθένας (και δη σε συλλογικό/κομματικό επίπεδο), αλλά κατά πόσο οι προγραμματικές θέσεις που κομίζει είναι τέτοιες/αριστερόστροφες, όπως και ο κώδικας αξιών & αρχών με τις οποίες πολιτεύεται στην καθημερινή δράση και συμπεριφορά. Αλλωστε, διλήμματα του τύπου αν ο ΣΥΡΙΖΑ (πρέπει να) είναι κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ή της αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας ουδόλως απασχολούν τον πολύ κόσμο που τα θεωρεί… περί όνου σκιάς. Με δυο λόγια, όσο περισσότερους εκ των πολλών & αδύναμων αφορά/υπηρετεί ένα (κυβερνητικό) μέτρο τόσο πιο αριστερό πρέπει να θεωρείται.

2) Ποιος ΣΥΡΙΖΑ θα μας κυβερνήσει (σε επίπεδο θέσεων/ιδεών και τελικά ατόμων/στελεχών); Εκείνος του 3% ή του +35%; Προφανώς για να υπάρχει κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται σε εκλογικό επίπεδο όχι 35% αλλά 45% ου μην αλλά και 55%. Συνεπώς και αυτή η αντιδιαστολή είναι αχρείαστη (μην πω παπαριά) και άστοχα τίθεται. Εκτός αν υπονοείται ότι δεν θα πρέπει να κάνουν κουμάντο οι κομματοφύλακες του παλιού μικρού[3%] αριστερού «μαγαζιού», οπότε πάσο. Δίχως όμως και να υιοθετείται πογκρόμ εναντίον «δικαίων & αδίκων» από τον παλιό κομματικό μηχανισμό του μαγαζιού. Αλλωστε, εν τοις πράγμασι πλέον, ΣΥΡΙΖΑ του 3% δεν υπάρχει, ούτε κομματικά-οργανωτικά ούτε βεβαίως εκλογικά (όσο κι αν στους λεγόμενους μαζικούς φορείς-συνδικαλιστικό κίνημα/αυτοδιοίκηση, κλπ, το χαλαρής υφής/δομής «συριζομάγαζο» δεν τραβάει…). Εξυπακούεται φυσικά ότι απορρίπτεται μετά βδελυγμίας το να βαφτίζεται με την αρνητική έννοια «πασοκοποίηση» το άνοιγμα – και δη το εκλογικό άνοιγμα – στον πολυπληθή δημοκρατικό & αντιδεξιό κόσμο. Αλήθεια αυτοί που καμώνονται τους αριστερούς με τη βούλα (τίνος άραγε;) από παρθενογέννεση προέκυψαν;

Σημειωτέον για τους θιασώτες ενός οργανωτικά/πολιτικά/ιδεολογικά καθαρόαιμου αριστερού/επαναστατικού κομματικού «μαγαζιού» υπάρχει πάντα το ορίτζιναλ «κυβερνητικά νίπτω τας χείρας μου» ΚΚΕ ή εσχάτως και η Αριστερά τύπου Βαρουφάκη – ΛΑΕ που κινούνται δημοσκοπικά περί το 3%-6% και (επιμένουν ότι) δεν θέλουν και δεν πρόκειται να συνεργαστούν κυβερνητικά με τον μιαρό ΣΥΡΙΖΑ. Με γεια τους και χαρά τους, όμως κάποια στιγμή θα κριθούν γι αυτό. Οπως ίσως στις εκλογές του Μαΐου 2012 που το ΚΚΕ πήρε 8,5% και η (τότε επικεφαλής του κόμματος) Αλέκα Παπαρήγα κάλεσε τον λαό να διορθώσει την ψήφο του στις βουλευτικές του Ιουνίου 2012/και τη διόρθωσε ανταμείβοντας το ΚΚΕ με 4,5%.

