Η Αριστερά είναι μοναδική μας έγνοια

Άλλο οι ιδεολογικές τάσεις, που παραδοσιακά υπήρχαν και στον Συνασπισμό και στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλο πράγμα οι φατρίες. Οι οπαδικές ομαδοποιήσεις με μικροπολιτικά συμφέροντα, δηλαδή. Τι εννοώ; Δυστυχώς, εννοώ ένα πολύ μεγάλο κακό που γίνεται εις βάρος της Αριστεράς.

Γιατί ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι το μεγαλύτερο Αριστερό κόμμα στην Ευρώπη και ο μοναδικός εγγυητής της μάχης έναντι του ορμπανισμού. Του νεοφασισμού, δηλαδή. Χρειαζόμαστε την Αριστερά, όχι την ανασυγκρότηση. Όχι αυξήσεις στους μισούς των στρατιωτικών, ούτε επαγγελματικό στρατό. Όχι εκπτώσεις στα εργασιακά δικαιώματα και σίγουρα -μα απολύτως σίγουρα- όχι προσωπικές ατζέντες.

Χθες ο Χρήστος Σπίρτζης ανακοίνωσε πως δεν θα συμμετέχει στο διαρκές συνέδριο και δεν θα ψηφίσει νέο ή νέα πρόεδρο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Το προηγούμενο διάστημα είχε ουκ ολίγες φορές εκφραστεί εναντίον της Αριστεράς στον τίτλο του κόμματος και, μάλιστα, είχε εισηγηθεί να προχωρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο κόμμα των ευρωπαίων σοσιαλιστών! Όπως, δηλαδή και το ΚΙΝΑΛ.

Μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κεντρώο κόμμα, δεν ήταν ποτέ, όσο κι αν η προπαγάνδα εις βάρος της Αριστεράς αφήνει μια ελαφρά τη καρδία ισοπεδωτική κριτική όπως: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια Αριστερά ή ο ΣΥΡΙΖΑ «θα σβήσει αθόρυβα».

Ξέρετε, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Αριστερά. Είναι η Αριστερά και γι’ αυτό η στροφή προς το κέντρο απογοήτευσε τόσο τον κόσμο του. Κι ούτε πρόκειται να εξαφανιστεί. Γιατί; Γιατί δεν έχει εξαφανιστεί σχεδόν 60 χρόνια τώρα, ή -πιο πριν- 100 χρόνια τώρα. Όσο υπάρχει ταξική ανισότητα, θα υπάρχει και Αριστερά. Όσο υπάρχει καπιταλισμός, εν ολίγοις.

Αυτήν την στιγμή, αρχηγού απόντος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έρμαιο των τάσεων, όπως θέλουν ορισμένοι να λένε. Είναι έρμαιο των φατριών. Μικροπολιτικών διεκδικήσεων, από μηχανής… αυτοδημιούργητων εφοπλιστών που προσιδιάζουν περισσότερο σε έναν Έλληνα Μακρόν, παρά σε έναν -έστω κεντροαριστερό- αγωνιστή. Ενός μπρα ντε φερ που δεν πρόκειται να οδηγήσει σε ένωση, αλλά σε διάσπαση -αυτό θα το δούμε, επειδή, δυστυχώς, δεν μπορούμε να το αποφύγουμε.

Όλα οδηγούν σε επικείμενη διάσπαση και μάλλον θα έρθει από την Προοδευτική Συμμαχία. Με όλη τη σκληρότητα στις αναφορές αυτού εδώ του κειμένου, δεν μπορούμε παρά να μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας: η κατάσταση είναι και κρίσιμη και σοβαρή.

Ερχόμαστε να πάρουμε πάνω μας, λοιπόν, ξεχωριστά ο καθένας και η καθεμία, ευθύνη ιστορική: θα πολεμήσουμε τον ορμπανισμό ή όχι; Γιατί πηγαίνοντας με «τα νερά» του, δεν τον πολεμάς, αυτό το κάνει ο Ανδρουλάκης. Θα πολεμήσουμε την άνοδο του φασισμού, ή όχι; Γιατί μόνο η Αριστερά μπορεί, παραδοσιακά.

Πρέπει να διαλέξουμε, λοιπόν. με την Αριστερά και την ενότητα, ή με τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Και πια ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβέρνηση, αυτό αναφέρεται για να αποδείξει την πραγματική αφοσίωση στις αξίες του κόμματος της Αριστεράς. Τώρα όσες και όσοι μείνουν, θα μείνουν για μία μάχη και μία ιδέα. Ιδού το συνέδριο, λοιπόν, ιδού και το πήδημα.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr