Γιατί "επαναστατούν" οι Γάλλοι μπαμπά;

Του Μαρίνου Γκασιάμη

Τα γαλλικά συνδικάτα οργανώνουν σήμερα νέα ημέρα εθνικής κινητοποίησης, την όγδοη από τον Μάρτιο κατά ενός σχεδίου νόμου που θεωρούν καταστροφικό για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η κινητοποίηση είχε κορυφωθεί στις 31 Μαρτίου: 390.000 διαδηλωτές, σύμφωνα με την αστυνομία, 1,2 εκατομμύριο, σύμφωνα με τους οργανωτές.

Όπως μεταδίδει το Αθηναϊκό Πρακτορείο και τα διεθνή ΜΜΕ, διαδηλώσεις στο Παρίσι και την περιφέρεια, πετρελαϊκές εγκαταστάσεις σε αποκλεισμό ή εκτός λειτουργίας, αναγγελία για απεργίες σε λιμάνια και πυρηνικούς σταθμούς είναι το σκηνικό καθώς τα συνδικάτα που αντιτίθενται στον αντεργατικό νόμο για την απασχόληση στη Γαλλία κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις, για να κάμψουν την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ.

Ο ηγέτης της CGT, της γαλλικής συνδικαλιστικής συνομοσπονδίας, έχει σκληρύνει τις τελευταίες ημέρες τη στάση του καλώντας σε «γενίκευση της απεργίας».

Διυλιστήρια και δεξαμενές αποθήκευσης καυσίμων είναι πλέον το επίκεντρο του κινήματος διαμαρτυρίας. Χθες, πέντε διυλιστήρια από τα οκτώ της Γαλλίας ήταν αποκλεισμένα ή εκτός λειτουργίας, με τις ελλείψεις να πλήττουν περισσότερα από 4.000 πρατήρια, σύμφωνα με μία εφαρμογή στο κινητό που χρησιμοποιούν οι οδηγοί αυτοκινήτων σε αναζήτηση καυσίμων.

Απέναντι στα μπλόκα, η κυβέρνηση επέλεξε τη δυναμική απάντηση, στέλνοντας δυνάμεις ασφαλείας για να άρουν τους αποκλεισμούς.

«Θα χρησιμοποιήσουμε κάθε μέσο για να διασφαλίσουμε την τροφοδοσία των Γάλλων και την οικονομία», δεσμεύθηκε ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κατά τη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου.

Η χθεσινή ήταν η τρίτη ημέρα άντλησης από τα στρατηγικά αποθέματα πετρελαϊκών προϊόντων, που επαρκούν για 115 ημέρες.

Η τροφοδοσία σε πετρέλαιο θα γίνει ακόμη πιο προβληματική σήμερα, με την απεργία στο «περισσότερα λιμάνια», σύμφωνα με τη CGT. Απεργιακές κινητοποιήσεις έχουν εκδηλωθεί τις τελευταίες ημέρες στα λιμάνια του Σεντ Ναζέρ, του Λοριάν και της Μπρεστ, ενώ παράλληλα η CGT επιδιώκει να επεκτείνει την απεργία και σε έναν άλλο στρατηγικό πόλο: τους πυρηνικούς σταθμούς.

Η απεργιακές κινητοποιήσεις προκαλούν προβλήματα και στις μεταφορές. Η δημόσια επιχείρηση σιδηροδρόμων SNCF περνά από χθες το πέμπτο απεργιακό επεισόδιο από τον Μάρτιο. Στις αεροπορικές μεταφορές, η Γενική Διεύθυνση Πολιτικής Αεροπορίας συνέστησε στις αεροπορικές εταιρείες να περιορίσουν κατά 15% τις πτήσεις τους από και προς το αεροδρόμιο του Ορλί.

Τι κομίζει ο νόμος της Μίριαμ Ελ Κομρί;

Παρά τις προσπάθειες να αμβλυνθούν οι εντυπώσεις γύρω από τον νόμο της υπουργού εργασίας Μίριαμ Ελ Κομρί που στόχο έχει να «μεταρρυθμίσει» τις εργασιακές σχέσεις, γεγονός παραμένει ότι η εφαρμογή του πλήττει ανεπανόρθωτα εργασιακά κεκτημένα που αν μη τι άλλο ο Γαλλικός λαός δεν είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει.

Εξάλλου οι Γάλλοι είναι γνωστοί για τις επαναστάσεις που έχουν κάνει διεκδικώντας πράγματα και καταστάσεις και δύσκολα θα αφήσουν να εφαρμοστεί ο νόμος αυτός.

Τι φέρνει όμως ο νόμος αυτός;

Για παράδειγμα, όσον αφορά τις διατάξεις που αφορούν τον καθορισμό του ημερήσιου χρόνου εργασίας, παραμένει η δυνατότητα αυτός να φτάνει μέχρι και τις 12 ώρες, ανάλογα με τις «ανάγκες» της εταιρείας.

Την ίδια ώρα ενώ η κυβέρνηση της Γαλλίας ισχυρίζεται ότι δήθεν περιόρισε τα τεράστια περιθώρια απολύσεων που άνοιξαν για την εργοδοσία, την ίδια στιγμή το νομοσχέδιο εξακολουθεί να συσχετίζει τον αριθμό των απολύσεων που μπορούν να γίνουν με τη μείωση του τζίρου ή του αριθμού των παραγγελιών μιας εταιρείας, δηλαδή με την κερδοφορία και τη θέση κάθε επιχείρησης.

Επίσης ο νόμος αυτός προχωρά σε εβδομαδιαία διευθέτηση του χρόνου εργασίας που προβλέπεται. Με βάση αυτή την «διευθέτηση» ο εργοδότης μπορεί να απασχολεί το προσωπικό του μέχρι και 44 ώρες τη βδομάδα για 12 εβδομάδες, από 16 που προέβλεπε η προηγούμενη «εκδοχή».

Η ουσία, παραμένει και είναι η δυνατότητα της διεύθυνσης να κάνει «λάστιχο» τις ώρες εργασίας και γενικά τη ζωή του εργαζόμενου.

Δεν αλλάζει στο ελάχιστο, με ό,τι συνέπειες μπορεί αυτό να έχει για τη σωματική και ψυχολογική του υγεία, όπως και για την οικογενειακή και προσωπική του ζωή.

Εργατική τάξη: Ένα καζάνι που βράζει;

Άραγε τα όσα συμβαίνουν στην Γαλλία είναι προάγγελος των όσων μπορεί να συμβούν στην Ευρώπη;

Δύσκολο να απαντηθεί αυτό καθώς ενώ τα εργασιακά δικαιώματα πλήττονται, αντί να κερδίζουν έδαφος οι προοδευτικές, οι αριστερές ή ακόμα και οι κομμουνιστικές δυνάμεις, ειδικά στον βορρά και το κέντρο της Ευρώπης, που είναι και ο “κινητήρας” της ΕΕ, διαπιστώνει κανείς με απογοήτευση πως κερδίζουν έδαφος οι ακροδεξιές και άκρως συντηρητικές δυνάμεις.

Σύμφωνα πάντως με κάποιους διανοούμενους του κομμουνισμού, η «επανάσταση» για να πιάσει τόπο και να ριζώσει, θα πρέπει να ξεκινήσει από μια μεγάλη σε ισχύ χώρα.

Το σίγουρο είναι πως όλοι οι λαοί της Ευρώπης, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο έχουν απωλέσει πολλά από τα εργασιακά τους δικαιώματα προκειμένου να διασωθούν οι «οικονομίες» των χωρών, επί της ουσίας όσοι κρατούσαν τον πλούτο ήδη στα χέρια τους δηλαδή.

Κάποιοι λαοί ίσως και λόγο παράδοσης είναι πιο κοντά σε στο σημείο «βρασμού» από άλλους. Το μέλλον θα δείξει αν υπάρχει η δυνατότητα οι λαοί να κερδίσουν πίσω όσα δικαιώματα έχασαν την περίοδο της κρίσης ή να διατηρήσουν τα λίγα που συνεχίζουν να κατέχουν.

Τα άρθρα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν τον/την συντάκτη/τριά τους και οι θέσεις δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του koutipandoras.gr