3) Συναφώς με το παραπάνω τίθεται και η… παρότρυνση – ου μην αλλά και απαίτηση – ο Τσίπρας να απαλλαγεί από (τα) κομματικά «βαρίδια» [τόσο προεκλογικά όσο και εφόσον κληθεί να (ξανα)κυβερνήσει]. Ονοματίζονται μάλιστα από διάφορους 10-15 άτομα από το πρώην (ή και νυν) ηγετικό κονκλάβιο του ΣΥΡΙΖΑ, οι περισσότεροι/ες εκ των οποίων πέρασαν και από υπουργικές θέσεις στις κυβερνήσεις Τσίπρα (2015-19). Ασφαλώς και υπήρξαν τέτοιες άστοχες/ατυχείς ή και εκ του αποτελέσματος κραυγαλέα λαθεμένες επιλογές αλλά δεν μπορεί να τσουβαλιάζονται όλοι/ες του λεγόμενου παλιού μικρού ΣΥΡΙΖΑ [του 3%] ως άχρηστοι & βαρίδια. Δεν μπορεί να μηρυκάζουν διάφοροι συμβουλάτορες την καραμέλα του επάρατου «Πολακισμού» τσουβαλιάζοντας εκεί «δικαίους & αδίκους» επειδή έτσι κελεύουν οι αντιΣΥΡΙΖΑ ακροκεντρώοι, οι οποίοι την ίδια στιγμή καταπίνουν αμάσητο τον «Αδωνισμό», τον «Πλευρισμό», τον «Βοριδισμό», τον «Χατζηδακισμό» και κάθε ακροδεξιό & νεοφιλελέ «-ισμό» του Μητσοτακισμού και της Φαμίλιας του.

Ειδικότερα για το ότι ο Τσίπρας πρέπει να δείξει από τώρα με ποιους θα κυβερνήσει (βγάζοντας μπροστά επιτελείο από νέα άφθαρτα πρόσωπα αλλά και καταρτισμένα στους επιμέρους τομείς) ουδεμία αντίρρηση. Μόνο που τα «βαριά» βιογραφικά (επιστημονικά, τεχνοκρατικά, επαγγελματικά, κλπ) μπορεί ν’ αποτελούν αναγκαία αλλά όχι πάντα και ικανή συνθήκη για να υπουργοποιηθεί κάποιος/α. Π.χ. ένας καλός (μ’ ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό/διδακτικά-ερευνητικά, κλπ) πανεπιστημιακός δεν συνεπάγεται ότι θα είναι και καλός υπουργός Παιδείας. Ωσαύτως ένας διακεκριμένος καθηγητής Ιατρικής ή Νομικός ή Μηχανικός/Αρχιτέκτονας/Πολεοδόμος δεν εξυπακούεται ότι κάνουν αβλεπί και για υπουργοί Υγείας, Δικαιοσύνης, Υποδομών, κ.ο.κ. Πόσο μάλλον αν αυτό προτείνεται και μόνον εκ του ότι δεν (θα) προέρχονται από τον παλιό κομματικό ΣΥΡΙΖΑ.

4) ΣΥΡΙΖΑ/Τσίπρας πρέπει να κινηθούν προεκλογικά προτάσσοντας τις επεξεργασμένες προγραμματικές θέσεις τους στους βασικούς κυβερνητικούς τομείς και να μη σύρονται/πέφτουν στον επικοινωνιακό βούρκο της Μητσοτακικής Μαξίμου ΑΕ και των συστημικών ΜΜΕ που στηρίζουν (και για τα καλά & συμφέροντά τους) με νύχια και με δόντια την παραμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Φαμίλιας στην εξουσία. Ουδεμία αντίρρηση, άλλωστε ήδη άρχισε να γίνεται από τον Τσίπρα αυτή η θεματική παρουσίαση και το ζητούμενο είναι πώς θα περάσει στον πολύ κόσμο – κι αν αρκεί ένας κούκος να φέρει την άνοιξη -, καθώς τα συστημικά ΜΜΕ τη θάβουν.

Ωστόσο, ουδόλως αμελητέα (πρέπει να) είναι η άμεση απάντηση των συριζαίων στις στημένες βρωμιές που τους προσάπτει το όντως επιτελικό και πολυπλόκαμο σύστημα Μητσοτάκη (βλ. περίπτωση Γιάννη Ραγκούση, κ.ά.) με εμπροσθοφυλακή τα εν λόγω ΜΜΕ. Κι αυτό όχι μόνον γιατί από κάποιους η (τυχόν) σιωπή μπορεί να εκληφθεί ή και εκλαμβάνεται ως ενοχή, αλλά γιατί η απάντηση-αποδόμηση των συκοφαντιών του αντιπάλου αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής αντιπαράθεσης και δη σε εκλογική περίοδο.

Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί και δεν πρέπει να λείπει από το προεκλογικό οπλοστάσιο του ΣΥΡΙΖΑ η αποκάλυψη (με στοιχεία πάντα) ενός πλήθους νεοδημοκρατικών καραμπινάτων σκανδάλων (βλ. Πάτσηδες, Χειμάρες, Νικολάου, Παπαθανάσηδες, Αδώνηδες, Μηταράκηδες, κλπ, κλπ προεξάρχουσας της ίδιας της αγίας μητσοτακικής οικογένειας). Αλήθεια, από πού ως πού και στο όνομα ποιας «γαλάζιας επικοινωνιακής παγίδας» θα πρέπει να μπει φίμωτρο στον (όποιον) Πολάκη ν’ αποκαλύπτει τεκμηριωμένα τα όργια του συστήματος Μητσοτάκη και των εκλεκτών του που έχουν κοινό παρονομαστή το μεγάλο φαγοπότι του δημόσιου χρήματος; Ισα ίσα το αντίθετο επιβάλλεται και δη σε εκλογική περίοδο και με πολιτικό αντίπαλο του βρώμικου φυράματος Μητσοτάκη.

20 προγραμματικοί άξονες

Εχει διατυπωθεί πλειστάκις, ακόμη και από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ & πρώην πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα ότι «Η δεύτερη φορά Αριστερά [σσ. όπως κι αν εννοείται αυτή] θα είναι αλλιώς»! Το ζητούμενο όμως – που δεν (μας) το εξηγούν σαφώς από το κόμμα της νυν αξιωματικής αντιπολίτευσης ή δεν είναι ακόμη σε θέση να το αναπτύξουν κάθε φορά συγκεκριμένα – είναι το «Πώς δηλαδή;» προσδιορίζεται αυτό το «Αλλιώς».

Επειδή συμπληρώνονται 4 χρόνια νεο-μητσοτακικής (νεοδεξιάς & νεοφιλελεύθερης) διακυβέρνησης, αλλά κυρίως επειδή οδεύουμε προς την κρίσιμη εκλογική αναμέτρηση της 21ης Μάη 2023, μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να δοθεί μια όσο γίνεται πιο συγκεκριμένη και πειστική απάντηση στο προαναφερθέν ερώτημα; Και δεν εννοούμε εδώ το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, με τις όποιες ιδεολογικοπολιτικές και κοινωνικές αναφορές, αλλά μια δέσμη άμεσων παρεμβάσεων & προτεραιοτήτων, κάτι σαν το λεγόμενο «πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών» ή έστω το σχέδιο δράσης σε βάθος ενός 6μήνου (από την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας).

Ειδικότερα, τα ανώτερα καθοδηγητικά όργανα και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι τομεάρχες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και τα (όποια) επιτελεία τους, καλούνται εδώ και τώρα ν’ απαντήσουν/αναλύσουν περιεκτικά – αν είναι δυνατόν με κωδικοποιημένα σημεία 1, 2, 3, 4, 5, κ.ο.κ. – όσο γίνεται πιο συγκεκριμένα/απλά/εκλαϊκευτικά (όχι βεβαίως απλοϊκά και αντιεπιστημονικά, αλλά ούτε θεωρητικολογώντας με δοκιμιακές/ακαδημαϊκές γενικότητες, μακροοικονομικούς δείκτες, κλπ) αυτό το «τι & πώς θα είναι/γίνει αλλιώς» σε βασικούς/κομβικούς τομείς που αφορούν την πορεία της χώρας και φυσικά τον πολύ κόσμο.

Ενδεικτικά 20 άξονες επιμέρους θεμάτων (σκόρπια κι όχι ιεραρχικά ούτε αξιολογικά ως «μεγάλα», «μικρότερα», «καθημερινής ζωής», κλπ) που αποτελούν πολιτικά επίδικα/ζητούμενα για την επόμενη μέρα, στο πλαίσιο μιας προοδευτικής διακυβέρνησης με κορμό την κυβερνητική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ:

