Συνέντευξη: Νόρα Μολυβιάτη – Φωτογραφία: Χρήστος Τερζής
Η κόρη του Κορνήλιου Καστοριάδη, αν και μεγάλωσε και ζει στο Παρίσι, διατηρεί μοναδική σχέση αγάπης με την ιδιαίτερη πατρίδα της. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη δισκογραφική παραγωγή της, το «Sous le ciel de Paris», έγινε στην Ελλάδα. Δηλώνει θαυμάστρια του Αλκίνοου Ιωαννίδη και της Σαβίνας Γιαννάτου και παραγγέλνει διπλό ελληνικό στο καφενείο του Εθνικού Κήπου, όπου δώσαμε ραντεβού.
Πώς προέκυψε η επιλογή των κομματιών;
Είναι η δεύτερη δουλειά μου με διασκευές από παλιά τραγούδια, των Μπορίς Βιάν, Λέοναρντ Κοέν, Μπομπ Ντίλαν, Κουρτ Βάιλ, Σερζ Γκενσμπούρ κ.ά., τα οποία έχω συνδέσει με παιδικές αναμνήσεις και τα επέλεξα όχι τόσο για να τα θυμίσω στο κοινό, αλλά γιατί τα έχω αγαπήσει και αισθάνομαι την ανάγκη να τα τραγουδήσω. Αυτήν τη φορά έχω συμπεριλάβει και δύο ελληνικά τραγούδια. Το ένα είναι «Η τρελή του φεγγαριού» του Μάνου Χατζιδάκι, που το θυμάμαι να ακούγεται στο σπίτι από δίσκους που είχε φέρει η μητέρα μου από την Ελλάδα τη δεκαετία του ’70. Το δεύτερο είναι του Γιάννη Αγγελάκα, το «Θέλω να είμαι μουσική», το οποίο δεν γνώριζα και μου το έμαθε ο κιθαρίστας και συνεργάτης μου Ορέστης Καλαμπαλίκης. Με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το νόημα των στίχων και γι’ αυτό συνήθως τραγουδάω μελοποιημένα ποιήματα. Για μένα είναι πολύ σημαντικό να ακούγεται ο λόγος, στον οποίο συνήθως ενυπάρχει κι ένα μήνυμα, πολλές φορές πολιτικό. Πρόσεξε, δεν μου αρέσουν τα πολιτικά τραγούδια. Προτιμώ αυτά που έχουν «κρυφό» νόημα.
Γιατί είναι μελαγχολική η ατμόσφαιρα του cd σου;
Προσπαθώ να δείχνω χαρούμενη, να έχω καλή διάθεση στις συναναστροφές μου, αλλά είμαι απαισιόδοξη. Με απογοητεύει ο χειρισμός των πραγμάτων καθημερινά από τους πολίτες, τους πολιτικούς και συνολικά την κοινωνία. Με απογοητεύει το πόσο έχουμε εγκαταλείψει κοινωνικά και περιβαλλοντικά θέματα. Στην παγκόσμια διάσκεψη για το περιβάλλον που έγινε στο Παρίσι οι αποφάσεις δεν έφτασαν στο επίπεδο στο οποίο θα ήταν ωφέλιμες για τον πλανήτη, αλλά έως το σημείο που οι κυβερνήσεις θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Βλέπουμε αυτή την τραγική κατάσταση με το προσφυγικό. Προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους υποδεχτούμε και αυτό να γίνει σωστά. Ξέρω ότι είναι εύκολο να το λες και ότι χρειάζονται δομές, χρήματα και ένα κράτος που να λειτουργεί. Είναι αναγκαία όμως και η παιδεία στους Ευρωπαίους πολίτες και απογοητεύεσαι όταν συνειδητοποιείς ότι δεν τη διαθέτουν πάντα. Με ανησυχεί το ότι στην Ευρώπη μεθοδεύουν σιγά σιγά τον περιορισμό των προσωπικών ελευθεριών. Μετά τα τελευταία τρομοκρατικά χτυπήματα σταματούν στον δρόμο για έλεγχο ανθρώπους που δεν έχουν καμιά σχέση με τρομοκρατικές πράξεις, απαγορεύουν διαμαρτυρίες π.χ. για το περιβάλλον και οι αστυνομικές αρχές αντιμετωπίζουν με πρωτόγνωρη αγριότητα τους διαδηλωτές.
Η κρίση στην Ελλάδα σε έχει επηρεάσει;
Με έχει επηρεάσει, όχι τόσο σε προσωπικό οικονομικό επίπεδο, επειδή μένω στο Παρίσι, αλλά βλέπω πόσο υποφέρουν άνθρωποι που αγαπάω και ζουν στην Ελλάδα. Την εποχή του δημοψηφίσματος ήμουν στο Παρίσι καρφωμένη μπροστά στον υπολογιστή μου, πατώντας συνέχεια ανανέωση της σελίδας για να μάθω το αποτέλεσμα, να δω τι θα γίνει. Μου φαινόταν τρελή η όλη διαδικασία και το να τεθεί μια ερώτηση που στην ουσία κανείς δεν είχε γνώσεις να απαντήσει. Ηταν μια ερώτηση για οικονομολόγους. Δεν είχα ελπίδα ότι το αποτέλεσμα θα αλλάξει κάτι, ούτε ότι επρόκειτο να επηρεαστεί η Ευρώπη από αυτό.
Διαβάστε περισσότερα στο documentonews.gr
