Γιώτα Νέγκα: Στη χώρα μας κατοικούμε σαν ένοικοι

Είµαι άνθρωπος του live. Ετσι ξεκίνησα κι αυτός θεωρώ ότι είναι ο κόσµος µου. Το στούντιο είναι µια συνθήκη που συνάντησα στην πορεία µου και οµολογώ ότι ακόµη δεν το ευχαριστιέµαι απόλυτα, αν κι έχω βρει τον τρόπο να νιώθω πλέον πιο άνετα εκεί.

Πώς βλέπεις τα καλλιτεχνικά πράγµατα στην Ελλάδα και ποια είναι η άποψή σου για τα τηλεοπτικά talent shows;

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που µοχθούν, που δηµιουργούν και ίσως η δουλειά τους δεν γίνεται γνωστή, αλλά όλοι πρέπει να ζούµε αξιοπρεπώς. Πρέπει να µπει ένα πλαίσιο στα πνευµατικά δικαιώµατα αλλά και στη σχέση µουσικής και διαδικτύου. Τα talent shows είναι ένα πολύ συγκεκριµένο κοµµάτι της µουσικής βιοµηχανίας, καθαρά τηλεοπτικό, στο οποίο, όπως και σε κάθε χώρο, υπάρχουν κάθε είδους και αξίας ταλέντα, αλλά αυτό είναι πάντα υποκειµενικό. Πάντως δεν έχω φανταστεί τον εαυτό µου σε θέση κριτή σε τέτοιο σόου.

Ποια συµβουλή θα έδινες σε έναν νέο καλλιτέχνη;

Πολλή δουλειά, πολλή µελέτη, στοχοπροσήλωση και σεβασµός στη µουσική την ίδια, όχι στη διασηµότητα. Η µουσική υπάρχει µόνο για να την υπηρετούµε. ∆εν είναι αυτοσκοπός.

Εχεις κάποια καλλιτεχνικά απωθηµένα;

Εχω στενοχωρηθεί πολύ για όλους αυτούς που δεν πρόλαβα να συναντήσω γιατί έφυγαν νωρίς από τη ζωή. Ανθρώπους που πάντα θα αγαπώ και θα θαυµάζω οι οποίοι µας έχουν αφήσει τεράστια κληρονοµιά. Αυτό θεωρώ απωθηµένο. Κατά τα άλλα, ονειρεύοµαι πολλά καλλιτεχνικά ταξίδια, σταυροδρόµια, συναντήσεις µε αξιόλογους ανθρώπους και είµαι ανοιχτή σε πειραµατισµούς, παρόλο που δεν είµαι καθόλου ποπ. Αλλωστε δεν έχω µετανιώσει για κανένα µουσικό πείραµα έως τώρα.

Ποιο τραγούδι θα ήθελες να έχεις ερµηνεύσει πρώτη;

Είναι πάρα πολλά! Για να αναφέρω έστω δύο, ανάµεσα στα τόσα που θα ήθελα να έχω πει πρώτη είναι το «Αυτή η νύχτα µένει» και η «Μαρκίζα». Το κάθε τραγούδι, µε όλη την προσπάθεια που έχει γίνει µέχρι να κυκλοφορήσει, ανήκει στον κόσµο και µπορεί να το κάνει ό,τι θέλει, να το νιώσει µε τον τρόπο που θέλει και να το τοποθετήσει µέσα του όπως ακριβώς θέλει. Θεωρώ ότι είναι η χαρά του κάθε δηµιουργού να ανήκει σε όσο πιο πολλές καρδιές. Ο στιχουργός, ο συνθέτης και ο ερµηνευτής συµµετέχουν σε µια γέννα καθώς το κάθε τραγούδι είναι ένα µωρό. Ολοι αυτοί οι συνδηµιουργοί είναι εξίσου σηµαντικοί, αλλά αυτό το µωρό το µεγαλώνει πλέον ο ίδιος ο κόσµος.

Υπάρχει καλό και κακό κοινό;

Οχι, απλώς άλλες φορές είναι περισσότερο συγκεντρωµένο κι άλλες όχι, αλλά γι’ αυτό δεν ευθύνεται µόνο το κοινό. Ο κόσµος είναι ο δέκτης και οι καλλιτέχνες ο ποµπός. Σχεδόν όλα εξαρτώνται από όσα εκπέµπει ο καλλιτέχνης στη σκηνή. Το ιδανικό για µένα είναι ο κόσµος να φεύγει συγκινηµένος, δακρυσµένος και χαρούµενος.

Ποιο τραγούδι σου θα ήταν ο τίτλος του βιβλίου της ζωής σου;

«Τα τραγούδια που λες». Είναι η ζωή µου όλη από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου.

Ποια είναι τα άµεσα καλλιτεχνικά σου σχέδια;

Μετά την καλοκαιρινή περιοδεία, το φθινόπωρο έρχεται η κυκλοφορία της νέας δισκογραφικής µου δουλειάς σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη και µουσική του Νίκου Μερτζάνου. Μέχρι εκεί έχουν οριστεί τα σχέδια, αλλά υπάρχουν πάντα και πολλά όνειρα.

Η Γιώτα Νέγκα σε σαράντα χρόνια από σήµερα;

Σε µια κουνιστή πολυθρόνα µε άσπρα µαλλιά, ίσως µε µια γάτα δίπλα, ελπίζω µε µαθητές κοντά µου και πολύ ραδιόφωνο. Να ακούω τη φωνή µου χαµογελώντας και να κάνω την αυτοκριτική µου για το τι θα διόρθωνα στην τότε ηχογράφηση.

Ποια είναι η γνώµη σου για την έκθεση των καλλιτεχνών στον χώρο της πολιτικής;

Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και δεν θέλω να κρίνω κανέναν. Ολοι έχουµε τις πεποιθήσεις µας και ο καλλιτέχνης µε την τέχνη του ορίζει και τη µατιά του στα πράγµατα. Μιλώντας µουσικά, το πολιτικό τραγούδι πάντα υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε είδος µουσικής, στη δόση που επιτρέπει η καθηµερινότητα.

Πώς βλέπεις τα πολιτικά πράγµατα στη χώρα µας και ποια είναι η ευχή σου για το µέλλον;

Ξεκινώντας από την ευχή θέλω το µέλλον να αποδειχτεί πιο θετικό από το σήµερα, που ενώ πάµε να ορθοποδήσουµε, πάντα έρχεται µια σφαλιάρα απογοήτευσης για πολλούς λόγους. Το αύριο το κανονίζουµε εµείς. Εχω την αίσθηση ότι στη χώρα µας κατοικούµε σαν ένοικοι, όχι σαν ιδιοκτήτες. Ισως φταίει η πρόσφατη ιστορία, ίσως τα σηµάδια που έχουν µείνει από διάφορους άρχοντες, αλλά σίγουρα πρέπει να αλλάξουµε τη µατιά και τη νοοτροπία µας και να καταλάβουµε ότι αυτό είναι το δικό µας σπίτι, ούτε κάτι περισσότερο ούτε κάτι λιγότερο, µε τα δικά µας καλά και κακά. Είµαστε λαός µε συναίσθηµα και µνήµη και όταν ξυνόµαστε, αυτή ξυπνάει.