1) Νομοθετικές παρεμβάσεις (συγκεκριμένες & άμεσες): Τι, γιατί, πώς & πότε θ’ αλλάξει η «δεύτερη φορά Αριστερά», καταργώντας τη λαίλαπα αντιλαϊκών/αντεργατικών/αντιδημοκρατικών/αντιδραστικών (μετα)ρυθμίσεων που θέσπισε το νεο-Μητσοτακικό καθεστώς με άλλοθι την πανδημία (κι όχι μόνο); Δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι γενικώς να εξαγγέλει αλλά να έχει έτοιμα και να προβάλλει από τώρα (σε κάθε ευκαιρία, όπου και όπως μπορεί) νομοσχέδια που θα δεσμεύεται ότι θα καταργήσει άμεσα νομοθετήματα-εκτρώματα, όπως: Πτωχευτικός κώδικας, αλλαγές στους ποινικούς κώδικες/ασυλία τραπεζιτών, στελεχών ΤΧΣ, ποικίλων λαμογιοειδών, αλλά και αμνήστευση/ασυλία λοιμοξιολόγων και κυβερνητικών ιθυνόντων για την αντιμετώπιση του κορονοϊού, δικαστική διερεύνηση απευθείας αναθέσεων (που ήρθαν – ελέω πανδημίας – για να μείνουν), και εν γένει πάμπολλους εκτρωματικούς νόμους υπέρ των αντίστοιχων ελίτ/χορηγών & των ημετέρων του πελατειακού κράτους από: Κεραμέως, Αδωνη, Χρυσοχοΐδη, Χατζηδάκη & Βρούτση, Κικίλια, Βορίδη & Θεοδωρικάκο, Σταϊκούρα & Σκυλακάκη, Μηταράκη, Καραμανλή (του Αχιλλέως), Παναγιωτόπουλο, Μενδώνη, Αυγενάκη και λοιπούς ταγούς της αριστείας των αχρήστων.

2) Δικαιοσύνη, Ανεξάρτητες Αρχές, Σώματα Ασφάλειας: Μπορεί ν’ αλλάξει κάτι, τι και πώς στους εν λόγω «αρμούς»; Θα πάει πάλι η κυβερνώσα Αριστερά «με τον σταυρό στο χέρι» και θεσμολαγνικά ή θα έχει έτοιμες ρυθμίσεις να προωθήσει/θεσπίσει άμεσα (εφόσον θα διαθέτει την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία) επαναφέροντας τη δημοκρατική/φιλολαϊκή «κανονικότητα» στη θέση εκείνης της ξεσαλωμένης Δεξιάς (που έκοψε κι έραψε στα πελατειακά μέτρα της το ΑΣΕΠ και ξήλωσε ή αποψίλωσε πλείστες Ανεξάρτητες Αρχές); Δεν θα πρέπει να ξηλωθούν άμεσα Αδώνηες Επιτροπές Ανταγωνισμού, Κουτρουμάνια ΕΣΡ, κλπ;

3) Μίνιμουμ πρόγραμμα για τη δημόσια Υγεία (στήριξη ΕΣΥ, τι-πώς-πότε με α,β,γ,δ, κλπ. Με αριθμούς & κοστολογημένα, όπως πχ το έχει σχετικά διατυπώσει πολλάκις ο Πολάκης που μπορεί να το κάνει και πιο συγκεκριμένα/εξειδικευμένα).

4) Εργασιακά (ανάκτηση προστασίας & δικαιωμάτων που καταργήθηκαν από τη Δεξιά, χρονοδιάγραμμα αύξησης κατώτατου μισθού, συλλογικές συμβάσεις, αντιμετώπιση ανεργίας, κλπ.).

5) Κοινωνική ασφάλιση: Ειδικότερα/Τι θα γίνει με τον ΕΦΚΑ και την έκδοση των συντάξεων; Μπορεί και πώς αντί για 2-3 χρόνια και βάλε να εκδίδονται σε 2-3 μήνες; Περιγραφή/χρονοδιάγραμμα ενός τέτοιου πρότζεκτ, που αποτελεί μια ουσιώδη μεταρρύθμιση (σημειωτέον καμία Τρόικα δεν εμπόδισε τον ΣΥΡΙΖΑ να την υλοποιήσει το 2016-2018)/Επίσης επαναρρυθμίσεις – όπου χρειάζεται – ασφαλιστικών εισφορών, κλπ.

6) Εκπαίδευση (σε κάθε βαθμίδα ξεχωριστός 5λογος ή 10λογος). Κυρίως να καταγραφούν εφόσον υπάρχουν οι γενικές θέσεις/αρχές του κόμματος (εν προκειμένω του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ), ώστε: Επιτέλους, να εφαρμόζεται ένα σταθερό σύστημα τουλάχιστον σε βάθος 10ετίας (οι λεπτομέρειες θα προκύπτουν μετά κι από διαβούλευση με τους αρμόδιους κοινωνικούς & εκπαιδευτικούς φορείς), που θ’ αποτελεί την καλώς εννοούμενη θέση/κατεύθυνση του κόμματος κι όχι ο εκάστοτε υπουργός/του ίδιου κόμματος να κάνει του κεφαλιού του (και των συμβούλων του) κατεβάζοντας νομοσχέδιο που καταγράφεται στην πολύπαθη Παιδεία με τ’ όνομά του!

7) Συναφώς και με την Εκπαίδευση, τα σχετικά με (ιεραρχήσεις-πλάνο) για Ερευνα -Καινοτομία – Ψηφιακή Διακυβέρνηση.

8) Δημόσια έργα (πχ. Ενας δεκάλογος/τεχνικο-πολιτικός, σε θέματα υποδομών κοινής ωφέλειας από την ενέργεια και το νερό ως τους δρόμους, την πυρασφάλεια, τα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, κλπ.

9) Δημόσιες συγκοινωνίες (ΜΜΜ) με προτάσεις για ξήλωμα ρυθμίσεων ΝΔ και νέο πλαίσιο λειτουργίας, ειδικότερα με μέτρα ασφάλειας μετά από την τραγωδία των Τεμπών.

10) Παραγωγική ανασυγκρότηση/Σε ποιους τομείς θα πρέπει να πέσει το βάρος και πώς θα γίνει αυτό/στοχοθεσία τύπου 5ετές-10ετές πλάνο. Οχι γενικότητες του στυλ στροφή/επικέντρωση στον αγροτοδιατροφικό τομέα, αλλά πώς θα γίνει αυτό με επιλογές/προδιαγραφές/υποδομές/ποικίλα κίνητρα/χρονοδιαγράμματα, κλπ. Επίσης επαναθεώρηση/επανατοποθέτηση «τουριστικής βιομηχανίας».

11) Φορολογία: Μπορεί και πώς (μηχανισμοί, κλπ) να φορολογηθεί ο μεγάλος πλούτος; Μπορεί πχ να θεσπιστεί/εφαρμοστεί στα καθ’ ημάς ο αλά Ολάντ φορολογικός συντελεστής 70-75% για τους πλούσιους και ποιους θα περιλαμβάνει εδώ ως τέτοιους; Επίσης, τι θα γίνει με τα εφοπλιστικά προνόμια στο όνομα της σημαίας των πλοίων (που μόνον ελληνική δεν είναι, όπως ούτε & τα πληρώματα) και του συναλλάγματος που ΔΕΝ φέρνουν στη χώρα; Γιατί όχι, ν’ αναπτύξει το Ευκλείδιο θεώρημά του ο Τσακαλώτος, μαζί με το «τι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ πρέπει να γίνει αλλιώς τη δεύτερη φορά» όσον αφορά την υπερφορολόγηση της «μεσαίας τάξης» (προσδιορίζοντάς την με όσο γίνεται πιο ακριβή οικονομικά-κοινωνικά κριτήρια).

Ακόμη/συναφή: Μπορεί να γίνει κάτι ουσιώδες (κι αποδοτικό για τα δημόσια ταμεία) όσον αφορά «μαύρο χρήμα», κομπίνες με offshore, αλλά και τα διάτρητα «πόθεν έσχες» μεγαλοσχημόνων (δημοσίων προσώπων, πολιτικών, κλπ)

12) Το μεγάλο & αμαρτωλό κεφάλαιο ΤΡΑΠΕΖΕΣ, με επίκεντρο την εθνικοποίηση μιας τράπεζας-πυλώνα για τις συναλλαγές με μικρομεσαίες επιχειρήσεις και λαϊκά νυκοκοιριά.

13) Περιβάλλον – Κλιματική Αλλαγή – Πράσινη Ενέργεια, κλπ: (Πχ ένας δεκάλογος προτεραιοτήτων/μέτρων μαζί με το τι πρέπει να ξεθεμελιωθεί από τις ρυθμίσεις Κ. Χατζηδάκη)

14) Πολιτισμός (Κι εδώ ένας δεκάλογος με προτάσεις/θέσεις για τις τέχνες & τους ανθρώπους/δημιουργούς τους, τα μνημεία, τα γράμματα, το βιβλίο, κλπ)

15) Ωσαύτως Αθλητισμός

16) Διαφάνεια – διαπλοκή, κλπ./όχι θεωρητικολογία αλλά δεκάλογος πρακτικών μέτρων, λειτουργίας σχετικών θεσμικών αρχών & οργάνων, κλπ.

17) Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης/ΜΜΕ: Ενδεικτικά 2 παρεμβάσεις: α) Πώς θα ξαναπληρώσουν οι καναλάρχες/μιντιάρχες κλπ επαναφορά ή και διεύρυνση «νόμου Παππά» και β) Πρέπει, μπορεί και πώς να καθαρίσει η «Κόπρος του Αυγείου» στην αμαρτωλή ΕΡΤ αλλά & στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

18) Προσφυγικό-Μεταναστευτικό: Η άκριτη κάλυψη διάφορων «δράσεων» στο όνομα γενικώς των «δικαιωμάτων» και των «κινημάτων», δεσπόζει στη ΣΥΡΙΖέικη ανανεωτική/κυβερνώσα Αριστερά. Στο ίδιο μοτίβο εκφράζονται κι άλλες μονοσήμαντες και παραμορφωτικές αντιλήψεις & πρακτικές της εν λόγω Αριστεράς, όπως πχ στο μεταναστευτικό: όπου σχεδόν το σύνολο των ροών τσουβαλιάζεται στην κατηγορία «πρόσφυγες πολέμου» – άρα άσυλο σε όλους κλπ – με αναφορά μόνο στα αίτια που γεννούν το πρόβλημα (πόλεμοι, εξαθλίωση, πείνα, δυστυχία, κλπ. – σαφώς υπαρκτά και άκρως σοβαρά θέματα). Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν και πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπόψιν και οι επιπτώσεις ιδιαίτερα στις τοπικές κοινωνίες (π.χ. μαύρη εργασία-πτώση αμοιβών, ανεργία, τρύπα στα ασφαλιστικά ταμεία, ποικίλης έκφρασης εγκληματικότητα/μικρότερη ή μεγαλύτερη, κλπ) από τη λεγόμενη «βόμβα» του προσφυγικού-μεταναστευτικού. Εντάξει, δεν λέει κανείς (όπως οι διάφοροι φασιστοειδείς) να τους πνίγουμε/σκοτώνουμε τους ανθρώπους – αλοίμονο! – , όχι όμως και να φτάνουμε στο άλλο άκρο… σφυρίζοντας κλέφτικα πως δεν συμβαίνει και τίποτα το αρνητικό – έστω κι αν αυτή η θεώρηση πατάει πάνω στον αξιακής υπόστασης ανθρωπισμό (μας)…

Σε πλείστες περιπτώσεις, αυτή είναι η επικρατούσα άποψη/νοοτροπία στην καθ’ ημάς κυβερνητική Αριστερά. Ομως, αποβάλλοντας στρεβλώσεις, αγκυλώσεις, μονομέρειες-μονομανίες κλπ πούρες ψευτοεπαναστατικές απόψεις & πρακτικές, δεν μπορεί να επικροτούνται ή έστω να καταπίνονται σιωπηλά συναφή φαινόμενα κοινωνικής παραβατικότητας (σε βάρος των άλλων, δηλ. των διπλανών μας). Εντάξει, δεν θα φτάσουμε στην νυν (και αεί) ΚΚΕδικη ισοπέδωση (ως μη ταξικά αποδεκτής) σχεδόν κάθε είδους κοινωνικής δράσης/διαμαρτυρίας που δεν εκπορεύεται/πατρονάρεται πολιτικά από το τιμημένο «Ενα είν’ το Κόμμα» (και το ΠΑΜΕ του)… Ούτε όμως και στην άλλη άκρη των συντρόφων της άλλης όχθης (κατά την έκφραση του Λεωνίδα Κύρκου), που όλα τα θεωρεί θεμιτά και ανεκτά στο όνομα μιας τάχα μου ανοιχτής, πλουραλιστικής, ελευθεριακής Αριστεράς των «κινημάτων» (γενικώς & αδιακρίτως) και των «δικαιωμάτων», ακόμη κι εκείνων που αντιστρατεύονται ή και καταπατούν βάναυσα άλλα βασικά δικαιώματα άλλων διπλανών μας ανθρώπων.

Σε αυτό το πλαίσιο, χρειάζεται επανατοποθέτηση και της θεώρησης στο προσφυγικό-μεταναστευτικό, συμπεριλαμβανομένης (πέραν της επιβεβλημένης καταγγελίας της φασίζουσας/ακροδεξιάς πολιτικής & πρακτικής της ΟΛΗΣ Δεξιάς, καθώς και του στρουθοκαμηλισμού της ΕΕ) και της παραμέτρου των επιπτώσεων (ιδίως στις χώρες πρώτης υποδοχής) με τη διατύπωση δέσμης μέτρων και επ’ αυτού κι όχι απλής διαπιστωτικής καταγραφής.

19) Αξιολόγηση υπαλλήλων δημόσιου τομέα: Τι σημαίνει, γιατί (πρέπει να) γίνεται, ποιος & πώς την κάνει και με ποιο στόχο; Με αφετηρία μείωση προσωπικού-απολύσεις 15% όπως ήθελε ο θατσεριστής Κυριάκος Μητσοτάκης ως υπουργός Διοικητ. Μεταρρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων; ‘Η μήπως (στο άλλο άκρο) να αξιολογούμε «εμείς… εμάς» όπως υποστηρίζουν περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένα πλείστοι συνδικαλιστικοί & επαγγελματικοί φορείς (εκπαιδευτικών, κλπ), αντίληψη που απηχεί και την άποψη/θέση μερίδας της Αριστεράς (όχι μόνον της αριστερίστικης). Κι ακόμη μπορεί να υπάρξει αξιοκρατικό σύστημα αξιολόγησης, από ποιους θα επεξεργαστεί, τι γενικές & ειδικές αρχές/κανόνες πρέπει να το διέπουν και ποια θεσμικά συστήματα/όργανα θα το εφαρμόζουν;

20) ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, Χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας: Τελευταίο, αλλ’ όχι έσχατο (ΑΛΛΩΣΤΕ, υπάρχουν πάμπολλα ζητήματα/θέματα ακόμη), καθώς μάλιστα το κακό παράγινε εν καιρώ κορονο-πανδημίας με το κράτος εν κράτει των ταλιμπάν της (λεγόμενης) Ορθοδοξίας. Αν δεν (απο)τολμήσει τον περιλάλητο Χωρισμό η Αριστερά – και μάλιστα ως «δεύτερη φορά» – τότε ποιος; Εξυπακούεται βέβαια, ότι α) αυτό πρέπει να της το επιτρέπει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία που δεν θα τελεί υπό την ομηρία «Καμμένων» (ΑΝΕΛικού ή και ΚΙΝΑΛικού τύπου) και β) θα πρέπει να γίνει στην αρχή της κυβερνητικής θητείας, ώστε – μέχρι το νορμάλ φινάλε της εκλογικής τετραετίας – να ξεθυμάνει κάπως η αναμενόμενη λυσσαλέα αντίδραση των χριστιανοταλιμπάν (Ιεραρχίας & αφελούς χριστεπώνυμου πληρώματος/όχλου) και – φυσικά – των πάσης αποχρώσεως ενοίκων της δεξιάς πολυκατοικίας, που θα ευλογήσουν τα εκκλησιαστικά (αντιαριστερά) λάβαρα για ψηφοθηρικούς λόγους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η «δεύτερη φορά Αριστερά» οφείλει να έχει στο κυβερνητικό πρόγραμμά της (και μάλιστα σχεδιασμένο) τον Χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στην πραγματική θρησκειολογική διάσταση του περιβόητου «& Θρησκευμάτων» στο Υπουργείο Παιδείας). Από κει και πέρα, εφόσον οι πολιτικοί/κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί το επιτρέπουν, το προχωράει μη δειλιάζοντας μπροστά στο αναμενόμενο πολιτικό κόστος, όπως έπραξε και με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ειδάλλως, ας κάνει τουλάχιστον… δύο βήματα μπρος, καταργώντας διά νόμου: α) τη μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος (πραγματική κατάργηση όμως, κι όχι ν’ αλλάξει η φόρμουλα μισθοδοσίας πχ με το να προβλέπεται/εκταμιεύεται το σχετικό κονδύλι από άλλον κωδικό του ετήσιου κρατικού προϋπολογισμού) και β) τις γελοίες παράτες απόδοσης τιμών (& εξόδων για αγκαζέ αεροπορική/στρατιωτική πτήση, αγήματα, κλπ) αρχηγού κράτους, κατά τη μεταφορά στην Αθήνα του λεγόμενου αγίου φωτός μετά την τελετή αφής εκ του ανεσπέρου… αναπτήρα, που γίνεται στα Ιεροσόλυμα προεξάρχοντος του εκεί ελληνορθόδοξου πατριάρχη.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr